ایران فرهنگی

گ � اﯾﺮان ﻓﺮﻫﻨ ٤٠ ﺴﺘﺎن و اﯾﺮان و ﺗﺮ � ﺎنِ اﻓﻐﺎ � ﺶ ﻣ � اﺳﺖ. ﮐﺸﺎ � ن ی ﺗﻌﯿن � ﻪ ﻫﻢ ﺑﺮ � ﮐ » � � ﺖِ ﻣ �� ﻫ « ﻣﻮﻟﻮی ﻫﻢ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ. او زادە بﻠﺦ اﺳﺖ و � ی ﺣﻮا ﻋﻤﺪە � بﺨﺶ ﺎی �� ﻧ � ﻪ، در دوران پﺎدﺷﺎ � گ ﺧﻮد را در ﻗﻮﻧ � ی زﻧﺪ ن اﺳﺖ؟ ث از اﯾﻦ آدم اﯾﺮای � ﺎن، ﮔﺬراﻧﺪە اﺳﺖ. ﭼﻪ بﺨ � ﻋﺜﻤﺎﻧ - � ﻣﺸکﻞ ﻣﺎﺟﺮا در ﻋﻤﻖ اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ ﻣﺎ آد ﻤﭽﻪ � ن ﻧ ی � زادگﺎنِ ﻣﺪرن، و ﻧ ﮏ � بﻪ دور ﺧﻮد، ﺧﻮدﻣﺎن را � ﻣ � � ﺎ � ﺪنِ ﻣﺮزﻫﺎی ﺳ � ﻣﺪرن، بﺎ ﮐﺸ ﺎ � ﺟﻮری - ﻢ ��� ت اﺳﺖ بﮕ � ﺑه - بﺪﺟﻮری اﻧﺪاﺧﺘﻪ � ﺎ � در اﯾﻦ ﻗﻔﺲ ﺳ ﻢ � ا و در آن اﯾﻦ ﺟﻨﺠﺎل ب ﻫﺎی ی ﺎ ﮐﺮدە �� ﻪ ﺑ � پﺎ ﻢ. ﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮی ﺗﺼﻮری از � ا » � ﺖِ ﻣ �� ﻫ « ﮐﻪ ﻣﺎ � ، ﻧﻪ ﺳﻌﺪی، و ﻧﻪ ﺣﺘﺎ ﻓﺮدو � داﺷﺖ، ﻧﻪ رود اﻣﺮوزە ﻪ ﺷﺎﻫﻨﺎﻣ ی او را » ﺎن � اﯾﺮاﻧ � � ﺖِ ﻣ �� ﺳﻨﺪِ ﻫ « � ﺎس � ﻢ. در ﻗ � داﻧ ﺸﻪ � بﺎ ﻣﺎ، آﻧﺎن، اﯾﻦ ﺑﺰرگﺎنِ اﻧﺪ ﺎرﮔﺸﺎدە � ﺴ � ِ ف ، اﻓﻖ ﻧگﺎە � ﮔﺮ و بﺎﻫ ﺗﺮی بﻪ ت داﺷتﻨﺪ. ﻣﻮﻟﻮی ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: ﺟهﺎن و ﻫﺴی » ﻧﻪ از روم ام، ﻧﻪ از ب زﻧﮓ ام، ﻫﻤﺎن ی ب رﻧﮓِ ی رﻧﮓ ام! « ن ﺧﻮد را بﺎ ﻣﻄﻠﻖِ ﻌی � ، » ﺑﺮﺗﺮ ا ﺎ � ل زﺧ ﺎس و گﻤﺎن و وﻫﻢ � و ﻗ « - بﻪ ﮔﻔﺘﻪ ی ﺳﻌﺪی - � �� ﺧﻮاﻫﺪ و ﺗﻤﻨﺎی ش ی ﺧﻮد و بﺎزﮔﺸﺖ بﻪ آن �� ِ ﻗﺎﻟﺐ � ف ت ﻓﺮواﻧﺪاﺧن » ن ﺳﺘﺎنی « را دار د. در َﺴگﺎﻧﻪ � ِ ﺐ � ﮕﺮی ﻫﻢ از ﺗﺮﮐ � ﺟﺎی د ف ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: ﺴﺎی � ا � ی » ي �� ﻧ ي �� ﺗﺮﮐﺴﺘﺎن، ﻧ � م ز ﻓَﺮﻏﺎﻧﻪ � م ز .« ﺸﻪ � ﺨﺘگﺎن و اﻧﺪ � اﯾﻦ ﻓﺮﻫ ورانِ دور ﺸﺎﻣﺪرن ﺧﻮد را در � انِ ﭘ ﺟهﺎن � ﺮ آﺳﻤﺎن، در ﺣﻀﻮر � ﺪﻧﺪ، در ز � د ﺴﺎن ﻣﺪرن ﺧﻮد را در ﺣﻀﻮر ﺧﻮد و � ﺎن و ﻓﺮﺷﺘگﺎن. اﻣﺎ ا � ﺎ ﺧﺪا � ﺧﺪا � ن ﺴﺎی � ﺟﻤﺎﻋﺖ ا � ﺲ. و دور ﺧﻮد ﺧﻂ � ﺑیﻨﺪ و � ﮐﺸﺪ و ﺪ اﯾ �� ﮔ ﻨﺠﺎ ﺴﻪ و از � ﺴﺘﺎن، آﻧﺠﺎ آﻟﻤﺎن و آﻧﺠﺎ ﻓﺮا � اﯾﺮان اﺳﺖ، آﻧﺠﺎ اﻓﻐﺎ ادارە ی ﺛبﺖِ اﺣ ﻮالِ ی � و ﺳﻌﺪی واﻓﻼﻃﻮن وﮔﻮﺗﻪ و ﺷﮑﺴﭙ � ﺧﻮد ﺑﺮای رود ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ی » � ﺖِ ﻣ �� ﻫ « � ﺻﺎدر ب ﮐﻨﺪ. ی ﺷﮏ، اﯾﻨﺎن، ﻣﺎﻧﻨﺪِ ﻫﻤﻪ ی ض ﺎی � ز � ﮏ ﻓﻀﺎی � ﺎن، بﻪ � آدﻣ - گ � ﻓﺮﻫﻨ - ن ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ. اﻣﺎ دوﻟﺖ �� ﺗﺎر ﻫﺎ بﺎ ﺖ � ﻧ ﺎر ﺗﻨﮓﮐﺮدە � ﺴ � ﺧﻮد اﯾﻦ ﻓﻀﺎﻫﺎ را � ﺎ � ﻫﺎی ﺳ ﺎد � اﻧﺪ. بﻪ ﻢ � آور د � ﮐﻪ ﻏﺰا ﺸﻪ � ﺎ بﻐﺪاد بﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﻧﻔﻮذِ اﻧﺪ � رﺧﺮاﺳﺎن ﯾﻮﻧﺎ � ی ن درﺟهﺎنِ ی