Munireh Baradaran - Simple Truth

309 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺣﮑﻢ ﺑﺎزی و ﺗﻔﺮﯾﺢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻫﺮ اﻋﺘﺮاﺿ ﯽ را ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ و ﺗﻤﺴﺨﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ دادﻧﺪ. داﺧﻞ ﺑﻨﺪی ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﺰ ﻣﺎ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی در آن ﻧﺒﻮد. راه روﻫﺎ و دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﮐﺜﯿﻒ و ﺑﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺪت ﻫﺎ ﮐﺴﯽ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺷﺶ ﺑﺮوﯾﻢ. روی ﮐﻒ ﭘﻮش ﭘﺮ از ﻟﮑﻪ ﻫﺎی ﭼﺮﺑﯽ ﺑﻮد. ﺷﺐ ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﻪ و ﻋﺼﺒﯽ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮای ﻓﺮدا. روز ﺑﻌﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﻢ و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﺷﺴﺘﯿﻢ. ﺣﺎل ﮐﻪ دﺳﺘﻮر از ﺑﺎﻻ ﻧﺒﻮد، ﮐﺎر ﭼﻪ ﻟﺬﺗﯽ داﺷﺖ. ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ ﺷﺴﺖ وﺷﻮ و ﺗﻤﯿﺰﮐﺎری روﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺧﺴﺘﻪ، اﻣﺎ راﺿﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاﻣﺎن ﮐﻢ ﺑﻮد و ﮐﺎر زﯾﺎد، ﺳﺮاﺳﺮ ﺑﻨﺪ را ﺑﺮق اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾ ﻢ. روز اول اردی ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮد. ﺗﻦ را ﺑﻪ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ آن روز ﺑﯽ درﯾﻎ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ، ﺳﭙﺮدﯾﻢ. ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﺑﻬﺎری را روز ﺧﻮدم و ﻣﺮدی ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﻢ. اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﺑﻪ ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از آن ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ؛ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻏﺮوب زﯾﺒﺎی ﺑﻬﺎری ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺎش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﺮ ﺳﺎل اﯾﻦ روز را ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ درﺑﺎره اش ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. آن روز ﹺ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮد. ﻟﺒﺎس ﻧﻮ ﻣﯽ ﺗﻨﻬﺎ از آن ﭘﻮﺷﯿﺪم و اﮔﺮ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﺣﻤﺎم ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زدم و ﺑﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ و ﻟﻄﯿﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﯽ و اﮔﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﻢ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. آن روز ﻣﺎﻧﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﻬﻤﺎن ﺟﺸﻨﻢ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕ ﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ راه رﻓﺘﯿﻢ و ﮔﭗ وﮔﻔﺖ ﮐﺮد ﯾﻢ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎز ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر ﺑﺎﻻ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻣﺎ آوردﻧﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮی را ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن از ﺗﻮاب ﹺ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. روز از ﻧﻮ، ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا از ﻧﻮ. ﺑﻪ ﹺ ﺑﻨﺪ ﻫﺎی ﺑﺪﺑﯿﺎری ﺧﻮدﻣﺎن ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﻻﯾﯽ  ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺎ را ﭘﯿﺶ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪ. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد آﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻘﻞ واﻧﺘﻘﺎل ﻫﺎ ﺑﺮای آزار ﻣﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻮد ﯾﺎ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ در ﹺ ﺧﻮدﺷﺎن. ﮐﺎر ﺷﻨﯿﺪ ﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ ﻋﺪه ﯾﯽ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮده اﻧﺪ. از وﺿﻊ زﻧﺪان ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﺧﺒﺮ زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ از دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻨﺪﻫﺎی اﻧﻔﺮادی را ﺑﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را آن ﺟﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎده اﻧﺪ. ﺧﺒﺮﻫﺎی ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ رﺳﯿﺪ. آن ﻫﺎ از ﺑﻨﺪ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. در اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺮا آن ﻫﺎ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮده اﻧﺪ، ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. آﯾﺎ ﺑﺮای ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﺷﺮاره ﮐﻪ در ﭘﯿﺶ ﻫﻢ ﭘﯿﺶ  ﻢ ﺗﯿﺰﺗﺮی داﺷﺖ و ﻣﻌﻤﻮﻻ  ﺣﻮادث ﺷ  ﺑﯿﻨﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﻫﺎﯾﺶ درﺳﺖ از آب درﻣﯽ آﻣﺪ، ﮔﻔﺖ: » ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و اﯾﻦ ﺑﺎر از ﻣﯿﺎن ﻣﺎ. « دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧ ﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﻫﻢ ﺑﺒﺮﻧﺪ. از اﯾﻦ وﺿﻊ درﺑﻪ دری، درﮔﯿﺮی ﻫﺎ و ﺟﻨﮓ ﻫﺎی روزاﻧﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ آن ﺟﺎ دﯾﮕﺮ از ﺗﻮاب ﹰ ﻫﺎ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. ﺿﻤﻨﺎ