Munireh Baradaran - Simple Truth

310 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻧﺪان ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ را ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺑﻪ ﺷﺮاره ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﯿﻒ اﺳﺖ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل، اﯾﻦ زﻧﺪان ﻣﻌﺮوف را ﻧﺪﯾﺪ. او ﻫﻢ در ﭘﯽ ﮔﺮﯾﺰ ﺑﻮد . ﮔﺎه از ﺳﺮ دل ﺗﻨﮕﯽ، ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ و ﺧﺴﺘﮕﯽ، آرزوی ﺗﺤﻮﻟﯽ را ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﻧﻤﯽ  آزادی ﮐﻪ اﺻﻼ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد. در ﭘﯽ ﻣﻌﺠﺰه ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﯾﻢ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺴﯿﺎری دﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﺎ زﻧﺪان ﮔﺮه ﺧﻮرده اﺳﺖ. ﮔﺮه ﯾﯽ ﮐﻮر ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺧﻼﺻﯽ از آن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ آرزوی ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﻬ ﺘﺮ زﻧﺪان را در ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪم. وﻗﺘﯽ ﮔﯿﺮوﮔﺮﻓﺖ ﻫﺎی دروﻧﯽ و ﻓﺮﺳﻮدﮔﯽ ﻣﯽ ﺗﺮ ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺷﺪ، ﮔﺎه ﺣﺘﺎ آرزوی اﻧﻔﺮادی ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﹺ ﺑﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺎ ﺑﻪ آن روزی ﺳﺮوﺻﺪاﯾﯽ از ﺳﺮ ﻃﺮف دوﯾﺪﯾﻢ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺷﻬﻨﺎز ١ را از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ و او ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. دﺳﺘﺶ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از رﻓﺘﻦ ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ زد. دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺮﺗﺐ او را ﮐﺘﮏ ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ زور دﺳﺘﺶ را از ﻣﯿﻠﻪ ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ. ﺷﻬﻨﺎز ﺟﯿﻎ ﻣﯽ زد و ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪی ﮐﻪ ﺗﻮاب ﻫﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻧﻤﯽ رود. ﭘﺎﺳﺪار ﺳﺮش داد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﺗﻮ » ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽ « ﮐﻨﯽ. ﺑﺎﻻﺧﺮه او را از ﺑﺎﻻی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮت ﮐﺮدﻧﺪ. او ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ وارد اﺗﺎق ﺷﻮد. اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮد. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮدﻧﺪش ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ. دو ﭘﻨﺠﺮه ی ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ را ﺟﻮش ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﮑﯽ رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ  ﹶﻤ ی ﺑﺎﻻ ﮐ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﺷﮑﺎف آن ﻫﻮای ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. ﺗﻤﺎس ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﺎﻻ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻮاﺧﻮری ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ، از آن ﺷﮑﺎف ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ دﻗﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ را وارﺳﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ از ﺟﻮش ﮐﺎری را ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ﺗﯿﻎ ﻣﺪادﺗﺮاش ﯾﺎ وﺳﯿﻠﻪ ی ﻧﻮک ﺗﯿﺰی ﺳﺎﯾﯿﺪ و ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺎر ﺷﺪﯾﻢ . اﻣﺎ، آن ﻗﺪرﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﮑﺮش را ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﮐﺎر ﺳﺎده ﯾﯽ ﻧﺒﻮد. ﺳﺮاﺳﺮ روز را ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﯾﮑﯽ از ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺳﺎﯾﯿﺪن ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﮑﻪ از ﺟﻮش ﮐﺎری را ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺳﺎﯾﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﻫﻮل دادﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺷﻮد. اﻣﺎ ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه از ﺟﺎ درآﻣﺪ. ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ را دﯾﮕﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﻓﻀﺎی اﺗﺎق ﯾﮏ ﺑﺎره از ﻫﻮای ﺗﺎزه ی ﺑﻬﺎری ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ. * * * ﻣﺎه رﻣﻀﺎن آﻣﺪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت وﯾﮋه ی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اش. ﻣﺎ روزه ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرﻣﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی ﻏﺬاﺧﻮردن ﻣﺎن را ﺑﺎ روزه دارﻫﺎ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﮐﻨﯿﻢ. ﯾﺎ ١ . ﺷﻬﻨﺎز ؟، ﻣﺠﺎﻫﺪ، اﻋﺪام ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ۶٧٫