Munireh Baradaran - Simple Truth

زﻧﺪان ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﹺ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ رﺧﺖ ﻫﺎ درﺳﺖ از آب درآﻣﺪ. دﯾﺮوﻗﺖ ﺧﻮاب ﻫﺎ ﭘﻬﻦ و آﻣﺎده ی ﺧﻮاب ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ: » اﺳﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد، ﻓﺮدا ﺻﺒﺢ زود ﺑﺎ ﮐﻠﯿﻪ ی وﺳﺎﺋﻞ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ. « ﹺ ﺑﯿﺴﺖ در ﻣﯿﺎن واﻧﺪی ﻧﻔﺮ، ﻧﺎم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ در ﭘﯿ ﺶ ﺑﻮد. ﺷﺮاره ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺧﻮاﻧﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد، ﭘﮑﺮ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. از ﯾﮏ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ در ﺗﻤﺎم ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ و اﻧﺲ و اﻟﻔﺖ و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺜﻞ دو ﺧﻮاﻫﺮ ﮐﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ و اﻧﺘﻈﺎر ﺑﯿﺶ ﹰ وﺿﻊ آن ﺗﺮی از ﻫﻢ ﻧﺪارﻧﺪ. دﻟﺪارﯾﺶ دادم ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﻢ ﻫﺎ ﻫ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻧﺰد ﻣﺎ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﺷﺎن. ﻓﺮدای آن روز ﺑﻌﺪ از وداع و ﺳﻔﺎرش ﹺ ﻫﺎی ﻣﮑﺮر » ﻣﻮاﻇﺐ ﺧﻮدت ﺑﺎش « ، ﹺ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﻘﯿﻪ از ﺑﻨﺪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮده ﺷﺪم. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﯿﺮون اﺗﻮﺑﻮﺳﯽ آﻣﺪ و ﺳﻮارﻣﺎن ﮐﺮد. از اوﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ دﺳﺘﻮر آﻣﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪﻫﺎ را ﺑﺮدارﯾﻢ. اﻣﺎ ﭘﺮده ی ﺿﺨﯿﻤﯽ ﮐﻪ روی ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺎﻧﻊ از دﯾﺪن و ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻮد. ﮔﺎه ﭘﺮده را آﻫﺴﺘﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﯽ زدﯾﻢ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺎﺳﺪاری ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﺎ را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪ، ﻓﺮﯾﺎدش ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺳﻮاری، ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺑﯿﺮون را ﻫﻢ ﻧ ﻤﯽ دﯾﺪم، ﻟﺬت ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ. ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﻮار ﺑﺮ رؤ اﺑﺮ ﯾﺎ و ﺧﯿﺎل ﺶ ﻣﯽ  ﭘﺮواز ﮐﺮد. ﮐﺎش راه ﮐ آﻣﺪ و ﻣﺎ ﻓﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎ راه ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮدﯾﻢ. ﺷﺘﺎﺑﯽ در رﺳﯿﺪن ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. زﻧﺪان ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد. ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ و اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻧﻈﺮم را ﺟﻠﺐ ﮐﺮد، دﯾﻮار ﺑﻠﻨﺪ زﻧﺪان ﺑﻮد. ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از دﯾﻮارﻫﺎی اوﯾﻦ و ﻗﺰل ﹺ ﺳﻪ ﻃﺮف، ﭘﻨﺠﺮه ﺣﺼﺎر. ﺑﻪ دﯾﻮار ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد. از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﻪ ردﯾﻒ ﺑﻮد و از ﻋﺮض ﺑﻪ ﻃﻮل ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدﺗﺮ. ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺸﻤﺎرم. ا ﮔﺮ ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻮد، اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻠﻮل؟ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﭘﺲ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اﻓﺘﺨ ﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺰرگ» ﺗﺮﯾﻦ زﻧﺪان « ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﹺ ﺧﺸﮑﯽ ﹺ آﻫﻨﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎن ﺑﺎ ﻏﮋﻏﮋ را ﻫﻢ دارﻧﺪ. اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻪ رﻓﺖ، در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. زن ﻫﺎی ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺎ را داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺑﺎﻻرﻓﺘﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎی دو ﻃﺒﻘﻪ ی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن در راه روﯾﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺻﺪاﻫﺎﯾﯽ آﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ. ﺳﺎ ﮐﺖ