Munireh Baradaran - Simple Truth

316 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻓﺸﺎر ﺑﯿﺎورﯾﻢ، ﮐﺎر دﯾﮕﺮی از دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺮﻧﻤﯽ ه روز وﺿﻊ اﺳﻒ  آﻣﺪ. ﭘﺲ از د ﺑﺎری ک ﺧﻮرده ﺑﻮد. ﮔﺎه دﭼﺎر رﻋﺸﻪ ﻣﯽ  ﹶﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺸﮑﯿﺪه و ﺗ ﺷﺪ و ﺑﺪﻧﺶ داغ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺷﺒﯽ ﺻﺪاﯾﺶ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺮ ﭘﺎﺳﺪار ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد او را ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ، اﻣﺎ او ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻋﺘﺼﺎﺑﺶ را ﺑﺸﮑﻨﺪ. او را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺷﺎﯾﺪ روز دوازدﻫﻢ ﯾﺎ ﺳﯿﺰدﻫﻢ اﻋﺘﺼﺎب او ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ را از آن ﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ و او ﺑﻪ اﻋﺘﺼﺎﺑﺶ ﭘﺎﯾﺎن داد. آن روز ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی آﺧﺮ ﻣﺎه رﻣﻀﺎن ٦٦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮﺗﻀﻮی، رﺋﯿﺲ زﻧﺪان ﻫﻤﺮاه ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺳﺪار دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺷﯿﻮه ی آﺧﻮﻧﺪی از ﻧﺼﯿﺤﺖ و ارﺷﺎد ﺷﺮوع ﮐﺮد. ﻣﺎ زود ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدﯾﻢ و از ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎ و ﻣﺸﮑﻼﺗﻤﺎن ﮔﻔﺘﯿﻢ. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ آن ﻫﺎ در زﻧﺪﮔﯽ داﺧﻠﯽ ﺑﻨﺪ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﻨﺪ. » ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﺳﺖ و ﻫﺮﮐﺲ ﺧﻮدش ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد در ﮐﺪام ﺳﻠﻮل ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺑﺨﻮاﺑﺪ، اﯾﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽ «ﺷﻮد. او ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮد و ﺧﻂ وﻧﺸﺎن ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ » ﻗﺎﻧﻮن زﻧﺪان واﺟﺐ اﻻﺟﺮاﺳﺖ و ﺳﺮﮐﺸﯽ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﺳﺮﮐﻮب ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد. « ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﮔﻔﺖ: » ﹸﺐ ﭘﺲ دﯾﮕﺮ ﺣﺮﻓ ﺧ ﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﺷﻤﺎ ﮐﺎر ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﮑﻨﯿﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﺎر ﺧﻮدﻣﺎن «را. رﻓﺘﻨﺪ. ﭘﺲ از آن ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺎدﺛﻪ ﯾﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ وﻋﺪه اش را داده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﹺ ﺳﻠﻮل ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﺎ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺴﺖ. ﻓﺮدای آن روز ﯾﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﮐﻪ روز ﻋﯿﺪ ﻓﻄﺮ ﺑﻮد، ﻣﺎ را ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮد ﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ و ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﻨﺪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﯽ » « ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد، ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و آن دﺳﺘﻪ ی دوم را ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻓﺮﻋﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ. ﺑﻨﺪ ﻓﺮﻋﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﹰ ﺑﺰرگ ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻦ ﻧﺴﺒﺘﺎ داﺷﺖ، دو اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ و ﯾﮏ راه روی ﺑﺎرﯾﮏ. راه روﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﺎم، ﯾﮏ ﺗﻮاﻟﺖ و روﺷﻮﯾﯽ در آن ﻗﺮار داﺷﺖ. ﮐﻨﺎر ﻫﺮ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻨﺪ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ ﻓﺮﻋﯽ ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ درش ﺑﻪ راه رو اﺻﻠﯽ زﻧﺪان ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﮔﺎه ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻫﺎ ﺷﺒ ﺎﻫﺖ داﺷﺖ . دﺳﺘﻮری ﺑﺮای ﻣﺤﻞ ﺧﻮاب و اﺗﺎق ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ داده ﻧﺸﺪ. اﯾﻦ را ﯾﮏ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺷﻤﺮدﯾﻢ. اﻣﺎ ﻧﺒﻮد. اﻣﮑﺎﻧﺎت اﯾﻦ ﺟﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺪود ﺑﻮد. درواﻗﻊ ﻣﺎ را در وﺿﻌﯿﺖ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﯾﯽ ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎ ﭼﭙﯽ ﻫﺎ اﺗﺎﻗﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ در اﻧﺘﻬﺎی راه رو ﺑﻮد، دﻧﺞ ﺗﺮ و ﺑﺰرگ ﺗﺮ. اﺗﺎق دﯾﮕﺮ و ﺳﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺮای ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ و ﺑﻘﯿﻪ. ﻗﺴﻤﺖ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﺳﺎﻟﻦ را ﻫﻢ ﹺ ورودی ﺑﻮد، اﺧﺘﺼﺎص دادﯾﻢ ﺑﻪ اﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ در ق ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺮای ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و ﻏﺬاﺧﻮردن. ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﺿﻤﻨﯽ اﻋﺘﺮاض داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺎن ﻓﻀﺎی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﺮده اﯾﻢ و در اﻧﺘﺨﺎﺑﻤﺎن ﺗﻮاﻓﻖ ﺟﻤﻌﯽ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.