Munireh Baradaran - Simple Truth

318 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺮای ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی آورده ﺑﻮدﻧﺪش، ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎی اول، ﻫﻮاﺧﻮری ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﯾﺎدآور ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و آن ﻫﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ آوردﻧﺪ ﯾﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪ، ﻫﻮاﺧﻮری ﻧﺪارد. ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن ﻟﺒﺎس ﻫﺎ در آن ﻓﻀﺎی ﺗﻨﮓ و ﮐﻢ ﺑﻮد ﻫﻮای ﮐﺎﻓﯽ، ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺟ ﺪی ﺷﺪه ﺑﻮد. اواﯾﻞ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎی ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽ ﺑﺴﺘﯿﻢ. دﺳﺘﻮر آﻣﺪ ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﺪارﯾﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺑﯿﺮون آوﯾﺰان ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ. اﻣﺎ رﻃﻮﺑﺖ ﻟﺒﺎس م  ﻫﺎ، ﻫﻮای د ﮐﺮده و ﺧﻔﻪ ی ﺑﻨﺪ را ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ وﺳﯿﻠﻪ ی ﹸﻨﮏ ﮐﻨﻨﺪه ﺧ ﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮﺗﺮ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ دﯾﮕﺮی اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮ ﻃﻨﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﯿﻢ و ﻃﻨﺎب را از ﻻی ﻧﺮده ﻫﺎی ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﯿﺮون آوﯾﺰان ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺳﺮ دﯾﮕﺮ ﻃﻨﺎب را ﺑﻪ ﻧﺮده ﻣﯽ ﺑﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روزی اﯾﻦ ﹰ ﻟﺒﺎس را ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ. دﺳﺘﻮر آﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻮرا ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮑﺮدﯾﻢ. ﯾﮏ روز ﺑﺎ ﺻﺪای ﺧﺶ ﺧﺶ ﻣﯿﻠﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ دارﻧﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را از ﺳﺮ ﻃﻨﺎب ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ. ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﻃﻨﺎب ﻫﺎ را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. اﻣﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ از ﻟﺒﺎس ﻫﺎ ﺑﻪ ﻏﺎرت رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ، ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اداﻣﻪ دﻫﯿﻢ، دﺳﺖ ﮐﻢ ﺷﺐ ﻫﺎ. ﭼﺎره ی دﯾﮕﺮی ﻧﺪ اﺷﺘﯿﻢ. ﻫﺮوﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﺻﺪای ﻣﯿﻠﻪ ﯾﯽ را ﭘﺸﺖ دﯾﻮار ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ، ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﭘﻠﯿﺲ»زد و « ﻫﺎ! ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ دوﯾﺪﯾﻢ و ﻃﻨﺎب ﻫﺎ را ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﮔﺎه ﻣﯿﻠﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﻃﻨﺎب ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﺸﺎ ﮐﺶ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ و ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ درﻣﯽ ﹺ ﻃﻨﺎب را ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮه ﺳﺮ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪﯾﻢ و ﺑﻪ زور و زﺣﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎزی ﭘﺮﻫﯿﺠﺎن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. در اﯾﻦ ﺑﻨﺪ ﻓﺮﻋﯽ » « ﺳﺮوﮐﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی ﻣﺮد ﺑﻮد. ﺑﺮای دادن ﻏﺬا و دﯾﮕﺮ ﮐﺎرﻫﺎ آن ﻫﺎ در را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﻓﻐﺎن وﻇﯿﻔﻪ ی ﺣﻤﻞ ﻏﺬا، ﮐﺎرﻫﺎی ﻧﻈﺎﻓﺖ و ﺣﻤﻞ وﻧﻘﻞ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ. در روز ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﺎﺳﺪار ز ﻧﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ ﺑﺮای دادن وﺳﺎﺋﻞ ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ و رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎ و ﻧﯿﺎزﻫﺎﻣﺎن. ﹺ اﯾﻦ ﺑﻨﺪ، ﺳﻮراخ روی در « ﭼﺸﻤﯽ » ﺗﻌﺒﯿﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. در ﺑﻨﺪ ﻗﺒﻠﯽ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﺪام از اﯾﻦ ﺳﻮراخ ﻣﺎ را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺴﺐ ﺟﻠﻮی را ﻣﯽ « ﭼﺸﻤﯽ » ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﯾﻢ، آن را ﻣﯽ ﮐﻨﺪﻧﺪ. اﯾﻦ ﺟﺎ دﺳﺖ ﮐﻢ ا ز اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﯿﺎﻟﻤﺎن آﺳﻮده ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺷﺐ، اﻣﺎ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ در ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدی از ﺷﯿﺸﻪ  ی ﺑﺎﻻی در ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ. ﺑﺎ ﺻﺪای ﺟﯿﻎ ﹰ ﺑﺮای دﯾﺪزدن ﺑﺎﻻی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﯾﺎ ﺳﻪ او، ﻣﺮد ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﭘﺎﯾﻪ ﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﺎﺳﺪاری ﺑﯽ ﺧﺒﺮ در را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺣﺠﺎب ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ دادوﻓﺮﯾﺎد و اﻋﺘﺮاض از در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ.