Munireh Baradaran - Simple Truth

319 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﻦ ﺟﻠﻮی در ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد. ﺑﺪون دﺳﺘﭙﺎﭼﮕﯽ و ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﺑﺮای ﺣﺠﺎب ﺑﺪوم، ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﮔﻮﺷﺰد ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اول در ﺑﺰﻧﺪ ﺑﻌﺪ آن ر ا ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻌﺪود ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اوﯾﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮدﯾﻢ و دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﮐﺘﺎب دﯾﮕﺮی در اﺧﺘﯿﺎر ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ در ﮐﺘﺎب ی ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ، ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ و ﺟﺎﻟﺒﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺎرﻫﺎ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﮐﺘﺎب ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ، ﻧﯿﺎوردﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﺮا از آن ﺟﺎ ﺑﺮدﻧﺪ، ﮔﻮﯾﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﺘﺎب داده ﺑﻮدﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻮدن آن وﺿﻌﯿﺖ ﭘﯽ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮاﻧﺪن آن ﮐﺘﺎب ﻫﺎ، ﺷﺒﺎﻧﻪ روز وﻗﺘﺸﺎن را ﺻﺮف روﻧﻮﯾﺴﯽ ﻫﻤﻪ ی آن ﻫﺎ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻄﯽ ﺑﺴﯿﺎر رﯾﺰ. ارزﯾﺎﺑﯽ ﺷﺎن درﺳﺖ از آب درآﻣﺪ. دﯾﮕﺮ از ﮐﺘﺎب ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را اول ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اوﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. آن دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی رﯾﺰی ﮐﻪ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﺑﻪ اوﯾﻦ آورده ﺷﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﯾﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻮد و ﺳﺎﻟﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺸﺖ. دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ آن ﻫﺎ ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. روزی دﭼﺎر دل درد ﺷﺪﯾﺪی ﺷﺪم. اﺑﺘﺪا ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دل درد ﻣﻌﻤﻮل ﻣﺎﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ــ ﮑﻦ رﻓﻊ ﻣﯽ  ﺴ  ﻣ  دو ﻗﺮص ﺷﻮد. اﻣﺎ درد ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ از ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮد. ﻗﺮص ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﻌ ﺪه ﻧﺮﺳﯿﺪه، ﺑﺎﻻ ﻣﯽ آوردم. درد و اﺳﺘﻔﺮاغ ﻫﺮ آن ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺟﻠﻮی دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم و ﮐﻒ ﭘﻮش را ﭼﻨﮓ ﻣﯽ زدم. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ در را ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪاری آﻣﺪ، ﺟﻮاﺑﯽ ﺳﺮﺳﺮی داد و ر ﻓﺖ. ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺪﺗﺮ و ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎز ﻫﻢ در را ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﺧﻮدم را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺟﻠﻮی در ﮐﺸﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻦ ﮐﻪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻧﻤﺎﻧﻢ و ﺧﻮدم را ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﻧﺪازم. ﯾﮑﯽ ﭼﺎدرم را آورد. ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ از ﺣﺎل ﻣﯽ رﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺷﺪت درد دوﺑﺎره ﻣﺮا ﺑﻪ آورد ﺧﻮد ﻣﯽ . ﻋﺮق ﺳﺮدی ﺑﺮ ﺑﺪﻧﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼ ﻘﺪر زﻣﺎن ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ در دوﺑﺎره ﺑﺎز ﺷﺪ. ﺧﻮدم را از ﻻی در ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮآوردﻧﺪ ﮐﻪ » ﭼﺮا ﻣﺘﻮﺟﻪ وﺿﻊ ﺧﺮاب ﺑﯿﻤﺎر ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ؟ ﭼﺮا در را ﺑﺎز ﻧﻤﯽ « ﮐﻨﯿﺪ؟ ﹺ ﭘﺮﯾﺪه ﹺ رﻧﮓ ﭘﺎﺳﺪار ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺖ. دﯾﺪن ام ﮐﺎﻓ ﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺣﺎﻟﻢ ﺑﺸﻮد. راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮﭘﺎ ﺑﺎﯾﺴﺘﻢ. ﺧﻮدم را ﭼﻬﺎردﺳﺖ وﭘﺎ روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﮔﻮﯾﺎ ﭘﺎﺳﺪار از اﯾﻦ وﺿﻊ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪ. دوﯾﺪ و ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮخ دار آورد و ﻣﺮا ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری رﺳﺎﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﺑﻬﺪاری آﻣﺪ و ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﻣﺴﮑﻦ ﺑﻮد، در ﻋﻀﻠﻪ ام ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮد. اﻣﺎ درد آرام ﻧﺸﺪ، روی ﺗﺨﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪم و ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. زن ﭘﺎﺳﺪاری آﻣﺪ ﺑﺎﻻی ﺳﺮم و ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ: "ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺳﻤﺒﻞ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻫﺴﺘﯿﺪ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﻪ از ﯾﮏ درد ﺳﺎده ﺑﻨﺎﻟﯿﺪ؛ اﯾﻦ ﻃﻮری ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺠﻨﮕﯿﺪ!" ﺣﺎل ﺟﻮاب دادن ﻧﺪاﺷﺘﻢ. رﻓﺖ و ﺑﺎ آﻣﭙﻮل دﯾﮕﺮی ﺑﺮﮔﺸﺖ. اﻣﺎ رگ دﺳﺘﻢ را