Munireh Baradaran - Simple Truth

321 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ زد. ﺑﺎ ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ و ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺗﻨﺪﺧﻮﯾﯽ ﻫﺎی ﻧﺎﺟﻮری ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ی اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎ ﺑﮑﻨﺪ. رﻓﺘﺎری ﭘﺮﺗﻨﺎﻗﺾ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. در ﺑﺮﻗﺮارﮐﺮدن راﺑﻄﻪ ﺗﺮ ﺑﺎ ی ﺑﯿﺶ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﻋﻀﺎی اﺗﺎق ﻣﺎ و از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ در اوﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﹺ ﺗﻠﺦ و زﻧﻨﺪه ی ﻣﺘﻌﺎرﻓﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ، ﺳﻤﺎﺟﺖ ﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﯽ داد. ﮐﺎری ﺑﻪ روﺣﯿﻪ و ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﻤﺎﺟﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﯽ آزرد و ﺑﺎ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻫﺎ و ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﯾﻼﺗﻢ ﺑﻪ ﮔﭗ وﮔﻔﺖ، ﻣﺮا ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻗﻪ ﻋﺪم ﻋﻼ ام ﺑﻪ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت ﻫﺎی ارزﺷﯽ ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﺮ اﺗﺎق ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻔﺎﻫﻤﯽ ﺑﺎ او ﻧﻤﯽ دﯾﺪم، ﺿﻌﯿﻒ اﻟﻨﻔﺲ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮزﺣﻘﯿﺮاﻧﻪ ﯾﯽ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮد. رﻓﺘﺎرش ﻣﺮا ﻣﯽ . رﻣﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺎﻟﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺧﻮدم را ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻧﮑﺮده ام. ﻻف زﻧﯽ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ . ﺑﺎ ادﻋﺎ و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪی ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﭼﯿﺰی را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻧﻪ ﭼﯿﺰی را ﺗﻐﯿﯿﺮ داد. آﯾﺎ ﺳﻤﺎﺟﺖ ﻫﺎی او ﺑﺮای ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان، دﻓﺎع از ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد؟ ﻋﻤﻠﯽ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﺒﻮد؟ ﺑﺸﺮ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ، ﺑﻪ وﯾﮋه ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ راﺑﻄﻪ ی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮان « ﻫﯿﭻ» ﺑﻨﻤﺎﯾﺪ. ﻧ ﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد، ﺣﺪف ﺷﻮد. ﭘﺲ، ﺑﺮای دﻓﺎع از ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮﻣﯽ ﺧﯿﺰد. ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ آﺳﯿﺎب ﺑﺎدی، ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﺧﻮد و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺳﺮﺑﻪ دﯾﻮارﮐﻮﺑﯿﺪن و ﻣﻦ ﮐﻪ در ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮدم، ﺳﺮﺑﻪ دﯾﻮارﮐﻮﺑﯿﺪن ﻋﺎﻃﻔﻪ را ﺑﻪ ﺣﻘﺎرﺗﺶ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﺎب ﹺ ﺑﯽ ﻧﮕﺮ رﺣﻤﯽ ﺑﻮدم ﻣﻦ، و آن دﯾﮕﺮان ﺳﻠﻄﻪ ﮔﺮان ﺑﯽ رﺣﻤﯽ. دﯾﮕﺮا ﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻌﺮﮐﻪ ی زﺷﺖ و ﺧﺸﻦ، اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺷﺎن ﺧﺪﺷﻪ دار ﻧﺸﺪ و ﻗﺪرﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺜﺮت و ﮐﻤﯿﺖ و ﺑﺮﺗﺮداﻧﺴﺘﻦ اﻓﺮاﻃﯽ ﺧﻮد ﺗﮑﯿﻪ ﻣﯽ زد، ﺑﻪ رﯾﺸﺨﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. اﯾﻨﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد و دﯾﮕﺮان ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. رﻓﺘﺎر اﯾﻦ ﻧﻮع ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻣﺮا ﺑﺮﻣﯽ  ﮐﺴﺎن، ﺗﺤﺴﯿﻦ اﻧﮕﯿﺨﺖ. ﻋﺎﻃﻔﻪ و ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻪ وﺿﻌﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ او داﺷﺖ، ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﻇﺮﻓﯿﺖ و ﻗﺪرﺗﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. دوﺳﺖ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺳﺎل ﹺ زﻧﺪان، در ﺣﻀﻮر آن ﻫﺎی آﺧﺮ « ﺣﮑﺎم » ﹺ داﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﺷﺮﻣﮕﯿﻨﺎﻧﻪ از ﮐﻮﭼﮏ ﮔﺮوﻫﯽ ﮐﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ آن دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻧﺘﻘﺎد ﮐﺮد و ورود ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﺮوﻫﯽ دﯾﮕﺮ اﻋﻼم ﮐﺮد، ﺗﺎ از ﺗﺤﺮﯾﻢ درآﯾﺪ. ﺗﺤﺮﯾﻢ و ﺑﺎﯾﮑﻮت » ﻫﻢ « ﺑﻨﺪ و ﻫﻢ زﻧﺠﯿﺮ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﯾﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ دارد. ﻫﻢ در زﻧﺪان ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﮐﺸﻮر ﻣﺎ، و ﻫﻢ در دﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎ. اﻣﺎ، در زﻧﺪان رژﯾﻢ اﺳﻼﻣﯽ زﺷﺘﯽ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪی آن ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎرزﺗﺮ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﺸﺨﺺ را ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ آورد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮده اﯾﻢ درﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ﻋﻤﻞ ﯾ ﺎ ﻧﻈﺮی را در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺧﻮدﻣﺎن ﯾﺎ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻌﯿﻦ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺴﻨﺠﯿﻢ، و درﻧﺘﯿﺠﻪ اﺳﺘﻘﻼل ﻧﺴﺒﯽ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻞ و ﻧﻈﺮ را ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ؟ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ دﯾﺪم ﺟﻤﻌﯽ از اﻓﺮاد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﺗﮑﺎء ﻗﺪرت از ﻧﻈﺮ ﺗﻌﺪاد در اﮐﺜﺮﯾﺖ