Munireh Baradaran - Simple Truth

322 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﻮدن و اﻓﺮاﻃﯽ ﮔﺮی از ﺿﻌﻒ دﯾﮕﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﺤﺮﯾﻢ و ﺑﺎﯾﮑﻮت ﺗﺤﻘﯿﺮﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. اﯾﻦ ﮐﻪ اﻓﺮاد آ ن ﺟﻤﻊ ﺣﺎ ﮐﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد، ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ « ﺣﻖ» داﺷﺘﻨﺪ و ﻫﯿﭻ ﺗﺮدﯾﺪی ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. از ﺧﻮد ﻣﯽ ﹺ ﭘﺮﺳﯿﺪم ا ﮔﺮ روزی ﺗﻮازن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﺪ و اﻗﻠﯿﺖ ﺗﺤﻘﯿﺮﺷﺪه ﺑﻪ ا ﮐﺜﺮﯾﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد، آﯾﺎ ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺘﺎر را ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﭘﯿﺸﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﭘﺲ اﯾﻦ دور ﺑﺎﻃﻞ ﮐﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮد؟ اﯾﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ و ﻓﺮﻫﻨﮓ در ﻣﺤﯿﻂ ﺗﻨﮓ زﻧﺪان ﺗﺎ آن ﺟﺎﯾﯽ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﺎ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﺪود و روزﻣﺮه ﻫﻢ، ﻣﺮزﺑﻨﺪی ﻫﺎ و ﺧﻂ ﮐﺸﯽ ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد. ﻇﺮف ﺷﺴﺘﻦ، ﺧﻮاﺑﯿﺪن، ﻏﺬاﺧﻮردن، ﺗﻮاﻟﺖ رﻓﺘﻦ و... ﻫﻢ رﻧﮓ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻓﻘﻂ روزی ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﺟﺎی آن ﺗﺤﺮﯾﻢ ﺷﺪﮔﺎن ﻗﺮار دﻫﻢ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ آن ﻫﺎ را ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﺑﻔﻬﻤﻢ، ﻗﺎدر ﺷﺪم ﺑﻪ زﺷﺘﯽ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪی اﯾﻦ رﻓﺘﺎر و ﻣﺮزﮐﺸﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﭘﯽ ﺑﺒﺮم. ﭼﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎ ﻧﯿﺎﻓﺮﯾﺪﯾﻢ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮔﺎﻧﻪ و ﻣﻀﺤﮏ. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮاردی ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ و ﺑﺎورﻫﺎ ﺑﻮد. اﻣﺎ، آن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻫﻢ ﮐﺎری ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ و ﺧﻮش رﻗﺼﯽ، ﻗﻀﯿﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد. ﺗﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ روی زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﻼق ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺳﻘ ﻮط ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺟﺎﯾﮕﺎه زﻧﺪاﻧﯽ ﻧﺒﻮد، ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺧﻮد ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ دﺳﺘﮕﺎه رﻋﺐ رژﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺤﺮﯾﻢ ﮐﺮدن او ﺑﺮای دﻓﺎع از ﺣﻘﻮق و ﺣﻔﻆ ﻫﻮﯾﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ، اﻣﺮی ﻧﺎ ﮔﺰﯾﺮ ﺑﻮد. * * * دو ﻫﻔﺘﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺣﻖ ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺘﯿﻢ. ﺗﮏ ﺗﮏ ﺗﻮی ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻫﺎی ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ. اﯾﻦ ﻃﺮف دﯾﻮار ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﯽ ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻋﻼﯾﻖ و واﺑﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎی ﻣﺸﺘﺮک. ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﻣﺎن ﻫﻢ در آن ﻃﺮف دﯾﻮار ﻫﻤﯿﻦ اﺣﺴﺎس را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻧﮕﺮاﻧﺸﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﻧﻤﯽ ﮐﺎوﯾﺪ ﻫﻤﻪ را ﻣﯽ ﮐﺎوﯾﺪ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی اواﯾﻞ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٦ ﻣﺮ ا ﺻﺪا زدﻧﺪ. ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮدم، ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﺮاه ﭘﺎﺳﺪار از راه روی درازی ﮔﺬﺷﺘﻢ و ﺑﻪ راه روی ﻓﺮﻋﯽ رﺳﯿﺪم. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎز از ﭼﻨﺪ راه روی ﺗﻮدرﺗﻮی دﯾﮕﺮ رد ﺷﺪم. ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد، ﺑﻪ دﻫﻠﯿﺰی ﻫﺰارﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧ ﺴﺖ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم وارد اﺗﺎق ﺷﺪم. ﭼﻨﺪ زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ آن ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ را ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺸﺨﺼﺎت ﮐﺎﻣﻞ و ﺳﺆال ﻫﺎﯾﯽ درﺑﺎره ی ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺬﻫﺒﯽ و ﺳﯿﺎﺳﯽ ام. در ﭘﺎﯾﺎن ﺳﺆال ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﺴﺘﻢ اﻧﺰﺟﺎر ﺧﻮد را