Munireh Baradaran - Simple Truth

325 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮐﻪ ﺧﻮدم دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺷﺎﻫﺪش ﺑﻮدم. اﻧﺴﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺧﻨﺪه را از ﯾﺎد ﺑﺮده ﹺ دﺳﺖ ﹺ ﺑﺪﻧﺸﺎن را ﺗﺎ ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮاﺳﺮ وﭘﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺗﯿﺮه ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ، ﻧﻤﺎزﺷﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ درازا ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻨﮕﺎم دﻋﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﺳﻮزﻧﺎ ﮐﺸ ﺎن وﺟﻮد ﻫﺮ ﺷﻨﻮﻧﺪه ﯾﯽ را ﺑﻪ ﻟﺮزه درﻣﯽ آوردﻧﺪ. دﻧﯿﺎ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: دو ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻮدم از ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ روزﻫﺎی زﻧﺪاﻧﻢ ﺑﻮد. « اﻧﺴﺎن ﭼﻪ ﻗﺪرت ﻏﺮﯾﺒﯽ دارد. ﺑﻮدﻧﺪ زﻧﺪاﻧﯿﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ در ﻫﻤﺎن ﺑﻨﺪ دوام آورده و « ﺳﻨﮓ» ﻧﺸﺪﻧﺪ. ﺣﺘﺎ ﺳﺎل اﻧﻔﺮادی ﻫﻢ ﻣﺴﺦ  ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺎن ﻧﮑﺮد. در آن ﻓﻀﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎ دﻧﯿﺎ  آن ﺑﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮده و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ دﻧﯿﺎ وارد آن ﺑﻨﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد، زن ﻣﯿﺎن ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺟﻮﮔﻨﺪﻣﯽ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻪ و از او ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد » آﯾﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﺮﻣﻮﺿﻌﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ « و اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد: ﺑﻪ دﻧﺒﺎل » ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﹺ ﮔﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺖ ﻋﻠﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او دوﺳﺖ ﺷﻮم. « ﺧﻮدش آﺷﮑﺎرا ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﺖ اﺳﺖ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮش ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻣﺴﺨﺮه اش ﻣﯽ ﺳﺎل  ﮐﺮدﻧﺪ. آن زن در ﭘﯽ ﻫﺎ اﻧﻔﺮادی و ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺗﻌﺎدل روﺣﯿﺶ را از دﺳﺖ داده ﹺ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﹺﯾﺮ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻗﻮل دﻧﯿﺎ در آن د ﺷﺪ. ﺳﺎﻟﻦ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑ ﻨﺪ ﻣﺮدﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص داﺷﺖ. ﮔﻪ ﮔﺎه ﺧﺒﺮﻫﺎﯾﯽ از آن ﻫﺎ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻫﻤﻪ ﻧﺎ ﮔﻮار. ﻣﺪام ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺎن ورزش ﺟﻤﻌﯽ ﺑﻮد. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﻨﺒﯿﻪ ، ﮔﺎه آﻧﻬﺎ را در دﺧﻤﻪ ی ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﭼﯿﺰی ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﻻﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ « داﻧﯽ ﺳﮓ» ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد. اﻧﺪازه اش ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺸﻮد دراز ﮐﺸﯿﺪ. ارﺗﻔﺎﻋﺶ ﻫﻢ ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺘﻮان ﺳﺮﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎد. درﯾﭽﻪ و ﭼﺮاﻏﯽ ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ « داﻧﯽ ﺳﮓ» ﺑﺎ زﻧﺪان ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻋﺠﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. از ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮑﯽ را آن ﺟﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎ روﺣﯿﻪ ﯾﯽ داﻏﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻮ د و ﻫﻤﯿﺸﻪ اﻋﺘﺮاض ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ رﺳﯿﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و ﻏﺬای ﻣﺨﺼﻮص ﺑﯿﻤﺎر ﺑﻪ او ﻧﻤﯽ دﻫﻨﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ اش ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ « داﻧﯽ ﺳﮓ» ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪش. ﻫﺮازﮔﺎه ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ی وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺎ را زﯾﺮورو ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﯾﺎدداﺷﺖ، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﯾﺎ اﺷﯿﺎ ﻧﻮک« ک ﺧﻄﺮﻧﺎ » ﺗﯿﺰی ﮐﻪ از ﺣﻠﺒﯽ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﻧﺒﻮدﻧﺪ، ﺑﻞ ﹺ زﯾﺎد و ﻇﺮاﻓﺖ و ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎی دﺳﺘﯽ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎزﺣﻤﺖ ذوق ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻏﺎرت ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر در راه رو ﭼﻨﺪﺗﺎ از اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎی دﺳﺘﯽ ﺑﻨﺪ ﻣﺮدﻫﺎ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﻐﻤﺎ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، دﯾﺪم. ﻗﻔﺴﻪ ﭘﻨﯿﺮ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﻪ  ﻫﺎﯾﯽ از ﺣﻠﺒﯽ ﻫﺎﯾﯽ از روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﻫﺎی ﺑﻪ ﻓﺸﺮده و ﻣﺘﺮاﮐﻢ. ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺑﻠﻮی زﯾﺒﺎ ﻫﻢ در آن ﻣﯿﺎن ﺑﻮد. ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮔﺬرا و ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﻢ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﻧﺪ