Munireh Baradaran - Simple Truth

اﻧﻔﺮادی داﺷﺖ ﻏﺮوب ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻣﻌﻄﻠﯽ ﻫﺎی اداری، ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮﻣﺎن ﭘﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ. در ﻧﮕﺎه اول آن دوروﺑﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻏﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﮐﺠﺎی اوﯾﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺧﺎﻃﺮه ﯾﯽ دور و ﻣﺤﻮ از ذﻫﻨﻢ ﺳﺮ ﺑﺮآورد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ از اوﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در رژﯾﻢ ﺷﺎه ﻣﺪﺗﯽ آن ﺟﺎ ﺑﻮدم. ﺻﺪای ﻫﻤﻬﻤﻪ ﯾﯽ زﻧﺎﻧﻪ از دور ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ زﻧﺎن ﺑﻮد. در ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻨﺪی ﻫﺎی ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ی دﯾﮕﺮی در اوﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮده اﻧﺪ؛ ﺑﺨﺶ ٣٢٥ . ﻣﺎ را داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﮐﻒ ﺑﺎ زﻣﯿﻦ ﺑﻮد، وارد راه روی درازی ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ در ﯾﮏ ﺳﻤﺖ آن ﺳﻠﻮل ﻫﺎی اﻧﻔﺮادی ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ردﯾﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﺮ ﻧﺪ. ﹰ ﺑﺰرگ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺗﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. دﻧﯿﺎ را از ﻗﺰل ﻣﯽ ﺣﺼﺎر ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. رﯾﺰﻧﻘﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ و ﭘﺮ از ﺻﻔﺎ و ﺷ ﺎدی و ﻣﻬﺮ . در زﻧﺪان ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻪ از ﺳﺮ ﺗﻈﺎﻫﺮ و ﺑﻪ ﺗﺎ ﮐﺘﯿﮏ، ﺧﻮدش اﻋﺘﻘﺎد ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ روزه ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. در ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺤﺮ ﺧﻮاب آﻟﻮد از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪه و ﻣﺎﯾﻊ ﻇﺮف ﺷﻮﯾﯽ را ﺑﻪ ﺟﺎی آب ﻟﯿﻤﻮ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد. ﻣﺪت ﻫﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎﺑﺖ ﺣﻮاس ﭘﺮﺗﯽ اش ﺳﺮﺑ ﻪ ﺳﺮش ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. آن روز ﺑﺴﯿﺎر ﺗﮑﯿﺪه و رﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد. ﺗﺎزه اﻋﺘﺼﺎﺑﺶ را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ آن ﺟﺎ ﹺ ﮐﺮﺟﯽ در ﺑﻨﺪ ﻫﺎ رﻧﮓ زﻧﺪﮔﯽ را ﻧﺪﯾﺪ. دل ﻧﮕﺮان آن ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﮑﻮن و ﻣﺮگ آن ﺑﻨﺪ ﺗﻦ ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد آزادش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﺑﺨﺸﯽ از ﺷﺮط آزادی را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘ ﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ را ﻫﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ در زﻧﺪان روی ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺣﺴﺎب ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺳﺎل وﻧﯿﻢ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﻓﺮح ١ ﻫﻢ آن روزﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺷﺮط آزدی را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﺘﻮل، ﻫﻢ دﯾﮕﺮﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪ ﺑﻮد. ﯾﺎدم  ﺳﻠﻮﻟﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا آن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺎزه وارد ﺳﻠﻮل ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎم آوردﻧﺪ. آش. ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ی روز ﺑﻌﺪ را ﻫﻢ ﮐﻪ دو ﺳﻪ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ و ﺗﮑﻪ ی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﭘﻨﯿﺮ و ﻧﺎن ﺑﻮد، دادﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن ﺷﺎم ﺷﺮوع ١ . ﻓﺮح ﭘﺸﻮﺗﻦ، ﻫﻮادار ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﺪاﯾﯿﺎن ﺧﻠﻖ )ا ﮐﺜﺮﯾﺖ(، ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﺲ از آزادی در ﺳﺎل ٧۴ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﭘﺎﯾﺎن داد.