Munireh Baradaran - Simple Truth

329 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده روز دوم و ﺳﻮم ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد. روزﻫﺎی ﺗﻌﻄﯿﻞ در ﺳﻠﻮل و ﺑﻪ وﯾﮋه اﻧﻔﺮادی ﻣﻼل ﹺ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای آورﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺳﺖ. ﻧﻪ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ و ﻧﻪ ﺑﺎزﺷﺪن در ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ ﮔﻮش ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﯽ. ﺳﮑﻮت ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪارد. ز ﻧﺪاﻧﯽ ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﯾﺎ ﻏﺬا را اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش اش ﺑﺨﻮرد: ﺻﺪای ﭼﺮخ ﮔﺎری، ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪار، ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺑﺮای ﺳﺮزﻧﺶ و ﺑﺪوﺑﯽ راه ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد، ﺻﺪای زﻧﺪاﻧﯽ ای ﮐﻪ ﻧﺎﺧﻦ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﺣﻤﺎم ش را ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ ﺪ.ﮐﻨ ﻣﺎ را ﺑﺮدﻧﺪ ﺣﻤﺎم. ﺗﺎرﯾﮏ و ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد. آب ﻫﻢ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﮔﺮم، اﻣﺎ در آن ﻫﻮای ﮔﺮم، ﺳﺮدی آب ﭼﻨﺪان ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. ﻟﺒﺎس ﻫﺎ ﻣﺎن را ﻫﻢ ﺷﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ اﺟﺎزه ی ﻫﻮاﺧﻮری دادﻧﺪ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻪ ﻃﻨﺎب آوﯾﺨﺘﯿﻢ. ﺣﯿﺎط ﯾﮏ ﭼﻬﺎردﯾﻮاری ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. از ﻧﻮک دﯾﻮارﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی درﺧﺘﺎن ﭼﻨﺎر را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. ﺑﺎد ﻣﻼﯾﻤﯽ ﻣﯽ وزﯾﺪ. رﻗﺺ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ و ﺑﺮگ ﻫﺎ و ﺻﺪای ﺧﺶ ﺧﺶ ﻧﺮم و ﻣﻼﯾﻢ ﺷﺎن در آﺳﻤﺎن آﺑﯽ ﻏﺮوب ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد. ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﺧﻪ ی درﺧﺘﯽ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم. ﭘﺸﺖ دﯾﻮار اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﺣﯿﺎط، دﯾﻮار دﯾﮕﺮی از ﺟﻨﺲ اﯾﺮاﻧﯿﺖ » « ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. دﯾﮕﺮ ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ در اﯾﻦ ﮔﻮﺷﻪ ی زﻧﺪان ﺑﻮده . ام آن ﺣﯿﺎط ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ ﭘﺸﺘﯽ را ﮐﻪ دﯾﻮارش از اﯾﺮاﻧﯿﺖ ﺑﻮد ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺳﺎل ٥٧ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮدم. زن ﺣﺴﯿﻨﯽ ١ ﭼﺎدرش را ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و دﺳﺖ ﻣﺮا، ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد، ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﯿﺎط ﻣﯽ آورد. آن روزﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪر دور ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺪه ﹸﻪ ﺳﺎل از آن زﻣﺎن ﻣﯽ . ﻧ ﮔ ﺬﺷﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻢ زﻧﺪان و ﻫﻢ ﺧﻮد ﻣﻦ. ﻗﺪم ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﻨﺪﺗﺮ ﮐﺮدم. دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرم راه ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ آزادﯾﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻗﯿﺪوﺑﻨﺪﻫﺎی ﻓﺮا روﯾﺶ. ﭘﺎﺳﺪار، دﺳﺖ ودل ﺑﺎزی ﺑﻪ ﺧﺮج داده ﺑﻮد و ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻮاﺧﻮری ﮐﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد. رﻧﮓ آﺳﻤﺎن رو ﺑﻪ ﻧﯿﻠﯽ ﻣﯽ رﻓ ﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ روز ﭘﺲ از ﺗﻌﻄﯿﻞ، ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺎ را ﺻﺪا ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﻮار ﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎی ﺗﺎزه ی زﻧﺪان ﮐﻪ روی ﺗﭙﻪ ی اوﯾﻦ ﺑﻮد، ﺑﺮدﻧﺪ. ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ از دﻓﺘﺮ ﻣﺮﮐﺰی و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ٢٠٩ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد، ﻣﻨ ﹺ ﻣﺮدی ﻣﺎ را از ﭘﻠﻪ ﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪار ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﺮد. از زﯾﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﻮﻧﻮاری ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﺑﻪ زﻧﺪان و ﻣﺤﻞ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺎ را ﭘﺸﺖ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪ و رﻓﺖ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و رﻓﺖ وآﻣﺪ ﮐﻢ. ﭼﻨﺪﺑ ﺎر ﭘﺎﺳﺪاری آﻣﺪ و ﻧﺎم ﻣﺎ و ﺑﺎزﺟﻮ ﻣﺎن را ﭘﺮﺳﯿﺪ و رﻓﺖ. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺎ را اﺣﻀﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺷﻮراﻧﮕﯿﺰ ٢ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﻮار ١ . ﺣﺴﯿﻨﯽ، ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺮ زﻣﺎن ﺷﺎه، ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼ ب، ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم دﺳﺖ ﮔﯿﺮی ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮد. ٢ . ﺷﻮراﻧﮕﯿﺰ ﮐﺮﯾﻤﯽ، ﻣﺠﺎﻫﺪ، اﻋﺪام ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧.