Munireh Baradaran - Simple Truth

331 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده در ﺳﻠﻮل، ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﮔﺮﻣﯽ ﻫﻮا ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی راه رو ﻗﺮار داﺷﺖ. ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی درﻫﻢ ﻨﯿﺪه ﺗ ی درﺧﺘﯽ در ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه و ﺑﻮدﻪ ﮔﺮﻓﺘ ﺟﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮی زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮد. ﮔﺎه وزش ﻧﺴﯿﻤﯽ ﺑﺮگ ﻫﺎ را ﺗﮑﺎن ﻣﯽ داد و ﻣﻦ ﭘﯿﭻ وﺗﺎﺑﺸﺎن را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺻﺪاﯾﺸﺎن را ﮔﻮش ﻣﯽ دادم. داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﯾﺎ ﻣﻨﻔﺬی ﻧﺪاﺷﺖ، ﻧﻤﻮر و ﺧﻔﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ درﯾﭽﻪ را ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻨﺪ، از ﮔﺮﻣﺎ و ﻫﻮای ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽ ﹰ زﻣﺴﺘﺎن ﺷﺪم. ﺣﺘﻤﺎ ﻫﺎ ی ﺳﺮد و ﻣﺮﻃﻮﺑﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ، ﻫﯿﭻ وﺳﯿﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪه ی ﮔﺮم ﯾﯽ داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﻧﺒﻮد. ﯾﮏ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن در ﺳﻠﻮل ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﺗﻨﻬﺎ. در اﯾﻦ ﻣﺪت ﺗﺠﺪﯾﺪ دادﮔﺎﻫﯽ ﺷﺪم. ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺳﺆال ﮐﺮدﻧﺪ: » آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻫﺴﺘﯽ؟ و « ه  دوﺑﺎره ﺣﮑﻢ د ﹺ د ﺳﺎﻟﻪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از ﺷﺶ ﺳﺎل، ﻫﻨﻮز ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﯾﮕﺮ داﺷﺘﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ زﯾﺮ ورﻗﻪ ی ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ده ام ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ رؤﯾﺖ ﺷﺪ » .« ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻼﻗﺎت دادﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ و اوﯾﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ ﺣﻖ ﻣﻼﻗﺎت دارم. ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮم ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎز ﻫ ﻢ ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﮑﺮد. ﺷﮑﻮه ﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﮑﺮد ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ» داﻧﺴﺘﻢ .« ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ. اﻣﺎ ﮔﺎه اﯾﻦ ﯾﻘﯿﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﯿﺎل ﭘﺮداری ﻫﺎی ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از اﻣﻀﺎی ورﻗﻪ ی » رؤﯾﺖ ﺷﺪ « اﻣﯿﺪی ﻣﺒﻬﻢ و آرزوی ﻣﻌﺠﺰه ﯾﯽ را در ﺣﺎل ﻗﺪم زدن در ﺳﻠﻮل ﮐﻮﭼﮏ ام ﺑﺎ ﺧﻮد اﯾ ﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم اﻣﯿﺪﻫﺎی واﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ام راه ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. » رؤﯾﺖ ﺷﺪ « ، ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺎل ﻫﺎی دﯾﮕﺮ. ﻫﻔﺖ ﺳﺎل؟ ﻧﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ و اﺑﻬﺎم. اﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻧﮑﺮد ﻫﻢ. ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻫﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ و ﻧﻪ ﯾﮏ ﺧﻼء. در ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدی ﮐﻪ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺎ، ﺳﺎل از ﺗﺎزﮔﯽ آن اﺣﺴﺎس ﻧﮑﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﯿﺶ از ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻒ دﺳﺘﻢ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ » ﻧﯿﺴﺘﻢ او ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ. « و در ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ دﺳﺘﻢ را روی ﺷﯿﺸﻪ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻧﻢ. اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ در آﻧﯽ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﺧﻮاﻫﺮم ﭘﺮ از اﺷﮏ ﻣﯽ ﺷﻮد، اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. دﻧﯿﺎی اﻧﻔﺮادی، دﻧﯿﺎی وﯾﮋه ﯾﯽ اﺳﺖ و اﺑﺰار و وﺳﯿﻠﻪ ی ﺧﻮد را ﻣﯽ ﻃﻠﺒﺪ. ﻫﺮﭼﻪ دﻧﯿﺎی ذﻫﻨﯽ آدم وﺳﯿﻊ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺳﻤﺞ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ را ﺑﺸﮑﻨﺪ. ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎﯾﯽ را ﺑﺎ ﺟﺰﯾﯿﺎﺗﺶ در ذﻫﻨﻢ ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ وﯾﮋه ﺗﺼﻮﯾﺮﻫﺎﯾﯽ از ﻃﺒﯿﻌﺖ ﮐﻪ در ﺧﺎﻃﺮم ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ذﻫﻨﻢ را روی ﮐﺘﺎﺑﯽ ﯾﺎ ﻓﯿﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﺗﺮﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﯾﺎ دﯾﺪه ﺑﻮدم، ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ، ﻣﺴﺌﻠﻪ از ﻟﺬت و ﻓﺮاغ ذﻫﻦ ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﮑﺘﺐ و ﭼﻮب ﻓﻠﮏ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﭘﯽ ﻣﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ آن ﺧﻮاﻧﺪه ﻫﺎ و دﯾﺪه ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ در اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻣﺒﻬﻢ و ﻫﻢ ﭼﻮن ﻗﺒﺎی ﮐﻬﻨﻪ ی