Munireh Baradaran - Simple Truth

332 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﯿﺪزده ﯾﯽ در ﺧﺎﻃﺮم ﺑﺎﻗﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ذﻫﻦ ﻓﺮار ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ و اراده ی ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺑﯿﺶ ﺗﺮ. ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ از آن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺰ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮده و ﺧﺎﻧﻪ، ﺧﻮش ﺑﺨﺖ ﺗﺮم. ﺑﺨﺖ ﺑﯿﺶ ﺗﺮی داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎر ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻓ ﺮاز و ﻧﺸﯿﺐ ﻫﺎی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی داﺷﺖ. در دﻧﯿﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﻬﻢ آدم از آن، ﭼﻬﺎر دﯾﻮاری ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﯾﮏ ﻣﺘﺮ و ﻧﯿﻢ در دو ﻣﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺣﻮاس اﻧﺴﺎن ﮐﻪ ﺣﯿﺎﺗﺶ ﺗﻨﻬﺎ در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ آن اﺳﺖ، در ﻫﻤﺎن دﻧﯿﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻃﻌﻤﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ. ﻃﻌﻤﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ و ﺣﻘﯿﺮ. آدم ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪای ﺑﯿﺮون را ﻣﯽ ﺷﻨﻮد. زﻣﺎن را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽ دﻫﺪ. ﺻﺪای ﭘﺎﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ و از ﺻﺪای در ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﺪام ﺳﻠﻮل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﮔﻮش ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﺎن ﭘﺎﺳﺪار و زﻧﺪاﻧﯽ ردوﺑﺪل ﻣﯽ ﺷﻮد. در اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﹸﺮد ﺧﻮدم را آن ﭘﯿﺮزن ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﺧ دﯾﺪم ﮐﻪ راز ﻫﻤﻪ ی ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ را ﺑﻮ ﮐﺸﺪ. ﻣﯽ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ، ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﮐﻨﺎری ﻣﻦ آوردﻧﺪ. از ﺻﺪاﯾﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ زﻧﯽ اﺳﺖ ﭘﺎﺑﻪ ﺳﻦ. ﺑﻪ رﻏﻢ رﻓﺘ ﺎر ﭼﺎ ﮐﺮﻣﻨﺸﺎﻧﻪ و از ﻣﻮﺿﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ، آن ﻫﺎ اﻣﺎ او را ﻣﺴﺨﺮه و ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﺳﺮ ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی او را ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. از ﻻﺑﻪ ﻻی اﯾﻦ ﮔﻔﺖ وﮔﻮ ﻫﺎ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ در ﻋﺮاق در اردوﮔﺎه ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﺑﻮده و در ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﯾﺮان دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﮔﺎه از درﯾﭽﻪ ی در ﺑﺎ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ ﺧﻮدش ﻣﺮﯾﻢ رﺟﻮی را دﯾﺪه و از زﺑﺎن او ﺷﻨﯿﺪه ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﺳﺖ و... ﺣﺮﻓﺶ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﺳﮑﻮت ﺷﺪ. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻫﻤﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ. در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﻠﻮل ﺳﻤﺖ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ وارد ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ. ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد دورادور آن دﯾﮕﺮی را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ و ﻣﺎدر ﺧﻄﺎﺑﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد. اﺑﺘﺪا ﻣﻦ در ﻣﯿﺎن آن دو ﺳﻠﻮل واﺳﻄﻪ ﺷﺪه و ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷ ﺪم ﺧﻮدﺷﺎن ﺻﺪای ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ، ﺧﻮدم را ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪم و ﺣﺘﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻧﺸﻨﻮم. درﺑﺎره ﮔﯿﺮی ی دﺳﺖ ﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﭼﻨﺪ ﻧﺎم. آن زن ﻣﯽ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ  ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺎﻋﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮردی ﮐﺎﻣﻼ م ﺑﮕﯿﺮد:  ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ د » ﻣﺮگ ﺑﺮ رﺟﻮی « رﻓﺘﺎر دوﮔﺎﻧﻪ اش ﺑﻪ ﻧﻈ ﺮم ﺧﯿﻠﯽ زﻧﻨﺪه ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر از روی ﺧﯿﺮﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﺮم ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮی در ﭘﺮوﻧﺪه اش ﻧﺪارد، ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻮﻟﺸﺎن زد، ﺑﮕﺬار آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﻮدش ﺑ ﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ زرﻧﮕﯽ ﻣﯽ . ﮐﺮد زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﻠﻮل ﺳﻤﺖ ﭼ ام از ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭗ ﻫﺎی زﻧﺪان ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎه ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ را ﻫﻢ در اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮده ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آزاد ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ