Munireh Baradaran - Simple Truth

333 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻋﻤﺮ آزادﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد. ﻫﻨﮕﺎم ﻓﺮار ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺮس ﺑﺎ ﻫﻢ  روزﻫﺎی اول ﺑﺎ ﻣ دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘ ﻢ ﻣﺜﻞ او ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺎﺷﻢ و زود ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻔﻬﻤﻢ. ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم ﮐﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ در ﻏﯿﺎب ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ از درﯾﭽﻪ ی ﺳﻠﻮل ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻤﻪ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﺎزه دﺳﺖ ﮔﯿﺮﺷﺪه ﻫﺎ را ﻫﻢ از ﮐﺴﺎﻟﺖ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﺠﺎت ﻣﯽ داد. ﯾﮏ ﺑﺎر اﺗﻔﺎق ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮی رخ داد . ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ او، ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺮف ی ﻃ ﭼﭗ در را ﻣﯽ زد و ﭘﺎﺳﺪار را ﺻﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ وﺿﻊ او را ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﺠﺴﻢ ﮐﻨﻢ، ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در اﯾﻦ ﭘﺎ و آن ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ زد ﺑﺎز ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﺳﭙﺲ ﺻﺪای آﻫﺴﺘﻪ ی ﺑﺎزﺷﺪن در را ﺷﻨﯿﺪم و ﺻﺪای ﭘﺎﯾﺶ را. ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮر ﺻﺪای ﭘﺎی ﭘﺎﺳﺪار و ﻏﺮوﻟﻨﺪه ﻫﺎﯾﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪه ام. ﮔﺎه ﯾﻮﺳﻔﯽ ﺑﺮای ﻣﭻ ﮔﯿﺮی ﻃﻮری ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﺶ را ﻧﺸﻨﻮد. اﻣﺎ آن ﺷﺐ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ او ﻧﺒﻮد. ﺻﺪای آب را از دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪار را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از او ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. وﻟﯽ ﮐﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺷﺎن ﺧﻄﻮر ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ زﻧﺪاﻧﯽ دﺳﺘﺶ ﺑﻪ آن اﻧﺪازه ﺑﻠﻨﺪ و ﺟﺴﺎرﺗﺶ ﺑﻪ آن ﺣﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﺳﺘﺶ را از درﯾﭽﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎورد و در را از ﺑﯿﺮون ﺑﺎز ﮐﻨﺪ. ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺳﺎده و آن ﻗﺪر ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎ ﮔﺰﯾﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ا ﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻔﻞ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷ ﺪ، ﺑﻪ در ﺳﻠﻮﻟﺶ ﺑﺰﻧﻨﺪ. ﭘﺎﺳﺪار ا ﮐﺒﺮی را اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ دل ﹺ ﺳﻠﻮل را ﻣﯽ درد داﺷﺘﻢ و در زدم ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﯾﯽ ﻧﮕﺎه ام ﮐﺮد. در ﻧﮕﺎه اش ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ آدم را آزار ﻣﯽ داد. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺴﮑﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺰرﯾﻖ ﺷﻮد. وﻋﺪه داد ﮐﻪ اﺳﻤﻢ را ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﺪﻫﺪ. وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﻢ  ﺑﺎﯾﺪ ﻣ را ﺷﻨﯿﺪ، ﻟ ﺤﻦ دل ﺳﻮزاﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﻓﻼن آﻗﺎی ﺳﺮﺷﻨﺎس ﻣﺬﻫﺒﯽ آﺷﻨﺎﯾﯽ دارم. ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻪ. ﻗﯿﺎﻓﻪ اش ﻋﺒﻮس و ﺟﺪی ﺑﻮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎﻧﺘﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺸﺎدی ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ ﮐﻪ آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎی ﻣﭻ ﹺ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﻣﯽ دار آن ﺗﺎ ﺳﺮ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﻣﻘﻨﻌﻪ اش را از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ اﺑﺮوﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ آورد و از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﺎﻧﻪ اش را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻢ ﺗﺮ در اﯾﻦ ﻗﯿﺪوﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و آﺳﺘﯿﻦ ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎﯾﺸﺎن دﯾﮕﺮ ﻣﭻ ﻧﺪاﺷﺖ. ا ﮐﺒﺮی ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎی اداری ﻣﯽ آﻣﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﺟﺎزه داد ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮوم. ﺑﻌﺪﻫﺎ، اﻣﺎ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻓﻘﻂ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮود. ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد و ﺣﻤﺎم ﮐﺮدن ﻟﺬت ﺑﺨﺶ و آراﻣﺶ ﺑﺨﺶ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم و ﺑﯿﺶ ﹺ ﻫﺮ ﺳﻠﻮل روز ﻣﻌﯿﻨﯽ را ﺑﺮای ﺗﺮ ﺣﻤﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ روی در ﺣﻤﺎم ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺎی ﺑﻨﺪش ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﻫﻤﺎن ﯾﮏ ﺑﺎر در ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﻣﺪام ﭼﺎﻧﻪ ﻣﯽ زدﯾﻢ. در زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﭼﮏ و ﻣﺤﺪود زﻧﺪان، آدم ﺑﻪ آﻫﻨﮓ ﹸﻨﺪ و ﻧﻈﻢ ﮐ ﹸﺮد آن ﺧﻮ ﻫﺎی ﺧ