Munireh Baradaran - Simple Truth

334 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻦ آن آزارش ﻣﯽ دﻫﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﻮر ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﭘﺎی ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ درﮔﯿﺮی ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ رود. ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ روز ﺧﻮش ﺣﻤﺎم ﺑﺮﺳﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آن ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻮاﺧﻮری. آن روز ﭘﺎﺳﺪار اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﺸﺖ ﮔﻮش ﻣﯽ اﻧﺪازد. ﻓﺮدا ﭘﺎ ﹺ ﺑﻌﺪی ﻣﯽ ﹺ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﺪار » ﮔﻮﯾﺪ: روز ﺣﻤﺎم ﻧﯿﺴﺖ. « ،» آب ﺳﺮد اﺳﺖ « ﻗﺒﻞ از دﺳﺖ  ﯾﺎ... در آﺧﺮﯾﻦ دﻗﺎﯾﻖ ﺷﻮﯾﯽ، اﯾﻦ وﻋﺪه ﻫﺎی ﺧﻮش ﺑﺨﺘﯽ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ ﻣﺮز ﮐﻼﻓﮕﯽ ﻣﯽ رﺳﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻗﺪم زدن آن را ﺳﭙﺮی ﮐﻨﯽ. ﺳﺎﻋﺖ دو ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﹺ ﺳﻠﻮل را ﺑﺸﻨﻮی. ﻧﻤﯽ ﺻﺪای ﺑﺎزﺷﺪن اوﻟﯿﻦ در ﺷﻨﻮی. ﭘﺎﺳﺪار دﯾﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﻣﯽ آﯾﺪ. ﺻﺪای ﺑﺎزوﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺷﻤﺎری. دﻗﯿﻘﻪ ی آﺧﺮ ﻇﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮد، ﭘﺎرﭼﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﭘﺮ آب ﺷﻮد، در دﺳﺘﺎن ات ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﺸﺖ در اﯾﺴﺘﺎده ای. در ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺗﻮ ﻣﯽ دوی. در اﻧﻔﺮادی ﺗﻤﺎس زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﯿﺶ ﺗﺮ اﺳﺖ. در رﻓﺘﺎر و ﻃ ﺮز ﭘﻮﺷﺶ آن ﻫﺎ دﻗﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺪل ﻣﺎﻧﺘﻮﻫﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻘﻨﻌﻪ روﺳﺮی ﹸﻞ ﺷ ﹺﻟﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ وو ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻی ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺻﺎﺑﺮی از ﺟﻮان ﺗﺮﯾﻦ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻮد. ﻣﻼﺣﺖ و زﯾﺒﺎﯾﯽ ﭼﻬﺮه اش ﭘﯿﺶ از آن ﺗﻮﺟﻪ ام را ﺟﻠﺐ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. از او ﺗﻨﻬﺎ اﯾﻦ در ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺟﺒﺎری دﯾﺪﻣﺶ. او ﻫﻢ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﮐﺘﮏ ﻣﯽ زد. آن روزﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽ رﺳﯿﺪ رﻓﺘﺎرش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮی ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮔﺎه ﺧﺎرج از وﻋﺪه ﻫﺎی ﻣﻘﺮر ﻫﻢ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﺑﺎ ورودش ﺑﻪ راه رو ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ. ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد. دادﮐﺸﯿﺪﻧﺶ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑ ﻖ آزاردﻫﻨﺪه ﻧﺒﻮد. ﺻﺪای ﺟﯿﺮﺟﯿﺮ دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺻﺪای راه رﻓﺘﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﺗﻨﺪ و ﺷﺘﺎﺑﺎن راه ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ از ﻫﺮ دو دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﻮد. ﻧﻮﺑﺖ او ﮐﺎرﻫﺎ زود ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺧﺎﺻﯽ آداﻣﺲ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪار ﺟﻮان دﯾﮕﺮی ﻣﯽ آﻣﺪ. دوﺗﺎﯾﯽ ﺗﻮ رو ﻣﯽ ی راه دوﯾﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻊ ﺷﺎم دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: وﻗﺘﯽ ﻣﯽ » ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﻪ آزاد ﺷﻮی، ﻣﺎﻧﺪن در زﻧﺪان ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه دارد. ﭼﺮا اﯾﻦ ﻗﺪر ﺳﺨﺖ ﻣﯽ « ﮔﯿﺮی؟ ﭘﺮﺳﯿﺪم: » ا ﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﺪ؟ « ﺑﺎ ﺑﯽ ﻗﯿﺪی ﺟﻮاب داد: » ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ. « ﭼﻪ ﺳﺆال اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﯾﯽ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی آن ﺷﺪم. ﺷﺎﯾﺪ ﻟﺤﻦ ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ و ﻫﻢ ا دﻟﯽ ش ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺆال ﺑﯽ رﺑﻄﯽ از او ﺑﮑﻨﻢ. ﯾﮏ ﹺ ﺳﻠﻮل را ﺑﺮای دﺳﺖ ﺷﺐ ﮐﻪ در ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد، ﺳﺮش را ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﮔﺮدم. ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ و در ﭼﻬﺮه ی ﺟﻮاﻧﺶ ﻫﯿﭻ ﺷﺎداﺑﯽ ﻧﺒﻮد. اﻋﺘﺮاﺿﯽ، ﺟﯿﻎ ودادی ﻫﻢ ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﻢ. آﯾﺎ از ﺷﻐﻠﺶ راﺿﯽ ﺑﻮد؟ در ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ، اﻣﺎ ﭼﻬﺮه ﯾﯽ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ. ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﺑﺪدﻫﻨﯽ ﻫﺎ و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻫﺎی