Munireh Baradaran - Simple Truth

335 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﭘﺎﺳﺪاری زﻧﺪاﻧﺒﺎن. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از زﻧﺪان رﻓﺖ. ﺑﺴﯿﺎری از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻏﯿﺒﺸﺎن ﻣﯽ زد. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻌﻀﯽ ﺷ ﺎن ﺟﺰو ﺳﻬﻤﯿﻪ ﻫﺎی ﺳﭙﺎه، ﺑﯽ ﹺ ﮐﻨﮑﻮر وارد دردﺳﺮ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﯾﺎ اﻣﺘﯿﺎزﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. ﻧﻮﺑﺖ ﯾﻮﺳﻔﯽ، اﻣﺎ آن ﺟﺎ ﺣﺎل وﻫﻮای دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. او ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﮔﭗ ﻣﯽ زد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ ﮐﻪ آن روزﻫﺎ ﺗﻌﺪادﺷﺎن زﯾﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮاﯾﺶ درددل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. از ﺑﯽ»ﯾﺎ « ﮔﻨﺎه » ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ « ﮔﻔﺘﻨﺪ و او آن ﻫﺎ را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ. ﻫﻢ ﭼﻮن ﻋﻤﻪ و ﺧﺎﻟﻪ ﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺧﺎﻧﻮاده. زﻧﯽ را ﮐﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺖ ﻣﻼﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺜﻞ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪارد. ﺑﺮاﯾﺶ ﺟﺎرو ﻣﯽ آورد، ﻣﺠﺒﻮرش ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﻠﻮﻟﺶ را ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﺪ و ﻏﺮو ﻟﻨﺪ ﻣﯽ » ﮐﺮد: ﻧﺪﯾﺪم زﻧﯽ را اﯾﻦ ﻗﺪر ﮐﺜﯿﻒ ﺑﺎﺷﺪ. « ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺣﺮف ﻣﯽ زد و دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﺶ را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﹺ ﭘﺎ و ﺑﯽ ﮐﺸﯿﺪ. اﻣﺎ ﮔﺎه ﻫﻢ ﻧﻮک ﺻﺪا، وﻗﺘﯽ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ، ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ را ﻏﺎﻓﻞ ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﹰ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪه دﻓﻌﻪ ﮐﻪ ﺗﺼﺎدﻓﺎ ی ﮔﭗ و ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎ ی دﯾﮕﺮان ﺑﻮدم، ﻣﺘﻬﻢ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺣﺮف زده ام و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺗﻮﺑﯿﺦ درﯾﭽﻪ ی ﺳﻠﻮﻟﻢ را ﺑﺴﺖ. آن ﺷﺐ از ﺷﺪت ﮔﺮﻣﺎ و ﻫﻮای ﺧﻔﻪ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ درﺑﺎره ی ﻋﻠﺖ دﺳﺖ ﮔﯿﺮﯾﺸﺎن راﺣﺖ ﺗﺮ از ﻣﺎ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﻫﻤﺎن زﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻣﯽ ﮔﻔﺖ در اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﺎ ﻣﺮدی ﮐﻪ آﺧﻮﻧﺪه ﻫﻢ ﺑﻮده، دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ. آﺧﻮﻧﺪﺑﻮدن ﻣﺮد ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ وﺿﻊ زن ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﭼﻮن در زﻧﺪان ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد او ﯾﮏ » روﺣﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ « ﻧﺒﻮده ﺑﻞ ﮐﻪ آﺧﻮﻧﺪﻧﻤﺎ » « ﺑﻮده اﺳﺖ. اﯾﻦ زن ﺑﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدی دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻧﺪرز ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺻﯿﻐﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. زن ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد ﮐﻪ ﻣﺮد را زده اﻧﺪ و اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده اﺳﺖ. روزﻫﺎی آﺧﺮی ﮐﻪ آن ﺟﺎ ﺑﻮدم، ﻫﻤﻪ ی ﺳﻠﻮل ﻫﺎ ﭘﺮ ﺑﻮد. در ﻣﯿﺎن ﺗﺎزه واردﻫﺎ ﭼﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﺪ . ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر آن ﻫﺎ را از درﯾﭽﻪ ی ﺳﻠﻮل دﯾﺪه ﺑﻮدم. ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﺑﻮدم ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﺮا دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ. اﻣﺎ آن ﻫﺎ در ا ﯾﻦ ﮔﭗ و ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ  ﻣﻌﻤﻮﻻ آﻣﺪ، ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﻮﺑﺖ ﯾﻮﺳﻔﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ راه رو ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮد. دو - ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی اﺗﺎق اول اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. روزﻫﺎی اول ﺑﻪ آن ﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺗﻨﻬﺎ از درﯾﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺸﺎن ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم. ﺷﻠﻮارﺷﺎن را ﺑﺎﻻ ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﻮان ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺳﺎﺑﯿﺪﻧﺪ. ﻫﻮای ﺧﻨﮏ و ﻣﺮﻃﻮب راه رو آدم را ﺳﺮ ﺣﺎل ﻣﯽ آورد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ روزﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ را از درﯾﭽﻪ ی ﺳﻠﻮﻟﻢ ﺑﻪ داﺧﻞ اﻧﺪاﺧﺖ. آن ﻗﺪر دﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ واﮐﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﻓﺮح را از آن ﭼﻨﺪ ﺳﻠﻮل ﻃﺮف ﺗﺮ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ » « ﻫﻢ او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در