Munireh Baradaran - Simple Truth

336 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺮف زدن. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ از ﺗﺮس اﯾﻦ ﻧﺠﺲ»ﮐﻪ « ﺑﺸﻮﻧﺪ، ﭘﺎ ﺑﻪ راه رو ﻧﻤﯽ ﮔﺬراﻧﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺣﺮف زدن ﻣﻌﻤﻮل ﺷﺪ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ راه رو را ﻣﯽ ﺷﺴﺘﻨﺪ، اﻣﺎ در ﺣﺮف ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﺧﺴﺘﻪ » ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ « ﻫﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ اﮔﺮ ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪاری را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﺻﺪای آﻣﺮاﻧﻪ ﻣﯽ » ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺳﺎ ﮐﺖ! ﺣﺮف ﻧﺰﻧﯿﺪ. « روزﻫﺎی اول، ﻧﺎزی ﻫﻢ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم اﺷﺎﻋﻪ ی ﻓﺤﺸﺎ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه و ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪام ﺑﻮد. ﭼﻨﺪﺳﺎﻟﯽ از دﺳﺖ ﮔﯿﺮﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ دﻟﺪارﯾﺶ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮده در ﺣﮑﻢ او ﺗﺨﻔﯿﻒ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد. ﺧﻮدش ﻫﻢ اﯾﻦ اﻣﯿﺪ را داﺷﺖ. ﭼﻨﺪﺑﺎر ﻫﻢ دادﮔﺎه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد. روزی ﺻﺪای ﺧﻔﻪ ی ﮔﺮﯾﻪ ﯾﯽ از ﺳﻠﻮل ﻫﺎی ﺟﻠﻮﯾﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﭼﻨﺪ روز ﻫﻢ راه رو ﺷﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روز دو زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﺷﺴﺘﻦ راه رو آﻣﺪﻧﺪ. ﻧﺎزی در ﺑﯿﻦ ﺷﺎن ﻧﺒﻮد. اﻋﺪاﻣﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻪ روز ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻮد. از ﻫﯿﭻ ﺳﻠﻮﻟﯽ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺮﻧﻤﯽ آﻣﺪ. در ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ی اول ﺑﻪ ﻣﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. ﻫﺮﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﯾﺎدآوری ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ آوردﻧﺪ ﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﮐﻢ اﺳﺖ. ﯾﺎ وﻋﺪه ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد ﯾﺎ ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎ ﺳﮑﻮت ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ دادﻧﺪ اﻣﺎ ﻧﻪ روزاﻧﻪ. ﯾﻮﺳﻔﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﻧﻤﯽ داد. ﻫﺮﺑﺎر ﻣﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ » ﮔﻔﺖ: « ،» روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﯿﺎﻣﺪ  اﻣﺮوز اﺻﻼ .« ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ دروغ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ. ﻧﮕﺎه و رﻓﺘﺎر ﻣﻮذی ا ش آزارم ﻣﯽ داد. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ آدم ﭼﭗ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد، ﭼﻪ ﺣﯿﻠﻪ ﮔﺮ و ﻣﺰور ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٦ ﺑﻮد. روز ی در روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ در ﺗﺠﺮﯾﺶ ﺳﯿﻞ آﻣﺪه و ﺗﻠﻔﺎت ﺟﺎﻧﯽ زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺑﺎر آورده ﹺ ﻗﺒﻞ از آن اﺳﺖ. ﺷﺐ ، رﯾﺰش ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺎران را از درﯾﭽﻪ ﺷﻨﯿﺪه و دﯾﺪه ﺑﻮدم. ﻟﺮزش ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی درﺧﺘﺎن ز ﯾﺮ ﺑﺎرش ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ آورده ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺳﯿﻞ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺣﺎدﺛﻪ  اﻣﺎ اﺻﻼ ی ﺳﯿﻞ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ رﯾﺰش ﺑﺎران ﺷﺪت ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﻌﯿﺪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺳﯿﻞ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻫﻢ ﮐﻪ در داﻣﻨﻪ ی ﮐﻮه ﻫﺎی ﺷﻤﺎل ﺗﻬﺮان واﻗﻊ ﺑﻮد، ﮐﺸﯿﺪه ﺷﻮد. ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻓﺮار ﭘﯿﺪا ﺷﻮد. ا ﮔﺮﭼﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ را ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ آﻣﺎده ﭘﺸﺖ در اﯾﺴﺘﺎده ﭘﻮل و ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎدﮔﺎرﯾﻢ را ﻫﻢ در ﺟﯿﺐ ام ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻓﻀﺎ ﮐﻤﯽ ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﻣﯽ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮﻫﺎ و ﺷﺐ  ﻧﻤﻮد. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮔﺎه ﺷﺎن در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن روﺑﻪ روﯾﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ، آن ﺷﺐ ﻣﺮﺗﺐ در رﻓﺖ وآﻣﺪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺻﺪای ﻣﺮدی را ﺷﻨ ﯿﺪم. اﻣﺎ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺒﻮد.