Munireh Baradaran - Simple Truth

337 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎران ﺑﻨﺪ آﻣﺪ، ﺳﻨﺎرﯾﻮﯾﯽ را ﮐﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺑﺮای ﻓﺮار در ذﻫﻨﻢ ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺑﻮدم، ﺳﺨﺖ ﺳﺎده ﻟﻮﺣﺎﻧﻪ ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻮﻫﻤﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ. زﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺮﻫﺎ دل ﺗﻨﮓ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد، آن روز از ﺻﺒﺢ ﺳﻮﮔﻮار ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺴﺖ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ را ﺻ ﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد. اﺑﺘﺪا ﺗﺼﻮر ﮐﺮدم ﺣﺎدﺛﻪ ﯾﯽ ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ رخ داده، اﻣﺎ از ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎ ﯾﻮﺳﻔﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺑﻮده و ﭘﺎﺳﺪار ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اش ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ. روز ﻣﻼﻗﺎت ﺷﻨﯿﺪم ﺗﻠﻔﺎت ﺳﯿﻞ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم. در ﻫﻤﺎن ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎی اول روی ﻃﻨﺎب ﺣﯿﺎط، ﻟﺒﺎس دﻧﯿﺎ ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮم را ﮐﺮد، ﮐﻪ ﺎنﻫﻤ دﺳﺖ ﻃﻮر ﻧﺨﻮرده روی ﻃﻨﺎب ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﯾﻘﯿﻦ ﮐﺮدم آزاد ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻟﺒﺎﺳﺶ را ﺑﺮداﺷﺘﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻋﻼﻣﺖ راﯾﺞ ﺑﯿﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ دﯾﮕﺮ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ روی ﻃﻨﺎب ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺑﺮای ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن آن ﻫﺎ در داﺧﻞ ﺳﻠﻮل ﺑﺎﯾﺪ ﯾﯽ ﭼﺎره ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم. اول ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﺑﻪ در آوﯾﺰان ﮐﺮدم. ا ﮐﺒﺮی ﮔﻔﺖ اﺟﺎزه ی اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﺪارم. ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم دﻟﯿﻠﺶ ﭼﻪ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﹰ ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﺗﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﺑﺎزﮐﺮدن در، ﻏﻔﻠﺘﺎ ﺧﯿﺲ ﺑﺨﻮرد و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد ﺧﻮدش را آب ﺑﮑﺸﺪ. ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﻃﻨﺎب ﻧﺎزﮐﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ از ﺳﻮراﺧﯽ ﺑﺎﻻی دﯾﻮار آوﯾﺰان ﺑﻮ ﹰ ﮐﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻮد. دﺳﺘﻢ ﺑﻪ آن د. ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. ﻫﺮﭼﻪ داﺷﺘﻢ از ﻟﺒﺎس و ﭘﺘﻮ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم را ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم و رﯾﺴﻤﺎن دﯾﮕﺮی ﺑﻪ آن ﮔﺮه زدم و ﺑﻪ ﻧﻮک آن ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎق ﻗﻔﻠﯽ. ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﺷﺪ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻮاﺧﻮری ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺑﻮد. دور ﺣﯿﺎط ﺗﻨﺪ ﻗﺪم ﻣﯽ زدم ﺗﺎ از ﻫﻤﻪ ی ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯾﻦ اﺳﺘﻔﺎده را ﺑﮑﻨﻢ. درﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ام دﯾﻮارﻫﺎ را ﻣﯽ ﮐﺎوﯾﺪم. ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد: » رﺟﻮی، اﯾﺮان، رﺟﻮی ﺑﻪ« ﻧﻈﺮم ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ آدم ﺧﻄﺮ ﮐﻨﺪ و ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻌﺎر ﺑﯽ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ را روی دﯾﻮار ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ. ﮐﻨﺎره ی دری ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ، ﺑﺎ ﺧﻂ ﻗﺸﻨﮕﯽ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﻫﻮﺷﻨﮓ اﺑﺘﻬﺎج ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد: زﻧﺪﮔﯽ زﯾﺒﺎﺳﺖ ای زﯾﺒﺎﭘﺴﻨﺪ زﻧﺪه اﻧﺪﯾﺸﺎن ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ رﺳﻨﺪ آن ﻗﺪر زﯾﺒﺎﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﮐﺰ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﯽ ﺗﻮان از ﺟﺎن ﮔﺬﺷﺖ زﯾﺮ آن ﻗﻄﻌﻪ ﯾﯽ از ﺷﻌﺮ » اﺑﺮاﻫﯿﻢ در آﺗﺶ « ﺷﺎﻣﻠﻮ را ﻧﻮﺷﺘﻢ. ﮐﻒ ﭘﻮش ﺳﻠﻮل ﮐﺜﯿﻒ و ﭘﺮ از ﻟﮑﻪ ﻫﺎی ﺳﯿﺎه و ﭼﺮﺑﯽ ﺑﻮد . ﭘﺘﻮﯾﻢ را روی آن ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﭘﺘﻮ را ﺑﺎ ﺗ ﻨﻬﺎ ﻣﻼﻓﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ، ﻋﻮض ﮐﺮدم ﺗﺎ روزﻫﺎ از ﺗﻤﯿﺰی و رﻧﮓ روﺷﻦ ﻣﻼﻓﻪ ﻟﺬت ﺑﺒﺮم. ﭘﯿﺶ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﹰ ﺗﻤﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺳﻠﻮل را ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎ دارم. ﺳﻮزن و ﻧﺦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ. در روز ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﻞ دوزی ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺣﻮاس ام ﺟﻤﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﻧﺒﯿﻨﺪ.