Munireh Baradaran - Simple Truth

339 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺮس ﻧﻤﯽ  زدم. ﻣ داﻧﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ دﻟﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ آن ﻃﺮف دﯾﻮار ﻫﺴﺖ. ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر زد و ﻣﺮا ﺑﯿﺪار ﮐﺮد. ﺿﺮﺑﻪ ﯾﯽ ﺑﺮاﯾﺶ زدم. اﺿﻄﺮاب، ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ و دل ﹺ زﻧﺪان. ﻫﻤﻪ ﹺ اول ﺷﺐ  ﺗﻨﮕﯽ ﻫﺎ را ﻦی اﯾ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻓﺮدای آن روز او را ﺑﺮدﻧﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ دﯾﮕﺮی را آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد از ﺳﺎل ﻫﺎ ﭘﯿﺶ در زﻧﺪان اﺳﺖ. از ﻫﺮ ﺗﺎزه  ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻ واردی ﯾﮏ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﻔﺼﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺳﺮاغ او ﻫﻢ آﻣﺪﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻠﻤﻪ ﮐﻤﻮﻧﯿﺴﺖ »ی « را ﺷﻨﯿﺪم. ﺞ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻨ ﮐﺎو ﺑﻮدم. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ دﯾﻮار زدم. ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ از دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ، از درﯾﭽﻪ ﻧﮕﺎه اش ﮐﺮدم، آﺳﺘﯿﻦ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺮای وﺿﻮ ﺑﺎﻻ زده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﺷﻨﺎ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺸﺎر آوردم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه او را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ در ﺑﻨﺪ ﭼﻬﺎر ﻗﺰل ﺣﺼﺎر دﯾﺪه ﺑ ﻮدﻣﺶ. ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮ و آرام ﺑﻮد. ﺷﻮﻫﺮش را اﻋﺪام ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. در آن روزﻫﺎ او را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ زادﮔﺎه اش در ﮐﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻼف ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ دوﺳﺘﺎﻧﺶ آزاد ﻧﺸﺪه و اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ را در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ وﺳﺎﺋﻠﺶ رﻓﺖ. روز ﭘﻨﺞ ﮏﯾ ﺷﻨﺒﻪ ﯾﯽ ﺟﺒﺎری ﺑﺮای ﺳﺮﮐﺸﯽ آﻣﺪ. ﺣﺮﮐﺎت و رﻓﺘﺎرش ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﻣﯿﺪ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺑﺎﻻﯾﯽ را در ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﺎﻟﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻏﯿﺮﺳﯿﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، از او ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ، ﺑﻪ او ﻋﺠﺰوﻻﺑﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ آن روز دﺳﺘﻮ ر داده ﺷﺪ ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻢ. ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد. ﺧﻮش ﺣﺎل ﺑﻮدم. اﻣﺎ وﺳﺎﺋﻠﻢ را ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﮐ ﺮدم، ﻫﻤﺎن ﻃﻮرﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻪ در و دﯾﻮارﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﯾﮏ ﺑﺎره دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺎ آن ﻻﻧﻪ ی ﺗﻨﮓ و ﻧﻤﻮر ﭼﻪ اﻧﺲ و اﻟﻔﺘﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﻦ، زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ « ﻣﺎدر » ام، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﺎز ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ رﯾﺸﺨﻨﺪش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و او ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺻﺪا »ﺷﺪ ﻣﯽ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ .« آن روز ﺟﺰ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ را ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ.