Munireh Baradaran - Simple Truth

درﺧﺘﯽ در ﺣﯿﺎط ﺑﻨﺪ اول از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺘﯿﻢ. در آن ﺳﺎل ﻫﺎی دور در زﻧﺪان رژﯾﻢ ﺷﺎه ﭘﻠﻪ ﯾﯽ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد. زن ﺣ» « ﺴﯿﻨﯽ دﺳﺖ ﻣﺮا ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و از اﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﮐﻮﻫﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. آن ﺑﺎﻻ ﻫﻮاﺧﻮری ﺑﻮد. ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪم ﺗﺎ ﻧﻮک ﺑﯿﻨﯽ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد. ﺣﺎﻻ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﯽ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪم ﭼﺮا آن روزﻫﺎ ﺟﺮأت ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ آن را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺰﻧﻢ. وﺳﺎﺋﻠﻢ را دودﺳﺘﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮدم و ﻧﺎﭼﺎر ﭼﺎدر را ﺑﻪ دﻧ ﺪان ﻧﮕﻪ ﻣﯽ داﺷﺘﻢ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺮأت داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ را ﺗﺎ روی ﺑﯿﻨﯽ ﺑﺎﻻ ﺑﮑﺸﻢ. آن روﺑﻪ رو ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪار ﮐﻪ در را ﺑﺎز ﮐﺮد، ﺧﻮد را ﻣﯿﺎن ازدﺣﺎم دوﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻻﻏﺮ ﺷﺪه ام. دﯾﮕﺮی ﺳﺮاغ دوﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. از ﺧﺒﺮﻫﺎی ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ و ﻏﯿﺮ ه. ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﯿﺎط ﮐﺸﺎﻧﺪ. ﻫﻤﺎن اﯾﻮان ﺑﻮد و زﯾﺮ ﭘﺎﯾﻢ زﻣﯿﻦ ﺑﺎزی، ﭘﺸﺖ دﯾﻮار ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎی درﻫﻢ ﺗﻨﯿﺪه و اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن و ﻋﺼﺮﻫﺎ واﻟﯿﺒﺎل در ﺣﯿﺎط. ﺳﺎل ﻫﺎ از آن روزی ﮐﻪ در ﻣﯿﺎﻧﻪ ی ﺑﺎزی ﭘﺮﻫﯿﺠﺎن واﻟﯿﺒﺎل ﺳﺮوﮐﻠﻪ ی ﻧﮕﻬﺒﺎن روی اﯾﻮان ﭘﯿﺪا ﺷﺪ و اﺳﻢ ﻫﺎﯾﯽ را ﺧﻮاﻧﺪ، ﻣﯽ ﮔﺬ ﺷﺖ. روز ﺳﻮم آﺑﺎن ١٣٥٧ ﺑﻮد. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺟﺪاﯾﯽ. آن  ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﺎﺑﺎوری ﺑﻮد و ﻫﯿﺠﺎن و ﺷﺎدی و ﻏﻢ ﺷﺐ در اوﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎزده ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﭘﻒ ﮐﺮده. آن دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﺳﺮخ و ﭘﻒ ﮐﺮده و ﻟﺒﺎس زﻧﺪان از زﻧﺪان ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﭼﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺮدم رو ﺑﻪ رو ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﻣﯽ ﻫﺎ را ﭼﺸﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﯾﺎد آن روزﻫﺎ ﺑﻪ رؤﯾﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﺣﺎل، اﻣﺎ ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ ﺑﻮد و ﯾﺄس. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دور ﺳﺮم ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﺻﺪاﻫﺎ در ﻫﻢ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ. روی ﺳﮑﻮی اﯾﻮان ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﺎی آوردﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﻣﺘﺄﺛﺮ و ﻧﮕﺮان ﻧﮕﺎه ام ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺆال ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺑﻌ ﺪﻫﺎ دوﺳﺘﯽ ﮔﻔﺖ: آن» روز ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ رواﻧﯽ « ای. ﺷﺪه ﺣﯿﺎط ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎرﯾﮑﻪ ﯾﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﺎرﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﻪ ﺣﯿﺎط اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﺎرﯾﮑﻪ ﺟﻮﯾﯽ از ﭘ ﺎی درﺧﺖ ﻫﺎ روان ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﺎ ﭘﺎﻫﺎ ﻣﺎن را ﺗﻮی آب رﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻨﮏ ﺑﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﮐﻪ آﻓﺘﺎب ﺧﻮد را روی دﯾﻮار ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، دوﯾﺪن آﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ اداﻣﻪ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. ﻟﺒﺎس ﻫﺎی رﻧﮓ ورورﻓﺘﻪ ی ورزش ﻣﺎن را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻫﻢ و ﺑﺎﻧﻈﻤﯽ دﻗﯿﻖ