Munireh Baradaran - Simple Truth

342 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻫﯿﭻ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﻣﻬﻢ آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻔﻆ ﻗﺪرت ﮐﻨﻨﺪ، زﻧﺪان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮ. ﺻﺒﺢ ﹺ ﺣﯿﺎط ﺑﺎز ﺑﻮد، ﻫﺎ ﮐﻪ در داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﻠﻮت ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﻌﺪادﻣﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻓﻀﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن زﯾﺎد ﺑﻮد. دوﯾﺴﺖ وﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻮی اﺗﺎق ﹺ ﻫﻢ ﺑﺨﻮ ﹶﻨﮓ ﻫﺎ، ﺗ اﺑﯿﻢ و ﺣﺘﺎ در راه رو و ﺗﺎ ﺟﻠﻮی ﺗﻮاﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ. ﺗﻌﺪاد ﺗﻮاﻟﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻢ ﺑﻮد. ﺷﺐ ﻫﺎ و ﺻﺒﺢ ﻫﺎی زود ﺟﻠﻮی آن ﺻﻒ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ. ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﹺ ﺣﯿﺎط را ﺑﻪ ﻣﺎن ﮐﻨﻨﺪ و در ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻨﺪ. ﮔﺎه ﯾﮏ روز و ﮔﺎه ﭼﻨﺪ روز. ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ: ﭘﯿﺶ ازﻏﺮوب ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﯿﺎط را ﺗﺮ ک ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﹺ ﺣﯿﺎط ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﯾﺎ ﺣﯿﻦ ﺑﺎزی زﯾﺎدی ﺷﻠﻮغ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. در ﻣﺎﻧﺪ، روزﻫﺎ ﮐﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻗﺪم زدن ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و ﮐﺎرﻫﺎی روزاﻧﻪ و ﻧﻈﻢ ﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﮐﺴﻞ و ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﻦ دﯾﮕﺮ آن ﺗﺤﻤﻞ و ﺷﮑﯿﺒﺎﯾﯽ ﺳﺎل ﻫﺎی اول زﻧﺪ ان را در ﺧﻮد ﻧﻤﯽ دﯾﺪم. آن ﺳﺎل ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺻﺪوده ﻧﻔﺮه را در اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ، ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﯾﺎﺷﺎر و روﺷﻦ، ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎی ﺑﻨﺪﻣﺎن ﺑﯿﺶ ﺗﺮ از ﻫﻤﻪ از اﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻫﺎ آﺳﯿﺐ ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ. در ﺣﯿﺎط ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎزی ﮐﻨﻨﺪ و زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﺗﻮی ﻃﺸﺖ آب ﺗﻨﯽ. ﻧﺎم ﮔﻞ ﻫﺎ را ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﻧ ﺪ و ﺑﻪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ، ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ. ﭘﺎﻫﺎی ﮐﻮﭼﮑﺸﺎن را ﺗﻮی ﺑﺎرﯾﮑﻪ ﹺ درﺧﺖ ﹺ ﭘﺎی ی آب ﻫﺎ ﺧﯿﺲ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻨﮏ ﺷﻮﻧﺪ. از آﻧ دﯾﺪن ﻬﺎ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم، ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮔﺎه ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻧﯿﺎی ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم و دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﮐﻮدﮐﯽ در آن زاده ﻧﺸﻮد. ﻫﺎی ﭼﺸﻢ ﯾﺎﺷﺎر ﺳﺒﺰ ـ آﺑﯽ ﺑﻪ رﻧﮓ درﯾﺎ ﺑﻮد. ﺗﺎزه ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽ راﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎدر ﯾﺎﺷﺎر ﻟﺒﺎس زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، ﺗﻦ او ﮐﺮد و او را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎدرش ﺳﭙﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﮔﺮﯾﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﯾﺎﺷﺎر ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ ﺟﺪﯾﺪ و ﻣﺎدرﺑﺰرگ اش ﻋﺎدت ﮐﻨﺪ. روﺷﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ. در ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﯾﮏ از اﻋﻀﺎی آن ﺑﻪ ﻣﯿﻞ و ﻧﯿﺎز ﺧﻮد ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﺎری ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺎی او ﻧﺪاﺷﺖ. اﯾﻦ ﻫﻤﻪ را روﺷﻦ ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد، اﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯿﻞ و ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﹺ ﻫﺮ دو، ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن اش. ﭘﺪران ٦٧ اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻮر و ﺷﻮق ﺗﺎزه ﯾﯽ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد. ﮐﺎر و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ زﯾﺎد ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﻮاﻧﯽ و ﮐﻼس ﻫﺎی زﺑﺎن، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ورزﺷﯽ ﻫﻢ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ دا ﺷﺘﯿﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎ ﻣﺎن وﻗﺖ ﮐﻢ ﻣﯽ آو رﯾﻢ. ﭘﯿﺶ ازﻇﻬﺮﻫﺎ