Munireh Baradaran - Simple Truth

343 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺗﻤﺮﯾﻦ واﻟﯿﺒﺎل داﺷﺘﯿﻢ. ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﺟﺪی ﺑﻮد و ﺟﺎی ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آﻣﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺑﺎزی ﻫﺎی ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ. ﻣﻦ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮔﺮ ﺑﻮدم. ﺟﺰو ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺎزﯾﮑﻦ ﻫﺎ را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﯽ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ آﺑﺸﺎرﻫﺎی ﻓﺮوزان ﯾﺎ ﺳﻮداﺑﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ م ﺗﺎ ﺑﺎزی اوج ﺑﮕﯿﺮد و ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﺷﻮد. رﺿﺎﯾﺘﯽ ﭘﻨﻬﺎن در ﻓﻀﺎ ﻣﺤﺴﻮس ﺑﻮد. ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻫﺎ و رﻧﺠﺶ ﻫﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و زﻧﺪﮔﯽ آرام ﺗﺮ. ﮐﻢ ﺗﺮ ﮐﺴﯽ از درد و ﺑﯿﻤﺎری ﻣﯽ ﻧﺎﻟﯿﺪ. ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮ د و ﺑﺪﺧﻠﻘﯽ ﻫﺎ و ﻋﺼﺒﯿﺖ ﻫﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ. روزﻫﺎ ﺗﻦ ﻣﺎن را ﺑﻪ آﻓﺘﺎب ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﯾﻢ. ﭼﻪ آراﻣﺸﯽ. رﻗﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﯿﻤﺎری ﺳﻠﺶ را ﺑﻪ رﺳﻤﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب دراز ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ دوﺑﺎره ﺳﻼﻣﺘﯽ اش را ﺑﺎزﯾﺎﺑﺪ. ﺑﺎ آن ﮐﻼه ﺣﺼﯿﺮی اش ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻢ ﻣﻌﻤﺎﯾﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺣﻞ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی آن را درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد. رﻗﯿﻪ و ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮔﻞ ﺑﺮگ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﭘﻼﺳﯿﺪن ﺑﻮد، ﻣﯿﯽ ﭼﯿﺪﻧﺪ و در ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﭘﻨﯽ ﺳﯿﻠﯿﻦ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻨﺪ و از آن ﻫﺎ رﻧﮓ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. آن دو ﯾﮏ ﮐﺎرﮔﺎه ﮐﻮﭼﮏ رﻧﮓ ﺳﺎزی در ﮔﻮﺷﻪ ی ﺣﯿﺎط درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺎج ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ از اﺳﺘﺨﻮان آب ﮔﻮﺷﺖ اﺳﺖ، ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ رﻧﮓ آﻣﯿﺰی ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎدرﻫﺎ ﺷﺎن ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ، ﮐﺎرت ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻞ ﻫﺎی رﻧﮕﯽ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﻦ و ﭼﻨﺪﺗﺎ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺧﻮاﻧﯽ ﻣﺎن ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﯿ ﺐ ﺑﺪﻫﯿﻢ. ﻫﺮﯾﮏ از ﻣﺎ ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻬﻢ روز را اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و اﺧﺒﺎر ﺣﻮل وﺣﻮش آن را از روزﻧﺎﻣﻪ ﺮدآوری ﻣﯽ  ﻫﺎ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﮔ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ از آن ﻣﻮﺿﻮع ﻣﯽ دادﯾﻢ. ﮔﺎه ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪی ﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ. اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در زﻧﺪان ﻓﮑﺮم را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﮐﻨﻢ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ام را ﺑﻪ ﻧﻈﻢ و ﺟﺪﯾﺖ وادارم. ﯾﮑﯽ ـ دوﺑﺎر اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﻨﺪی ﻫﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی دادﯾﻢ. ﺗﺼﻮر ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون آﻣﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮑﯽ از ﺿﻌﻒ ﻫﺎی ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻣﺎ و ﺑﻪ وﯾﮋه ﻣﺎ زن ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد و اﻋﺘﻤﺎدﺑﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮدﯾﻢ.  ﻧﻔﺲ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ ﹺ ور ﭼﻨﺎن ﻧﺰدﯾﮏ در ودی ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ. از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ی ورودم وﺟﻮد ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ در آن ﻫﯿﺎﻫﻮی زﻧﺪﮔﯽ آزارم ﻣﯽ داد. روان او در ﺳﺎل ﻫﺎی ٦٢ و ٦٣ ﺑﺎ ﻧﺸﺴﺘﻦ در » واﺣﺪﻣﺴﮑﻮﻧﯽ « ﻫﺎ، ﺑﯿﻤﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺳﺎل ﻫﺎ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻫﻮﻟﻨﺎک و ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻢ ﻣﺪت ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮده ﺑﻮد. دارودﺳﺘﻪ ی ﻋﻔﺖ ﺗﻮابو ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ در زﻧﺪان ﺑﻪ ﻫﻮاداری از ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﺗﺸﮑﯿﻼت راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ، ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﯾﻮاﻧﮕﯽ زده اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ و اﯾﻦ ادﻋﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﺗﻮﺟﯿﻪ وﺿﻌﯿﺖ