Munireh Baradaran - Simple Truth

344 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ. واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﮐﺸﺎﻧﺪه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺟﻨﻮن ﺿﺪﯾﺖ ﺑﺎ دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ، ﺟﻨﻮن ﺧﺸﻮﻧﺖ و آزار و اذﯾﺖ دﯾﮕﺮان. ﻓﺮزاﻧﻪ را در ﺳﺎل ٦٠ ، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از آزادﯾﺶ دوﺑﺎره دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد، دﯾﺪم. آن زﻣﺎن دﺧﺘﺮ ﻧﻮزادش ﻫﻢ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﺑﻮد. ﺗﻮاب ﻫﺎ از او ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻮن ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮد در ﯾﮑﯽ از ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺗﯿﻤﯽ، ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه. ﺣﺘﺎ از ﺑﭽﻪ اش ﻫﻢ ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻨﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻫﻮای ﺑﺎزی او را ﺑﺮده و ﺑﺎ رﻓﺘﺎری ﻫﯿﺴﺘﺮﯾﮏ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را از دو ﻃﺮف آن ﻗﺪر ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ آزار و اذﯾﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮزاﻧﻪ را ﺑﻪ ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ و ﺳﭙﺲ در ﻫﺎی ﺳﺎل ٦٢ و ٦٣ ﺑﻪ آن » واﺣﺪﻣﺴﮑﻮﻧﯽ « ﻫﺎی ﺟﻬﻨﻤﯽ. ﭘﺲ از آن ﺣﺎﻓﻈﻪ اش را از دﺳﺖ داد و ﺗﻌﺎدل رواﻧﯽ و ﺟﺴﻤﯽ اش ﺑﺮ ﻫﻢ ﺧﻮرد. روزﻫﺎ و ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ زﯾﺮ ﭘﺘﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد. ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﺗﻮاﻟﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. ﺑﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮی ﻣﺸﺎم آدم را ﻣ ﯽ آزرد. ﭼﻨﺪ روز دﺳﺖ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ زد و ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ از ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ی اﺗﺎق ﻫﺎ ﺳﺮک ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﺳﺮاغ ﻇﺮف ﻫﺎ و وﺳﺎﺋﻞ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻫﺮﭼﻪ دم دﺳﺖ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺧﻮرد. دﺧﺎﻟﺖ در ﮐﺎرش ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻣﯽ رﻓﺖ. ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ را از ﺗﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻃﺮﯾ ﻘﯽ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ او را ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﻔﺮﺳﺘﯿﻢ. ﺳﺎل ﻫﺎ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮدم، ﯾﮑﯽ ـ دوﺑﺎر زوزه ﻫﺎی دردﻧﺎ ﮐﺶ را ﺷﻨﯿﺪم. او را روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای دوش آب. ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺻﺪای ﺣﯿﻮاﻧﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﺗﻠﻪ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻟﺨﺖ ﺷﺪ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺑ ﻪ ﮐﻤﺮش زده ﺑﻮد، در راه رو اﯾﺴﺘﺎد. ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﯾﯽ از ﭘﻮﺳﺖ و اﺳﺘﺨﻮان ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. اﺣﺴﺎس زﻧﺪﮔﯽ از ﭼﻬﺮه اش ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد. رﻓﺘﺎر ﻣﺎدر ﺑﺎ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. او را دﻋﻮا و ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﮐﺎرﻫﺎ وادارش ﻣﯽ ﮐﺮد. آن روز ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﺎدر ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐ ﻪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﯿﺪن ﺗﻦ دﻫﺪ. ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ـ دو ﻣﺎه ﭘﯿﺶ از آن در اﻧﻔﺮادی ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﮐﻪ آورده ﺑﻮدﻧﺪش، زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ او ﺑﮑﻨﻨﺪ، و او ﺑﺎ ﺣﻤﺎم ﻧﮑﺮدن و ﺗﻮاﻟﺖ ﻧﺮﻓﺘﻦ آﺷﮑﺎرا ﻣﺰاﺣﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﻮد. ﺗﻌﺪادی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ ﻓﺮزاﻧﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻃﻮرﮐﺘﺒﯽ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ او ﺑﯿﻤﺎر اﺳﺖ و ﻣﺴﺒﺐ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺶ ﻫﻢ زﻧﺪان و ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﺗﺤﺖ درﻣﺎن ﻗﺮار ﮔﯿﺮد، ﻧﻪ در ﺟﻤﻊ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ. اﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎب ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﻀﯽ ﺑﯿﻤﺎر. ﮐﺴﺎﻧﯽ را  ﻫﺎ اﻗﺪاﻣﯽ ﺑﻮد ﻋﻠﯿﻪ ﯾﮏ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و آﺷﮑﺎرا ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ا ﻋﺘﺼﺎب و اﻋﺘﺮاﺿﺸﺎن ﺗﺄﺛﯿﺮی در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی زﻧﺪان ﻧﺪارد.