Munireh Baradaran - Simple Truth

آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه وﺳﺎﺋﻞ را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و وﺳﻂ اﺗﺎق روی ﻫﻢ ﻣﯽ ﭼﯿﺪﯾﻢ. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ وﺳﺎﺋﻞ ﺷﺨﺼﯽ را ﺟﺪا از وﺳﺎﺋﻞ ﻋﻤﻮﻣﯽ، ﻇﺮف ﻫﺎ و ﭘﺮده و ﺳﻔﺮه ﺑﮕﺬارﯾﻢ. ﻫﻤﻪ ﻋﺼﺒﯽ و ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮐﻪ از ﻫﻢ دﯾﮕﺮ اﯾﺮاد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ. ا ﮔﺮ وﺳﯿﻠﻪ ی ﮐﺴﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﻣﮕﺮ ﯾﮏ زﻧﺪاﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻟﺒﺎس و آت وآﺷﻐﺎل ﻻزم دارد؟ در ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ اﯾﻦ ﭼﻨﺪﻣﯿﻦ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺗ ﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻋﺎدت ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﺑﻪ ﺟﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﻮاﻫﺮم ﻣﯽ اﯾﻦ» ﮔﻔﺖ: ﮐﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ. ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻨﻮع اﺳﺖ او«. اﻣﺎ ﺗﺼﻮری واﻗﻌﯽ از زﻧﺪان ﻧﺪاﺷﺖ. آدم ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و در آن ﯾﮏ ﻧﻮع اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﻣﯽ اش ﻣﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮد، ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺖ. ﮐﺠﺎ؟ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮد و زﻧﺪ اﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺑﻬﺎم و ﻧﮕﺮاﻧﯽ از ﯾﮏ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه وﺳﺎﺋﻠﺶ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﺎروﺑﻨﺪﯾﻠﻤﺎن وﺳﻂ اﺗﺎق ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ، ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﻧﺸﺴﺘﻦ ﻣﯽ ﺟﺴﺘﯿﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻣﯽ ﭘﺎﯾﯿﺪﻧﺪ. ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﹺ ﻣ ﹺ ﮐﻨﺎری ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﺎ دارﻧﺪ وﺳﺎﺋﻞ  ﺷﺎن را داﺧﻞ ﯾﮏ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﺎری ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ. ﺳﺮم را روی ﯾﮑﯽ از ﺑﻘﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﺸﻨﻮم و در ﺗﺎرﯾﮑﯽ و ﺳﮑﻮت رﻫﺎ ﺷﻮم. ﺳﺮدرد ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ. ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻗﺮص ﻫﺎﯾﻢ در ﻣﯿﺎن آن ﻫﻤﻪ ﺑﺎروﺑﻨﺪﯾﻞ، ﮐﺎری ﻣﺤﺎل ﺑﻮد. ﺧﺒﺮ آﻣﺪ ﮐﻪ اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﺑﻨﺪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. ﺻﺪای ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺮ وﺳﺎﺋﻞ را ﺑﯿﺮون ﺑﺒﺮﯾﻢ. روی ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺻﻒ ﺑﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺴﺘﻪ ﻫﺎ را دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ. ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ آرﺗﺮوز ﯾﺎ ﺑﯿﻤﺎری ﻫﺎی ﻣﺸﺎﺑﻪ داﺷﺘﻨﺪ، ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﯿﻨﯽ ﺑﻮﺳﯽ در ﭼﻨﺪ ﻧﻮ ﺑﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ در ﺑﻠﻨﺪی ﻫﺎی ﺗﭙﻪ ی اوﯾﻦ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن » آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه « ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺰر گ و ﻧﯿﺰ اﻧﻔﺮادی ﻫﺎی ﻓﺮاوان داﺷﺖ و ﺳﺎﺧﺘﻦ آن در ﺳﺎل ٦٢ ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی ﮐﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. در ﻣﺤﻮﻃﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻫﻮاﺧﻮری ﻣﺎ ﺷﺪ، ﻣﺎ را روﺑﻪ دﯾﻮار اﯾﺴﺘﺎﻧﺪﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫ ﺎی ﻣﺮد و زن ﻣﺪام اﻣﺮوﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ: ﭼﺸﻢ » ﺑﻨﺪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ! ﺧﻔﻪ »، « «. ﺷﻮﯾﺪ و ﮔﺎه اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﻟﮕﺪ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد. در آن ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ وﺣﺸﺖ و رﻋﺐ آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻮد. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ روﺑﻪ دﯾﻮار اﯾﺴﺘﺎده