Munireh Baradaran - Simple Truth

347 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﹺ ﭘﺎﺳﺪاری از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ روی ﺑﺪﻧﻢ ﻟﻐﺰﯾﺪ. اﺣ ﺑﻮدم، دﺳﺖ زن ﺴﺎس ﭼﻨﺪش ﮐﺮدم. ﺳﺮ و ﺑﻨﺎ ﮔﻮﺷﻢ را ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﮐﺎوﯾﺪ. ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎن را ﺑﺎزرﺳﯽ ﺑﺪﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﮔﺮوه ﻫﺎی ﺑﯿﺴﺖ وﭼﻨﺪﻧﻔﺮه داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. ﻣﻦ ﺟﺰو اوﻟﯿﻦ ﮔﺮوه ﺑﻮدم. از ﭘﻠﻪ ﻫﺎی دوﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ. ﻣﺎ را داﺧﻞ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و در را ﺑﺴﺘﻨﺪ. در ﯾﮏ اﺗﺎق ﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻮد و ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﭼﻮن دﯾﻮاری ﺟﻠﻮی ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﺪ . ﺑﺮای ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی، ﺧﻮدم را از ﻗﻔﺴﻪ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪم. ﻧﺮده ﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﺳﺮاﺳﺮ ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﺟﺎﯾ ﯽ ﺑﺮای دﯾﺪن ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. اﻣﺎ روز ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﯽ ﻣﯿﺎن دوﺗﺎ از ﮐﺮﮐﺮه ﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ از ﻻی آن ﺑ ﯿﺮون را دﯾﺪ، ﺣﺘﺎ دره ﹰ ﻣﺮدان زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ در آن اﺗﺎق ی اوﯾﻦ را. ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ وﺳﯿﻠﻪ ﯾﯽ اﻫﺮم ﮔﻮﻧﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﺑﯿﻦ ﻧﺮده ﻫﺎی آﻫﻨﯽ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﭘﺸﺖ در، ﮔﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﻪ ی دوم ﻫﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﻨﺎری ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ دﺳﺘﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ. ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار از ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺻﺪای دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در راه رو ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪای ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن در. ﺗﺎ ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﺧﺴﺘﻪ از ﮐﻨﺞ ﮐﺎوی ﻫﺎ و ﻫﯿﺠﺎن ﻫﺎ، ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ ﮐﺰ ﮐﺮدم و ﺧﻮدم را ﺗﻮی ﭼﺎدر ﭘﯿﭽﯿﺪم. ﺳﺮدم ﺑﻮد و ﺳﺮدردم ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻪ ﭘﺘﻮﯾﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﻧﻪ ﻟﺒﺎس دﯾﮕﺮی ﺟﺰ آن ﮐﻪ ﺗﻦ ﻣﺎن ﺑﻮد. آن ﺷﺐ ﻧﻪ از ﺷﺎم ﺧﺒﺮی ﺷﺪ و ﻧﻪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ در ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﮔﺎه ﺻﺪای دادوﻗﺎل ﭘﺎﺳﺪاری ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ در ﻧﺰﻧﯿﺪ! » ﺷﺪ ﮐﻪ .« ﹺ اﺗﺎق ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﭼﺮا ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ در ﹺ ﻫﺎ، در اﺗﺎق ﻫﺎی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺮد ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ از ﯾﮏ ﹺ ﭘﯿﺶ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺳﺎل ﺑﻮد. وﻟﯽ از ﺗﺼﻮر زﻧﺪﮔﯽ در اﺗﺎق درﺑﺴﺘﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪم. ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎری ﻫﺎ، دﻋﻮاﻫﺎ و ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﻫﺎی ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ، ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا ﺑﺮای ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و روزﻣﺮه ی زﻧﺪﮔﯽ. ﻧﯿﻤﯽ از روز در اﻧ ﺘﻈﺎر دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮدن و ﻧﯿﺎز ﮐﻠﯿﻪ و روده ﮐﻪ اراده ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻧﺒﻮد، ﻫﻢ وﻏﻢ آدﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﮐﻪ در ﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎورﻣﺎن ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. از ﺷﺎدی ﺑﻪ راه رو رﯾﺨﺘﯿﻢ و ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. وﺳﺎﺋﻠﻤﺎن در راه رو ﭘﺨﺶ ﺑﻮد ﻧﺪ، درﻫﻢ و ﻫﻢ ﺑﻪ رﯾﺨﺘﻪ از ﺑﺎزرﺳﯽ. ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎن را ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن ﻣﯽ دادﯾﻢ و دوﺑﺎره ﻧﻈﻢ را ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻮد و ﯾﮏ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻻزم داﺷﺖ. ﯾﮑﯽ ـ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ آﻣﺎده ی ﮐﺎر ﺑﻮدﯾﻢ. ﻗﺮار ﺑﺮ اﯾﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ اول اﺗﺎق ﻫﺎ را ﺗﻤﯿﺰ و ﺳﭙﺲ وﺳﺎﺋﻞ را از راه رو ﺑﻪ اﺗﺎق ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻤﯿﺰﮐﺮدن راه رو، دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﻫﺎ و ﺣﻤﺎم ﺑﻮد. از روی ﻟﯿﺴﺖ ﻗﺒﻠﯽ دو ﻧﻔﺮ « ﺳﺮﮐﺎرﮔﺮ » ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻞ ﻧﻈﺎﻓﺖ را آﻣﺎده ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ