Munireh Baradaran - Simple Truth

349 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده دردی ﻫﻢ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎﻻﺑﺮدن دﯾﮓ ﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻏﺬا از ﭘﻠﻪ ﻫﺎی دو ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ و دﺷﻮاری اﺳﺖ. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ درک ﻣﺎ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻏﺬا را در آﺳﺎﻧﺴﻮر ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺎز ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﺒﻮد. آن روز ﭘﺎﺳﺪار در را ﺑﻪ ﻫﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪ و رﻓﺖ. ﺧﺒﺮ دﻫﺎن ﺑﻪ دﻫﺎن ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق آﺧﺮ ﻫﻢ رﺳﯿﺪ. » ﻏﺬا ﻧﺪارﯾﻢ. « در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻧﻈﺎﻓﺖ و ﺳﺮوﺳﺎﻣﺎن دادن ﮐﺎرﻫﺎ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﺧﻮردن ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺳﺎﻋﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖ اﺗﺎق ﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﺳﻔﺮه اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ، ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻧﺎﻧﯽ از روز ﻗ ﺒﻞ داﺷﺘﯿﻢ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ از ﺧﺮﯾﺪﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺷﺴﺖ وﺷﻮی راه رو و دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ در اﺗﺎق ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﮐﺎرﮔﺮﻫﺎ ﭘﺎﭼﻪ ی ﺷﻠﻮارﺷﺎن را ﺑﺎﻻ زده و ﺑﺎﺳﺮوﺻﺪا، اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﻣﻮزاﯾﯿﮏ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﹺ اﺗﺎق روﺑﻪ ﺳﺎﺑﯿﺪﻧﺪ. از دم در دﯾﺪم ﮐﻪ در روﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﺎ ﻓﺸﺎر ﭼﻨﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻨﺞ ﮐﺎو ﺑﺎز ﺷﺪ. ﮐﻒ راه رو ﭘﺮ از آب ﺑﻮد، زدم ﺑﻪ آب و ﺧﻮدم را رﺳﺎﻧﺪم ﺑﻪ آن اﺗﺎق. از ﭘﻨﺠﺮه ی آن ﺟﺎ ﮐﻪ ﻧﺮده ﻧﺪاﺷﺖ، ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﯿﺮون را دﯾﺪ. ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻨﺪ ﻣﺮدان دﯾﺪه ﻣﯽ  ﯾﯽ از ﺣﯿﺎط ﺷﺪ. ﻫﻮا ﻫﻨﻮز ﺗﺎرﯾﮏ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و آن ﻫﺎ دوﺑﻪ دو ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﻧ ﻔﺮی داﺷﺘﻨﺪ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﮐﺎش ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ، اﻣﺎ از ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ دور ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺐ، ﻟﺬت دﯾﺪن ﺗﻤﯿﺰی و ﺑﺮق در و دﯾﻮارﻫﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺴﺘﮕﯽ اﯾﻦ دو روز، ﻧﯿﻤﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﺑﯽ ﻧﻮاﯾﯽ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ را از ﯾﺎد ﺑﺒﺮم. ﻧﻪ آن ﺷﺐ و ﻧﻪ روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﻏﺬا ﻧﺪادﻧﺪ. روز ﺳﻮم ﻣﻮاد ﺧﻮرا ﮐﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه را روی ﻫﻢ رﯾﺨﺘﯿﻢ و ﺟﯿﺮه ﺑﻨﺪی ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ، ﺗﻮده ﯾﯽ و اﮐﺜﺮﯾﺘﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﻮن ﻫﺎی ﺧﻮد را داﺷﺘﻨﺪ. ﺧﻮرا ﮐﯽ ﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺟﯿﺮه ﺑﻨﺪی ﮐﺮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﮐﻤﻮن ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﻧﺎ ﮔﺰﯾﺮ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺸﺎن ﻣﺤﺪود ﺑﻮد و ﺟﯿﺮه ی ﺧﻮرا ﮐﯽ ﺷﺎن زود ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﺑﺮای اداﻣﻪ ی اﻋﺘﺼﺎﺑﺶ از ﻣﺎ ﻣﻮاد ﺧﻮرا ﮐﯽ ﹺ ﻣﺎ از درﺧﻮاﺳﺖ او ﺳﺮ ﺑﺎز زد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ روی ﻣﺴﺎﻟﻪ ﹺ اﺗﺎق ﺧﻮاﺳﺖ. ﮐﻤﻮن ﺑﺤﺚ ﺷﻮد. ﻋﻤﻠﯽ ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد و ﻗﺒﺢ آن ﻫﻤﻪ ﺣﺘﺎ ﻣﻦ را ﮐﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ ﮐﺎری ﻋﻠﯿﻪ آن ﻧﮑﺮدم، در ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑ ﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮم. ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺟﯿﺮه ی ﺧﻮدم را ﺑﺎ دﯾﮕﺮی ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻢ، اﻣﺎ ﻣﮕﺮ اﯾﻦ دردی را دوا ﻣﯽ ﮐﺮد؟ روزﻫﺎی آﺧﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺟﯿﺮه ﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺧﺮﻣﺎ ﯾﺎ ﯾﮏ اﻧﺠﯿﺮ ﺧﺸﮏ ﺑﺎﺷﺪ. ﻧﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﺒﻮد. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﮐﻤﻮن اﺗﺎق ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ی ﻣﺎ، در ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺟﯿﺮه ﻣﻨﻔﺮدﯾﻦ و ﻫﺮﮐﺴ  ی ﻏﺬاﯾﯽ ﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﺎز داﺷﺖ ﺧﻮد ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ روزی ﮔﺬﺷﺖ و ﺗﻌﺪادی ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ اﻋﺘﺼﺎب را ﺑﺸﮑﻨﻨﺪ و ﻏﺬاﯾﺸﺎن را از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎورﻧﺪ. ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ ﮐﻪ دﻻﯾﻠﺸﺎن را در ﻫﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ی اﺗﺎق اﯾﻦ ﺑﺤﺚ در ﯾﮏ روز  ﺑﺤﺚ ﺑﮕﺬارﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﺑﺮﺳﯿﻢ. اﻣﺎ اﻧﺠﺎم