Munireh Baradaran - Simple Truth

350 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺒﻮد. ﻧ ﻈﺮﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. ﻋﺪه ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺑﺎ رأی ﺟﻤﻊ ﺣﺮﮐﺖ  ﯾﯽ اﺻﻼ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻌﻀﯽ در ﺑﺤﺚ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ  ﻫﺎ اﺻﻼ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﻈﺮﺷﺎن را در ﺣﻀﻮر دﯾﮕﺮان ﻋﻠﻨﯽ ﮐﻨﻨﺪ. آزﻣﻮﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد ﻓﺮدﮔﺮاﯾﯽ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺤﺚ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد. ﮐﻤﻮن ﻫﺎ ﯾﺎ ﻣﻨﻔﺮدﻫﺎ از ﺗﺼ ﻤﯿﻢ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﻄﻠﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ از اﻋﻼم رﺳﻤﯽ آن ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ. اﻣﺎ ﺟﻨﺒﻪ ی ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ و ﻋﺠﯿﺐ ﻗﻀﯿﻪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﻧﺎﻫﻤﮕﻮﻧﯽ ﻫﺎ و اﺧﺘﻼف ﻫﺎ، ﻫﻤﻪ ی ﹰ دوﯾﺴﺖ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻧﻔﺮه ﺑﻪ ﯾﮏ ﻋﻤﻞ واﺣﺪ اﻗﺪام ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﺪاوﻣﺶ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﻏﺬا ﺑﺎﯾﺪ از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ آورده ﺷﻮد، ﺷﺎﯾﺪ درﻣﺠﻤﻮع ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺟﻠﻮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻀﯿﻪ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻌﺪادی ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻏﺬاﺷﺎن را ﺧﻮد از ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺎورﻧﺪ ﺑﺎﻻ، ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺗﻌﺪاد دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﭘﯿﻮﺳﺘ ﻨﺪ. ﺑﻘﯿﻪ ﮐﻪ ا ﮐﺜﺮﯾﺖ ﺑﻮدﯾﻢ، ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ، ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض اداﻣﻪ دادﯾﻢ و ﻏﺬا ﻧﮕﺮﻓﺘﯿﻢ. زﻣﺎﻧﯽ » « ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه وزارت ی اﻃﻼﻋﺎت در اﻣﻮر زﻧﺪان ﻫﺎ ﺑﻮد، آن روزﻫﺎ ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺘﺮاض ﻣﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮی در ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی آن ﻫﺎ ﻧﺪارد و ﺣﺘﺎ اﮔﺮ روزی ﺑﻪ ﻣ ﺼﻠﺤﺖ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﭘﺨﺖ ﻏﺬا را ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ی زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺗﺼﻮر اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ را وادارﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎن و ﺑﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ی ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎ ﯾﺎ ﺑﯿﮕﺎری ﺷﮑﻢ ﺧﻮد را ﺳﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ، وﺣﺸﺘﻨﺎ ک و ﯾﺄس آور ﺑﻮد. ﺟﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻧﺪه ﯾﺎ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ روزﮔﺎری دور زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺑﺮای ﺗﻬﯿﻪ ی ﺧﻮرا ﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﮔﺪاﯾ ﯽ واﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ زﻧﺠﯿﺮ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﻣﯽ آوردﻧﺪ. ﺑﺤﺚ ﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﮑﺴﺘﻦ ﯾﺎ اداﻣﻪ ی ﺣﺮﮐﺖ روزﻫﺎ ﮐﺶ آﻣﺪ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻈﺮﺷﺎن ﺑﺮ اداﻣﻪ ی اﻋﺘﺼﺎب ﺑﻮد، اﻧﺪک ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ی ﺳﻮم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ واداﺷﺘﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﮕﺎری، دﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬای رﺳﻤﯽ دوروزه ﺑﺰﻧﯿﻢ و ﮐﺎر را ﭘﺎﯾﺎن دﻫﯿﻢ. ﺑﺎ اﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬای دوروزه ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﻣﺎن رﺳﻤﯿﺖ ﺑﺒﺨﺸﯿﻢ. ﮐﺎری ﮐﻪ در آﻏﺎز ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. در اﯾﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﭼﻨﺪ روز ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻈﺮات ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ اﻋﻼم رﺳﻤﯽ اﻋﺘﺮاض ﺑﻮد. واﻧﮕﻬﯽ ﺑﻌﺪ از ﺑﯿﺴﺖ وﭼﻨﺪ روز ﮐﻢ ﺑﻮد ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﺮای اﻋﺘﺼﺎب ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺮ آﻣﺎدﮔﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﺤﻮه ی اﻋﻼم اﻋﺘﺼﺎب ﻫﻢ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ا ﮐﺜﺮﯾﺘﯽ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮرﮐﺘﺒﯽ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا را اﻋﻼم ﮐﺮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﻫﻢ ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ اﻋﺘﺮاض ﺷﺎن را اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ، ﭼﻮن ﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﻧﺎﻣﺸﺎن در ﮐﻨﺎر ﻓﻼن ﮐﺲ ﺑﺎ ﺑﻬﻤﺎن ﮐﺲ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد ﯾﺎ دﻻﯾﻞ دﯾﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی ﺑﺪون ﻫﻢ آﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﻮن ﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﻤﻮن ﻫﺎی دﯾﮕﺮ از ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﺎ آن زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ