Munireh Baradaran - Simple Truth

351 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ آن را ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار اﻋﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. در آن اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬای دوروزه ﮐﻪ د ر ﺧﻮردن آب ﻫﻢ ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، از ﺿ ﻌﻒ ﺟﺴﻤﯽ از ﭘﺎ درآﻣﺪه ﺑﻮد م. ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﯿﺪم ﻫﺮﻃﻮر ﺷﺪه ﭼﻨﺪﺳﺎﻋﺘﯽ در روز را در راه رو ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ. ﻫﻮاﺧﻮری ﮐﻪ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﻋﺘﺮاض و اﻋﺘﺼﺎب ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ و ﻧﺎ ﮔﺰﯾﺮ دﯾﮓ ﻏﺬا را از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ آوردﯾﻢ. اﻣﺎ آن ﭼﻨﺪﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣ ﹺ ﮐﻮﺗﺎه ﺨﺎﻟﻒ آﻣﺪن ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ در ﻧﻮﺑﺖ ﮐﺎرﮔﺮی ﺷﺎن ﻏﺬا را از ﭘﻠﻪ ﹺ آن ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺑﯿﺎورﻧﺪ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪن ﮐﺎر ﺑﻘﯿﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ، ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﻏﺬای ﻫﻤﻪ ی ﺑﻨﺪ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ آورده ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺎدر، اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺟﺪا از دﯾﮕﺮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ اﻋﺘﺮ اض ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽ داد. او اﺻﻮﻻ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻢ ﺑﻮد ﺟﯿﺮه ی ﻏﺬاﯾﯽ را ﺑﺎ ﺧﺮﯾﺪ از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺟﺒﺮان ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﯿﺰی ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد، ﺑﺪون آن  در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻋﻤﻼ ﮐﻪ آﺷﮑﺎرا اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. از ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﻌﻀﯽ وﺳﺎﺋﻞ ﺿﺮوری ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ. ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﺑ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺎﯾﺴﺖ ﻏﺬا و ﺣﺘﺎ ﻣﯿﻮه ی زﻧﺪاﻧﯽ را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ از ﺑﯿﻤﺎری ﺷﺪﯾﺪ دﺳﺘﮕﺎه ﮔﻮارش در رﻧﺞ ﺑﻮد و از ﺧﻮردن ﺑﻌﻀﯽ ﻏﺬاﻫﺎی زﻧﺪان ﻣﺤﺮوم، اﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺧﺮﻣﺎ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻢ ﺑﻮد ﻏﺬاﯾﯽ اش را ﺗﺎﺣﺪی ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ، ﺑﺨﻮرد. ﯾﮏ دﻧﺪه ﺑﻮد و ﺳﺮﺳﺨﺖ. ﻫﺮوﻗﺖ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ دﯾﮕﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ اﺳﺘﺪﻻل و ﻣﻨﻄﻖ دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﺑﯿﺎﻧﺪﯾﺸﺪ. دو ـ ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﺎدر ﺗﮑﯿﺪه و رﻧﺠﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد، اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ و زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ ﺣﺎل او ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر او را ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻬﺪاری و ﺑﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ. ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺮگ ﺗﺪرﯾﺠﯽ اش ﺑﻮدﯾﻢ و ﭼﻪ دردﻧ ﺎ ک ﺑﻮد. ﺟﻨﮓ وﺟﺪل ﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﺎ او داﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن اﻋﺘﺼﺎب ﻣﺎ، ﻣﺎدر ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد. اﻣﺎ ﭼﻮن ﺧﻮدش ﭘﺎﯾﺎن دادن ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض را ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺖ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﺑﺎﻻﮐﺸﯿﺪن دﯾﮓ ﻏﺬا از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮد. ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ و ﯾﮏ دﻧﺪﮔﯽ در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدر از ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮد، در او ﺟﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت زﯾﺮ ﭼﺎدر روﺳﺮی ﺳﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ و او را ﻣﯿﺎﻧﻪ ی راه ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ روﺳﺮی ﺳﺮ ﮐﻨﺪ. اﻣﺎ او ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﻦ ﻧﺪاد و از ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺤﺮوﻣﺶ ﮐﺮدﻧﺪ. ا ﮔﺮ ﭼﻪ اﻣﺮوﻧﻬﯽ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻮد ، اﻣﺎ ﭘﯿﺶ ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺠﺎب اﺟﺒﺎری ﺗﻦ داده اﯾﻢ ﺣﺎل روﺳﺮی ﻫﻢ زﯾﺮ آن ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ، در اﺻﻞ ﻗﻀﯿﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮای ﻣﺎدر اﻣﺎ اﻣﺮوﻧﻬﯽ اﯾﻦ ﺑﭽﻪ » «ﺟﻐﻞ ﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮان ﻣﯽ آﻣﺪ. ﺑﻪ آن ﻫﺎ اﻋﺘﺮاض ﻣﯽ » ﮐﺮد: ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زن ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻪ ﭼﺎدرﺳﺮﮐﺮدن ﯾﺎد ﺑﺪﻫﯽ؟ «