Munireh Baradaran - Simple Truth

354 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﺎﯾﺎ ﮐﻮﻓﺴﮑﯽ ﺑﻪ او در ﺷﻌﺮ ﺑﻠﻨﺪ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﻘﺪﯾﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ: ﺮد»  ﻣ ن در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ. « ﹺ ﻣﺎﯾﺎ ﮐﻮﻓﺴﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﮕﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﺧﻮد ی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﺮﺷﺎر از روح زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ در ﺳﺎل ١٩٢٦ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮد. روﻧﻮﯾﺴﯽ ﮐﺘﺎب ﻫﺎ را ﺑﺎدﻗﺖ و وﺳﻮاس اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﯾﻢ. ﺟﺎاﻓﺘﺎدن ﯾﮏ واو ﻫﻢ ﭘ ﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﺒﻮد و ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺛﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ آﻣﺪ. ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻌﻨﯽ را واژﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎزد. ﻧﻮﺷﺘﻦ و ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎب ﻫﺎ ﻧﻮﺑﺘﯽ ﺑﻮد. ﺣﺘﺎ ﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ . اﻣﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺎﺳﺪاری ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﻫﺎ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﺪ. در آن ﺑﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎی اول ﺧﺴﺘﻪ و ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم. دﯾﮕﺮان ﻫﻢ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺧﺸﻢ ﻣﺎن را ﺳﺮ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻣﯽ رﻧﺠﺎﻧﯿﺪم. در ﭼﻨﯿﻦ روزﻫﺎی ﻣﻼل اﻧﮕﯿﺰ، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دادم. ﭘﺮوﯾﻦ ﺑﯿﺶ ﺗﺮازﻫﻤﻪ در ﺧﻮد ﻓﺮورﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻗﺪم ﻣﯽ زد و ﻏﻢ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻋﻤﯿﻘ ﯽ در ﭼﺸﻢ ﻫﺎی زﯾﺒﺎﯾﺶ ﻻﻧﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺑﻨﺪ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ی ﮔﺮوه روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ آن ﻫﻤﻪ روﯾﺶ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، از ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪ. دﻟﯿﻠﺶ را ﻫﻢ داﻧﺴﺘﯿﻢ و ﻫﻢ ﻧﺪاﻧﺴﺘﯿﻢ. ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻮاﺧﻮری ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ و دورﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﭘﭻ ﺗﻮی ذوق دﯾﮕﺮان  ﭘﭻ ﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻ زد. ﻣ ﻣﯽ ﻦ و دوﺳﺖ دﯾﮕﺮی ﺳﺮ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺟﺎ، ﮐﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﺮوﺑﺤﺚ و ﺗﻨﺪﺧﻮﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﹺ ﮔﺮوه ﻫﻢ ﺑﯽ و او از ﺷﺮﮐﺖ در ﮔﺮوه اﻋﻼم اﻧﺼﺮاف ﮐﺮد. دو ﻋﻀﻮ دﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎوت ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. در ﯾﮑﯽ از روزﻫﺎی اول اﻧﺘﻘﺎل ﹺ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻨﺪ در ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﺑﺮوﯾﻢ. اﻣﺎ ﻋﺠﯿ ﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ ﹺ ﺑﻨﺪ زﻣﺎن در دو، ﻃﺒﻘﻪ ، ی دوم را ﻫﻢ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی آن ﺑﻨﺪ در ﺣﯿﺎط ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺑﺎور و ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﻌﺪادی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ دو از روی اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﻮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن. ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ از ﻃﺮف ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و آن ﻫﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﯿﺶ ﹺ زﻧﺪاﻧﯽ ﺗﺮ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ی ﺑﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﺪﺑﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺪ. ﻫﻮاﺧﻮر ی ﻣﺸﺘﺮک ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺗﺪاﺧﻞ ﺑﺎ ﺑﻨﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮاب ﻫﻢ داﺷﺖ. ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ در ﺣﯿﺎط ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ و ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺳﺎﺑﻖ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯿﻢ