Munireh Baradaran - Simple Truth

355 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﮔﭗ زدﯾﻢ. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌ ﺪ ﭘﺎﺳﺪار آﻣﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد. دوﻣﺎﻫﯽ از ﻫﻮاﺧﻮری ﺧﺒﺮی ﻧﺸﺪ. ﮔﻮﯾﯽ اﯾﻦ ﻃﻮری ﺑﯿﺶ ﺗﺮ راﺿﯽ ﺑﻮدﯾﻢ و از ﺑﺎر ﺗﺮدﯾﺪ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی و اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮﻫﺎی ﭼﺎره ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ آزاد. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺮوم ﻣﺎﻧﺪن از ﻫﻮاﺧﻮری، اﯾﻦ ﺣﻖ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﺎن اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﻧﮑﺮد. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻫﻮاﺧﻮری ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ. ﻧﯿﻤﯽ از روزﻫﺎ ﺣﯿﺎط دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﻮد و ﻧﯿﻤﯽ دﯾﮕﺮ در اﺧﺘﯿﺎر ﺑﻨﺪ دو. اواﯾﻞ ﭘﺎﺳﺪار در ﺣﯿﺎط ﮐﺸﯿﮏ ﻣﯽ داد. ﮔﺎه ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای ﮐﺎری ﺣﯿﺎط را ﺗﺮک ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ردوﺑﺪل ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ، آن ﻃﺮف ﺣﯿﺎط را ﺑﺎ دﯾﻮاری از ا ﯾﺮاﻧﯿﺖ ﺟﺪا ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎﻏﭽﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ ﻫﻢ آن ﻃﺮف دﯾﻮار ﻣﺎﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﮐﻢ ﺗﺮ در ﺣﯿﺎط ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮارﮐﺮدن ﺗﻤﺎس ﺑﺎ آن ﻃﺮف دﯾﻮار راه ﺗﺎزه ﯾﯽ ﺟﺴﺘﯿﻢ. روی دﯾﻮار روزﻧﻪ ﯾﯽ، روﺑﻪ ﹶﻨﺪﯾﻢ، آن روی ﻫﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﮐ ﻗﺪر ﮐﻮﭼﮏ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ را ﺟﻠﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ دﻫﺎن ﻣﺎن را ﺑﻪ روزﻧﻪ ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﯿﻢ و ﺑﺎ زﻧﺪاﻧﯽ آن ﻃﺮف دﯾﻮار ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﺣﺘﺎ ﮔﯿﺮه ﯾﺎ ﺳﻨﺠﺎﻗﯽ را ﺑﻪ ﻧﻮک ﭼﻮﺑﯽ ﻧﺎزک وﺻﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﭼﯿﺰﻫﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ را از ﻃﺮﯾﻖ روزﻧﻪ رد و ﺑﺪل ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﮐﺎر ﺧﻄﺮﻧﺎ ﮐﯽ ﺑﻮد. ا ﮔﺮ ﭘﺎﺳﺪار ﺳﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ، ﮔﯿﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺎدﯾﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﺸﯿﮏ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺗ ﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﭘﺎی ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺎ را ﺧﺒﺮ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﭻ ﮐﺴﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﯿﺮون. ﻣﺠﺘﺒﯽ ﺳﺮﻟﮏ او را ﮐﺘﮏ ﻣﻔﺼﻠﯽ زده و ﭘﻨﺞ ـ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻠﻮل اﻧﻔﺮادی اﻧﺪاﺧﺖ.