Munireh Baradaran - Simple Truth

359 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﭘﺮوﯾﻦ اﯾﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﺮا ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ؟ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﮐﻤﮏ . ﭘﺮوﯾﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻧﺪارد و ﺳﺮش را دوﺑﺎره ﺑﺮد زﯾﺮ ﭘﺘﻮ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی آب و دﺳﺘﻤﺎل آوردﻧﺪ ﺗﺎ زﻣﯿﻦ را ﺗﻤﯿﺰ ﮐﻨﻨﺪ. از ﺳﻠﻮل ﺑﯿﺮون دوﯾﺪم. ﻓﮑﺮی ﻣﺜﻞ ﺟﺮﻗﻪ از ذﻫﻨﻢ ﮔﺬﺷﺖ. رﻗﯿﻪ ﻗﺮص ب  ﻣﻌﻤﻮﻻ ٦ ، داروی ﺿﺪﺗﻬﻮع داﺷﺖ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ درد ﻣﯽ ﺧﻮرد. رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ رﻗﯿﻪ. ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ دارو را ﺑﺮای ﭼﯽ و ﮐﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻋﺠﻠﻪ » ﮐﻦ ﭘﺮوﯾﻦ ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ و اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﺮده اﺳﺖ. « رﻗﯿﻪ ﺧﻮش ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮد و ﺮدرد،  دﻟﺶ ﻫﻢ ﭘ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ: » ﭘﺮوﯾﻦ ﭼﺮا ﺧﻮدش را اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﮕﺮ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت ﯾﮏ ﻋﺪه ﺧﺎﺋﻦ... « اﯾﻦ ﺣﺮف » ﮔﻔﺘﻢ: ﻫﺎ را ﺑﮕﺬار ﺑﺮای ﺑﻌﺪ. « رﻓﺖ ﭘﯽ ﻗﺮص ﻫﺎ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ، ﺟﻠﻮی دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم ﭘﺮوﯾﻦ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻓﺎﺿﻼب ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زده ﺑﻮد و اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﯽ ﮐﺮد. داروی ﻧﻈﺎﻓﺖ را ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﯾﺨﺖ، دﯾﺪم. ﻣﻬﺮاﻧﮕﯿﺰ ﺑﺎﻻی ﺳﺮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﻦ دوﯾﺪم ﻃﺮف در و ﮐﻮﺑﯿﺪم. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﻓﺮزاﻧﻪ ﻫﻢ رﺳﯿﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﺎ ﻟﮕﺪ در را ﮐﻮﺑﯿﺪن. وﺣﺸﺖ زده ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ در را ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﭘ ﺎﺳﺪار ﻣﺤﻤﺪی در را ﺑﺎز ﮐﺮد. ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ، ﻣﻦ ﺑﺎ ﺻﺪای ﻟﺮزان ﻓﺮﯾﺎد زدم ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ داروی ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺧﻮرده و ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻮری ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺷﻮد. وارﻓﺖ. ﺟﻠﻮ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﺑﺒﯿﻨﺪ. در راه رو، زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ، وﺣﺸﺖ زده و ﻣﺒﻬﻮت اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻤﯽ  و اﺻﻼ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ. ﭘﺮوﯾﻦ داﺧﻞ ﯾﮑﯽ از ﮐﺎﺑﯿﻦ ﻫﺎی ﺣﻤﺎم رﻓﺖ و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ و دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﯿﺮو ﺑﻪ ﻟﻮﻟﻪ ی آب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ زﺑﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﭘﺮوﯾﻦ » ﮔﺸﻮد: ﺟﺎن ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ... « ﻣﻬﺮاﻧﮕﯿﺰ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﺮ ﺑﻮد. ﺟ ﻠﻮ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﹶﻨﺪ و ﺑﯿﺮوﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪ. ﭘﺎﺳﺪار دﯾﮕﺮی ﻫﻢ آﻣﺪ. ﯾﯽ دﺳﺖ ﭘﺮوﯾﻦ را از ﻟﻮﻟﻪ ﮐ ﻣﻬﺮاﻧﮕﯿﺰ دﺳﺖ ﭘﺮوﯾﻦ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺳﺮش ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻮد و ﮐﺴﯽ را ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺳﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ آوردﯾﻢ. ﻣﻬﺮاﻧﮕﯿﺰ دﺳﺖ او را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﻓﺸﺮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺮوﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار و او دﺳﺖ ﭘﺮوﯾﻦ را ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ اﻗﺪام دﯾﮕﺮی را ﺑﻪ او ﻧﺪﻫﺪ. ﺳﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺟﺮوﺑﺤﺚ درﮔﺮﻓﺖ. ﭘﺎﺳﺪار ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﻣﻬﺮاﻧﮕﯿﺰ ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه آن ﻫﺎ ﺑﺮود. زﻣﺎن ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﮐﺎر را ﺧﺮاب ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ د ﻓﻌﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ، ﯾﮏ داﻧﺸﺠﻮی ﭘﺰﺷﮑﯽ، ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ و ﻣﺼﻤﻢ و ﻗﺎﻃﻊ ﮔﻔﺖ: » ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻣﯽ « روم. ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻮﯾﺪ و او ﻫﻢ راه ﭘﺮوﯾﻦ رﻓﺖ. در ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ، ﻣﺒﻬﻮت و وﺣﺸﺖ زده ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﻤﻪ