Munireh Baradaran - Simple Truth

362 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اوﻟﯿﻦ ﺳﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت رﻓﺘﻨﺪ، ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ و ﭼﻪ ﻧﮕﻮﯾﻨﺪ. اﻣﺎ ﺳﺮی ﺑﻌﺪی ﺧﺒﺮ را ﮐﻢ وﺑﯿﺶ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﭘﺮوﯾﻦ ﻣﺒﻬﻮت و ﻧﺎﺑﺎور در ﺳﺎﻟﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻼﻗﺎت در ﻟﻮﻧﺎﭘﺎرک ﻧﺸﺴﺘﻪ و از ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﯽ ﮐﻪ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدد ﭘﯽ ﺧﺒﺮ ﺟﺪﯾﺪی را ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. آﺧﺮﯾﻦ ﺧﺒﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ رﺳﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آن روز ﭘﺮوﯾﻦ را ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻟﻘﻤﺎن اﻟﺪوﻟﻪ در ﺗﻬﺮان ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﻣﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻓﺎل ﻧﯿﮏ ﮔﺮﻓﺖ؟ ﺟﺎی ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ روز دﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺑﻮد. آن روز ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺖ. ﻟﺤﻈﻪ ﺶ ﻣﯽ  ﻫﺎی ﺗﻠﺦ و ﯾﺄس، ﮐ آﻣﺪ و در ﺳﮑﻮت ﻣﺮگ ﺑﺎر راه رو و اﺗﺎق ﻫﺎ ﺧﻤﯿﺎزه ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﹺ ﻓﺮدای آن ﻋﺼﺮ روز ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺧﺒﺮ » دادﻧﺪ: ﺗﻤﺎم ﮐﻮﺷﺶ ﺧﻮد را ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﯽ ﺮد.  ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻮد. اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﻣ « ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و اﻧﺪوه، در اﺗﺎق ﭘﺮوﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ. ﮐﺴﯽ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﻤﯽ زد. ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد. ﭘﺎﺳﺪار آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ وﺳﺎﺋﻞ او را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ و ﺗﺤﻮﯾﻞ دﻫﯿﻢ. ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻓﺮوﺧﻮرده ی ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺿﺠﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﭘﺮوﯾﻦ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻫﺎی ﻟﺮزان وﺳﺎﺋﻠﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﮑﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ را ﺑﻪ ﯾﺎدﮔﺎر ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ. ﺳﺎک ﭘﺮوﯾﻦ را ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎور ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ او رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻫﺎی ﻓﺮوﺧﻮرده. و ﭼﻪ زﻧﻨﺪه ﻧﻤﻮد در آن ﻟﺤﻈﻪ ی ﺳﻮگ، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد اﻗﺪام ﺳﯿﺎﺳﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ. ﻣﻦ ﮐﻪ اﺑﺰار ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﺒﻮدم، ﻧﺒﻮدﯾﻢ. اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻏﻢ و ﺗﺄﺛﺮم ﮐﻨﺎر ﻣﯽ آﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. در آن ﻟﺤﻈﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد اﻗﺪام ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻫﻤﻪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﯾﻢ. ﹰ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮی ﻣﯽ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮدﯾﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﹰ ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ ﺷﺪﯾﻢ. رﺳﻤﺎ ﮐﻪ زﻧﺪان را ﻣﺴﺒﺐ ﻣﺮگ ﭘﺮوﯾﻦ ﻣﯽ داﻧﯿﻢ. اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ زﯾﺎد ﺑﻮد اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻈﺮش ﭘﺎﻓﺸﺎری ﻧﮑﺮد . ﺑﺮای ﻣﻦ و ﺷﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ، ﻣﺪت اﻋﺘﺼﺎب و زﻣﺎن ﺷﺮوع آن ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. اﻋﺘﺼﺎی ﻏﺬا در وﻫﻠﻪ ی اول ﺗﺴﮑﯿﻨﯽ ﺑﻮد ﺑﺮ دﻟﻢ. ﻗﺮار ﺑﺮ ﭘﻨﺞ روز ﺷﺪ. ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی اﻋﺘﺮاض ﺷﺎن را ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﻤﻮن ﺗﻮده ﻫﺎ ﯾﯽ و اﮐﺜﺮﯾﺘﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﺪا ﮔﺎﻧﻪ. اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺴﺘﻘﻞ از دﯾﮕﺮان ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﺎن را ﻗﺒﻞ از اﻋﻼم رﺳﻤﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﻮن ﻫﺎی دﯾﮕﺮ در ﻣﯿﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ. اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬای ﻫﻤﻪ ی ﮐﻤﻮن ﻫﺎ و ﻣﻨﻔﺮدﻫﺎ در ﯾﮏ روز ﺷﺮوع ﺷﺪ، ا ﮔﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻮع اﻃﻼﻋﯿﻪ ی ﮐﺘﺒﯽ و ﺷﻔﺎﻫﯽ روﺑﻪ . ﺣﺮف ﺷﺪ رو ﻫﺎی ﺷﻔﺎﻫﯽ را ﺑﺎدﻗﺖ ﮔﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﺰارش ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: » ﹰ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ؟ ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ « ﺟﻮاب روﺷﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ. ﻫﻔﺘﻪ ی ﺑﻌﺪ در ﻣﻼﻗﺎت ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻫﺎ رﻗﻢ ﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻌﻀﯽ از ﮐﻤﻮن ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻌﺪاد اﻋﺘﺼﺎﺑﯿﻮن ﮐﻤﻮن ﺧﻮد را ﺷﻤﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ، در ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن ﻏﺬای اﻋﺘﺼﺎﺑﯽ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد. ﻏﺬای ﺧﻮد