Munireh Baradaran - Simple Truth

363 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده را از دﯾﮓ ﺑﺮﻣﯽ دا ﺷﺘﯿﻢ، در ﺳﻄﻠﯽ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﯿﻢ و ﭘﺸﺖ در ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. دو ﺳﻄﻞ و ﭼﻨﺪ ﺑﺸﻘﺎب ﻏﺬا. ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ را ﯾﮏ ﺟﺎ رﯾﺨﺖ و ﺑﯿﺮون داد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺮزﺑﻨﺪی » ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ « را در ﻫﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﮐﺎرﯾﮑﺎﺗﻮرﺑﻮدن ﻗﻀﯿﻪ اﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه واﻧﻤﯽ داﺷﺖ. ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﮐﺎرﯾﮑﺎﺗﻮروار ﺧﻮد را ﻧﻤﯽ دﯾﺪﯾﻢ. ﹺ ﺑﻌﺪﻫﺎ دﺳﺖ  ﮐﻢ اﯾﻦ ﺟﻨﺒﻪ از ﻣﺸﮑﻞ را ﺣﻞ ﮐﺮدﯾﻢ. ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن ﻏﺬا اﺻﻼ ﺑﯽ ﹰ اﻋﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ و زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮد. ﻣﺎ اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا را رﺳﻤﺎ ﻫﺎ ﺧﻮد ﻏﺬای ﻣﺎ را در آن ﭼﻨﺪ روز ﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺎده ﯾﯽ ﺑﺎ ﺑﺤﺚ ﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﮐﺶ دار و ﺗﮑﺮاری ﻫﻤﺮاه ﺑﻮد. ﮔﺎه ﺳﮑﻮت اﺧﺘﯿﺎر ﺷﺪ. ﻣﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﺎﯾﻪ ی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮدﮐﺸﯽ و ﺳﮑﻮت ﭘﺮوﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. از ﮔﻔﺖ وﮔﻮﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺧﻨﺪه ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. ﺳﮑﻮت ﺑﻮد و ﺳﮑﻮت ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﺮﮐﺴﯽ در ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﭘﺮوﯾﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﺮﯾﮏ از ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻨﺪ دﺳﺖ ﻧﻮﯾﺲ و ﺷﻌﺮ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﻫﺎ و ارزﯾﺎﺑﯽ ﻫﺎی ﻣ ﺘﻔﺎوت از ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ دﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ. ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻫﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﺷﻨﺎس ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺷﻌﺮی » در رﺛﺎی ﭘﺮوﯾﻦ « ﺳﺮوده ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ او را ﺳﺘﻮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺧﻮدﮐﺸﯽ اش را ﻣﺴﮑﻮت ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﺷﻌﺮ را ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ روی ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ دوﺧﺘﯿﻢ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ آن ﺳﻮزن زدﯾﻢ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮ اده اش رﺳﺎﻧﺪﯾﻢ. ﺷﻌﺮ دﯾﮕﺮی از » ﺗﺴﻠﯿﻢ ﭘﺮوﯾﻦ « ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ. ﺑﺎ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻧﻈﯿﺮ ﺷﻌﺮ ﻣﺎﯾﺎ ﮐﻮﻓﺴﮑﯽ: » ﺮدن در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ  ﻣ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ « ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ اﻧﺘﻘﺎد ﺑﻪ « ﻣﺎ» ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﻣﺎن ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. در ﻓﻀﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، آزارش داده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﺑﺎ او زﯾﺴﺘ ﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، اﻣﺎ درد و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اش را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻓﻀﺎی ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﯾﺄس در ﺑﻨﺪﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﺎن دوﺳﺘﺎن و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺮوﯾﻦ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﺳﺎﯾﻪ ﮔﺴﺘﺮده ﺑﻮد. روزﻫﺎی اول ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ی دردﻧﺎ ک در ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻮاﺧﻮری، ﭘﺎﺳﺪاری در ﺣﯿﺎط ﮐﺸﯿﮏ ﻣﯽ داد. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﯾﮏ و دو، ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﮑﻮت ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪن دﻣﭙﺎﯾﯽ ﻫﺎ روی زﻣﯿﻦ آن را ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ، ﺗﺄﯾﯿﺪ ﺧﺒﺮ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن دﻗﯿﻖ ﺗﺮ ﮔﻔﺘﯿﻢ و ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ، آن ﻫﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﺳﺆال آزاردﻫﻨﺪه را ﺗﮑﺮار ﮐﺮدﻧﺪ: «. ﭼﺮا؟ » ﻣﻮﻧﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺮده ی ا ﺷﮏ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﭘﺮﺳﯿﺪ: آﺧﺮ ﭼﺮا؟ » .«