Munireh Baradaran - Simple Truth

364 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻫﺎ ﻫﻢ در ﺣﺴﺎب وﮐﺘﺎب ﻫﺎی ﺧﻮد دﻧﺒﺎل دﻟﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ. در ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ از ﯾﮑﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ. از ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﺌﻮﻻن ﮐﻤﯿﺘﻪ » ی ﻋﻔﻮ زﻧﺪاﻧﯿﺎن « ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﻣﺮا ﺑﻪ د ﻓﺘﺮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام دﻋﻮت ﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮐﺮد و ﺣﺘﺎ از ﭘﺎﺳﺪار ﺟﺒﺎری ﺧﻮاﺳﺖ اﺗﺎق را ﺗﺮک ﮐﻨﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﺧﻮدﮐﺸﯽ را ﺑﺪاﻧﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ی ﭘﺮوﯾﻦ از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﺎﺟﺮا را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ از ﻣﻦ ﺳﺆال ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، و ﮔﺮﻧﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻧﺪارد. ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ » ﺧﻮ اﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ آن ﺷﺐ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد. « آن  ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اوﻻ ﻫﺎ ﻣﺴﺌ ﻮل ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﭘﺮوﯾﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ اﻗﺪام ﻧﮑﺮدن ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮای ﻧﺠﺎﺗﺶ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ اش ﺷﺪه ﹰ در اﯾﻦ اﻧﺪ. ﺛﺎﻧﯿﺎ ﺑﺎره ﻣﻦ ﺣﺮف دﯾﮕﺮی ﻧﺪارم. ﺑﺎز ﻧﺼﯿﺤﺖ و اﻧﺪرز و دل ﺳﻮزی ﻫﺎی ﻇﺎﻫﺮی و در ﭘﺎﯾﺎن ﮔﻔﺖ: » ﺑﺎ اﯾﻦ رﻓﺘﺎری ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ای ﻫﯿﭻ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ آزادی ا ت ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ. « در ﺑﺴﺘﺮ زﻣﺎن، ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺑﯽ رﺣﻢ، ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻘﺎ و دوام زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﯾﺄس آور، وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺎﻧﺪﯾﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد ، ﭼﻪ زود ﻣﯽ ﻣﯿﺮی. آرام آرام روزﻫﺎی ﺷﺎد و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ ﺑﺎزﻣﯽ ﮔﺸﺖ. ﻫﯿﺎﻫﻮی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ، دوﯾﺪن در ﻫﻮای ﺳﺮد، ورزش ﮐﺮدن، ﺧﻮاﻧﺪن، ﺧ ﻨﺪﯾﺪن و اﺣﺴﺎس رﺿﺎﯾﺖ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ و ﺗﺮس از آن ﮐﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﻧﺸﻮد. ﺳﺎﻋﺖ ٦:٣٠ ﺑﯿﺪارﺷﺪن، ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر رﺳﯿﺪن ﭼﺎی، ﺳﺎﻋﺖ ٧:٣٠ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺧﻮردن، از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺷﺎ ﮔﺮد ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﯽ ﺑﻮدن، ﻇﻬﺮ ﺑﺎ ﻫﯿﺎﻫﻮ و ﺷﺎدی ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻧﺎﻫﺎر رﻓﺘﻦ، ﺳﮑﻮت ﺑﻌﺪ از ﻧﺎﻫﺎر و اﺳﺘﺮاﺣﺘﯽ و ﭘﭻ ﭘﭽﯽ، ﺷﺐ ﺣﺒ  ﻫﻨﮕﺎم ﻧﻔﺲ ﺲ ﺷﺪه را دوﺑﺎره آزادﮐﺮدن، ﺳﺮﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ، در راه رو ﺟﻤﻊ ﺷﺪن، ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪن و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺣﺘﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﮐﺎرﺗﻮن ﻧﺸﺴﺘﻦ. ﻧﻈﻤﯽ ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺖ و ﮐﺴﻞ آور، اﻣﺎ آرام ﺑﺨﺶ. ا ﮔﺮ ﻧﺒﻮد، ا ﮔﺮ ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ، زﻧﺪﮔﯽ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺷﻬﺮی ﺑﯽ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﯽ ﺷﻬﺮ ﻧﻤﯽ  ﺷﺪ، اﺻﻼ ﺷﺪ و زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺷﺪ راه رو را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﯿﺎﺑﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ دوﺳﺘﯽ از اﺗﺎق دﯾﮕﺮ، در « ﺧﯿﺎﺑﺎن » ﻗﺪم زد، ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ. ﺟﻠﻮی راه ﹺ ورودی، ﻓﻀﺎی ﻣﺮﺑﻊ ﹺ در رو، ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دورﺗﺎدورش ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎﯾﯽ را روی ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﺷﻤﺎره ی ﻫﺮ اﺗﺎق را ﺑﺎ ﻧﺎم اﻓﺮاد روی آن ﻧ ﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ ﻫﺎ ﻣﯿﻮه و ﭘﯿﺎز ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﯾﺨﭽﺎﻟﯽ ﻫﻢ آن ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﻇﺮﻓﯿﺖ اﺳﺘﻔﺎده ی ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ را ﻧﺪاﺷﺖ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎران اﺧﺘﺼﺎص داﺷﺖ. ﺑﺎﻻی ﯾﺨﭽﺎل، روی ﻣﯿﻠﻪ ﯾﯽ، ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. در دو ﻃﺮف راه رو اﺗﺎق ﻫﺎ واﻗﻊ ﺑﻮد. اوﻟﯿﻦ اﺗﺎق ﺑﻪ ﺑﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص د اﺷﺖ، ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در زﻧﺪان ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﹰ آن ﺟﺎ زﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻇﺎﻫﺮا ﻧﺠﺲ» ﻫﺎ ﻫﻢ « ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ. اﻧﺘﻬﺎی راه رو ﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﻇﺮف ﻫﺎ و وﺳﺎﺋﻞ ﻋﻤﻮﻣﯽ