Munireh Baradaran - Simple Truth

365 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده را روی آن ﻣﯽ ﭼﯿﺪﯾﻢ و ﭘﺮده ﻫﺎی ﺗﻤﯿﺰ و ﮔﻞ دوزی ﺷﺪه دور ﺗﺨﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. از اﯾﻦ ﺗﺨﺖ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ در ﭼﻨﺪ اﺗﺎق و از ﺟﻤﻠﻪ در اﺗﺎق ﻣﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ. اﻧﺪازه ی ﺗﻘﺮﯾﺒﯽ ﻫﺮ اﺗﺎق ﻫﻔﺖ در ﺷﺶ ﺑﻮد. ﺗﻌﺪاد اﻓﺮاد اﺗﺎق ﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﮐﻢ و زﯾﺎد ﻣﯽ ﺷﺪ. در آن ﺳﺎل ﻫﺎی ٦٦ و ٦٧ ، در ﻫﺮ اﺗﺎق ﺣﺪود ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮی زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد و ﺑﻨﺪ، ﯾﺎزده اﺗﺎق داﺷﺖ. ﻻﻏﺮﻫﺎ و رﯾﺰاﻧﺪام ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮد را در ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﻣﯿﺎن ﻧﺮده ﻫﺎی آﻫﻨﯽ ﭘﻨﺠﺮه و ﻗﻔﺴﻪ ﺟﺎ دﻫﻨﺪ. ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آن ﺟﺎ ﺧﻮدم را از ﻗﻔﺴﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم. آن ﺟﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﯽ ﻣﺤﯿﻂ دور ﺷﻮم. ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮدم رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و در را ﺑﻪ روی ﺧﻮدم ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺳﺮم درﺳﺖ ﺟﺎﯾﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دو ﻧﺮده ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﯽ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و از آن ﺟﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻨﻈﺮه ی دره و ﺣﺘﺎ دﻫﮑﺪه ﹰ ﻣﺮدان زﻧﺪاﻧﯽ ی اوﯾﻦ را دﯾﺪ. ﺣﺘﻤﺎ ﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ آن ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺮای اﯾﺠﺎد اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻞ ﺑﯿﻦ ﻧﺮده ﻫﺎی آﻫﻨﯽ زﺣﻤﺖ زﯾﺎدی ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در دﯾﺪرس ﻗﺮار داﺷﺖ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﯾﯿﻼﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴ ﺷﺎ ﺖ. ﯾﮑﯽ ﹸﮑﻮه ن اﻣﺎ ﺷ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ. روی ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ، ﻻﻧﻪ ﯾﯽ ﺑﺮای ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ، ﻗﻬﻮه م  ﯾﯽ، د ﹺ ﮐﻔﺘﺮﺑﺎز ﻫﺮ ﻏﺮوب آزادﺷﺎن ﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ و... ﮐﻪ ﺟﻮان ﮔﺬاﺷﺖ. آن ﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ را ﭘﺮواز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﯽﺎزﺑ ﻻﻧﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ. ﭘﺮوازﺷﺎن ﮐﻮﺗﺎه ﺗﺮ از آ ن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎی زﻧﺪان ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮﻧﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﺻﺪای ﺑﺎل زدﻧﺸﺎن را در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. روزﻫﺎی ﺟﻤﻌﻪ در ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﻓﺮﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ درﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ، آدم ﻫﺎی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی را ﻣﯽ ﺷﺪ، دﯾﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻮﭼﮑﯽ از اﯾﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎن در دﯾﺪرس ﻣﺎ ﺑﻮد. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ از آن ﺟﺎ ﻫﻢ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ی ﺗﺎزه ﻫﺎ ﹺ اوﯾﻦ دﯾﺪه ﻣﯽ ﺳﺎز ﺷﻮد. ﺣﺴﺮت آزادﺑﻮدن و ﮐﻮه ﺑﻪ رﻓﺘﻦ در ﻟﻔﺎف ﺷﻮﺧﯽ ﻫﺎ ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺷﻮخ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﻣﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ آن ﻋﺎﺑﺮﻫﺎ ﻣﯽ آ» ﮔﻔﺖ: ی، ﺻﺒﺮ ﮐﻦ. ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﺎ را ﻧﻤﯽ ﺗﻨﺒﻞ»، .« ﺑﺮی ﻫﺎ، ﺣﺎﻻ وﻗﺖ ﮐﻮه رﻓﺘﻦ اﺳﺖ؟ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ ﺑﺎﻻی ﻗﻠﻪ ﺑﻮدﯾﻢ! « ﭼﯿ ﺰﻫﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﯾﻪ ی ﺷﺎدی ﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره در ﺗﻨﮕﻨﺎی ﻧﺮده و ﻗﻔﺴﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ، او ﻋﻄﺴﻪ ﮐﺮد و ﺳﺮش ﭼﻨﺪ ﺑﺎر از ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﺧﻮرد. از اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. ﺧﻨﺪه و ﮔﻔﺖ وﮔﻮ در ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎی ﺳﮑﻮت ﻗﺮاردادی ﻣﺎن اﻋﺘﺮاض دﯾﮕﺮان را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣ ﯽ آورد. اﻋﺘﺮاض ﻫﺎ ﮔﺎه ﺧﻮد ﯾﯽ ﻣﯽ ﺟﺮﻗﻪ ﺷﺪ ﺑﺮای ﻟﻄﯿﻔﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎ و ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﺑﯿﺶ آﻣﺪه » ﺗﺮ. اﯾﻢ زﻧﺪان ﺑﺨﻨﺪﯾﻢ. ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻧﺪاری آزاد ﺷﻮ. « ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻫﯽ از دوﺳﺘﯽ ﻣﻦ و ﺳﻤﯿﺮا ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﭘﯿﺶ از آن ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ رﻏﻢ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻧﻈ ﺮی، ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ و ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎن اﯾﺠﺎد ﺷﺪ. دوﺳﺘﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﯿﺶ