Munireh Baradaran - Simple Truth

368 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده داﺷﺖ. در اﺗﺎق ﺑﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﻮد. روزﻫﺎی اول ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮد و آن را ﺳﺮ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ اش ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑ ﻪ زﻧﺪان ﻋﺎدت ﮐﺮد و ﮐﻤﯽ ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪ. دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﻤﮑﯽ ﻫﻢ ﻓﺎرﺳﯽ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ. رزا وﻗﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف زدن را ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮد، ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺪام ﹸﺮدی و ارﻣﻨﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زﺑﺎن را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ. ﻣﺎدرش ﺑﺎ او ﺑﻪ ﮐ زد و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ. اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ« س» ﺟﺎی ﺳﻼم ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺑﺎر ﹺ اﺗﺎق ﻣﺎ را ﺑﺎز ﮐﻪ در ﮔﻔﺖ ﯾﮏ « س» ﮐﺮد و ﺑﺎره ﺑﺎ ﭼﻨﺎن واﮐﻨﺸﯽ روﺑﻪ رو ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﮔﺬاﺷﺖ. ﻫﻤﮕﯽ درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎن اش ﻣﯽ ﺻﺪﻗﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﻫﺠﻮم ﺑﺮدﯾﻢ. ﻋﺮوﺳﮏ ﻣﺎ ﺑﻮد. از زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﭘﺎرﭼﻪ ﻫﺎ و ﮐﺎﻣﻮاﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺗﻪ ﺑﻘﭽﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﺮاﯾﺶ ﺑ ﻪ ﻣﺪل ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻟﺒﺎس ﻣﯽ دوﺧﺘﯿﻢ ﻣﯽو ﺑﺎﻓﺘﯿﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد آن ﻫﺎ را ﺑﭙﻮﺷﺪ و ﻣﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﺶ ﮐﻨﯿﻢ. اﻣﺎ، او از اﯾﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ و ﮐﻼه ﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ وﻏﺮﯾﺐ ﻣﺎ ﺧﻮش اش ﻧﻤﯽ آﻣﺪ و ﺑﻪ اﺷﺎره ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺗﻨﺶ درآورﯾﻢ. ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮﻫﺎ ﺑﺮاﯾﺶ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزی درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. رزا ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺎﺳﺪار را ﻫﻢ ﺑ ﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﺑﻮد. ﺣﻤﯿﺪی، ﭘﺎﺳﺪار ﺟﻮان ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ و در ﻧﻮﺑﺖ ﻫﺎی ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ش ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ و او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﺮد و ﺑﺮاﯾﺶ اﺳﺒﺎب ﺑﺎزی ﻫﺪﯾﻪ ﻣﯽ آورد. ﯾ ﮑﯽ از ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ش را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ آورد، رزا را ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ اش ﺑﺎزی ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ر زا ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ و ﻣﺎدرش را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ٢ ﻓﺮﺳﺘﺎ دﻧﺪ. ﺑﻨﺪ ﻣﺎ، ﺑﻨﺪ ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ » ﻫﺎ ﺑﻮد، « اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﺶ ﻣﺤﺪودﺗﺮ و رﻓﺘﺎر ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﺎ ﻣﺪت ﻫﺎ ﺟﺎی اﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از آن، ﮔﺎه ﻣﺎ ﻫﻢ در ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﺷﺎد ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﻼم ﻣﯽ «.س» ﮔﻔﺘﯿﻢ * * * ﺳﺎل ٦٦ در ﭘﺎﯾ ﺎن راه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪان ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺳﺎل ﻧﻮ ﻣﯽ  ﺗﮑﺎﻧﯽ رﻓﺘﯿﻢ. در و دﯾﻮارﻫﺎ را ﺑﺮق ﻣﯽ ﻣﻮزاﯾﯿﮏ  ﹺﺮم اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ. ﺟ ﻫﺎ و ﮐﺎﺷﯽ ﻫﺎی ﺣﻤﺎم را ﺑﺎ ﺗﯿﺰی ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ زدودﯾﻢ. دﺳﺖ ﻫﺎﻣﺎن را زﺧﻤﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ اﻣﺎ ﮐﺎر وﻗﻔﻪ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. اﯾﻦ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ر  ﹺﺮم ﻫﻤﻪ آراﻣﺸﯽ داﺷﺖ. ﮔﻮﯾﯽ ﺟ ﹺ ﮔﺬﺷﺘﻪ وزﻫﺎی ﺳﺨﺖ را از ﺗﻦ و روح ﻣﯽ ﺳﺎﺑﯿﻢ. ﮐﻒ ﭘﻮش ﻫﺎی ﮐﻬﻨﻪ و ﻓﺮﺳﻮده ﺗﺎب آن ﻫﻤﻪ ﺗﻤﯿﺰﮐﺎری و ﺷﺴﺖ وﺷﻮ را ﻧﺪاﺷﺖ. ﭘﺎره ﻣﯽ ﺷﺪ. وﺻﻠﻪ ﺷﺎن ﻣﯽ زدﯾﻢ. زﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻟﺨﺘﯽ ﺗﻦ و ﺟﺎن را ﻣﯽ زدودﯾﻢ. ﺗﺮاﻧﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ آن روزﻫﺎ از ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺳﺮ زﺑﺎن ﻫﺎ ﺑﻮد: اﻧﺪک» اﻧﺪک زﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺖ و ﻧﯿﺴﺖ