Munireh Baradaran - Simple Truth

369 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﯿﺴﺘﺎن رﻓﺘﻨﺪ و ﻫﺴﺘﺎن ﻣﯽ « رﺳﻨﺪ اﻣﯿﺪ ﺗﺎزه ﯾﯽ در دروﻧﻢ ﺳﺮ ﺑﺮآورده ﺑﻮد. روزﻫﺎﯾﻢ ﻧﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﻮد. اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻮد ﮔﻨﮓ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺳﺎل و ﻧﻮروز ﻣﺮﺑﻮط ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﻮی ﯾﮏ زﻟﺰﻟﻪ، ﯾﮏ ﺗﻐﯿﯿﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس از ﺷﻨﯿﺪن وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﺟﻨﮓ ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻤﻮاره ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﻮرده اﺳﺖ. ﺑﺪون ﺗﺄﻣﻠﯽ ﺟﺪی ﻣﻦ ، ﻫﻢ ﺗﮑﺮارش ﮐﺮده ﺑﻮد م . آن روزﻫﺎ ﺟﻨﮓ در ﺑﻦ ﺑﺴﺘﯽ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﻧﺮﻣﺸﯽ ﻫﻢ در ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺸﻬﻮد ﻧﺒﻮد. ﭘﺲ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ؟ آن ﹺ دروﻧﻢ ﺑ روزﻫﺎ ﻣﻌﻤﺎی ﮔﻨﮓ ﺮ ﻣﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ در ﭘﯿﺶ اﺳﺖ. ﺷﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮاﻧﯽ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ ﻣﺒﻬﻢ را داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺮای ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ، اﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد. ﯾﮏ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻮد. ﺗﺤﻮﻟﯽ ﺑﺰرگ در راه اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﮑﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد ﭘﺲ ﺧﻮد را ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﺮای آن ﻟﺤﻈﻪ ی ﻧﺰدﯾﮏ آﻣﺎده ﮐﻨﯿﻢ. ﻓﺮﯾﺐ، ﺟﺎﻣ ﻪ ی اﯾﻤﺎن ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ و ﺗﻘﺪ س ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ. ﻣﺆﻣﻦ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﻌﺠﺰه، ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺐ » ﻓﺮوغ ﺟﺎودان « اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. آن ﻫﺎ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس و ﺷﻮر ﺗﺎزه ی ﺧﻮد را ﺑﯽ اﻋﻼﻧﯽ آﺷﮑﺎر ﺑﯿﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﹰ ﭼﻬﻞ ﻧﻔﺮی از ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ در ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﯿﺶ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺗﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺘﺤﺪ و ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﹺ . دﺳﺖ ﮐﻢ آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮدﻧﺪ. آن ﻓﺮدﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭼﭙﯽ ﻫﺎ درﻫﻢ ﺗﻨﯿﺪه  وﺟﻮد داﺷﺖ در اﺟﺘﻤﺎع آنی ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻔﺎﻫﻢ و ﺗﻮاﻓﻖ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ. اﺟﺘﻤﺎع و ﮔﺮوه ﮐﻮﭼﮑﺸﺎن ﺣﺎﻣﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪی ﺑﻮد. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ داﺧﻞ ﮔﺮوه ﺑﻮد ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺎ و ﺗﺐ وﺗﺎب ﻫﺎی روﺣﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ داﺷﺖ. ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑ ﻮد: ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ » ﺳﺎزﻣﺎن « ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ و اﺟﺘﻤﺎع ﮐﻮﭼﮏ آن در زﻧﺪان. ﭼﯿﺰ ﺑﻐﺮﻧﺞ و ﻻﯾﻨﺤﻠﯽ در اﯾﻦ ﻣﯿﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. آﯾﻨﺪه روﺷﻦ ﺑﻮد و ﺑﻬﺎی اﻣﺮوزی ﻻزﻣﻪ ی آن. اﻣﺎ آن ﮐﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راﺿﯽ ا ﮐﻪ ، آن ﮐﺮد ش ﻧﻤﯽ ﻣﻌﺘﺮض ﺑﻮد، آن ﮐﻪ از ﮔﺮوه ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ، ﮐﻢ ﺗﺮ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﯾﻔﺎی ﻓﺮدﯾﺖ ﺧﻮد ﺑﻮد. اﺳﺘﻘﻼل ﻓﺮدی را ﻧﯿﺎﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺎ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺎ و ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮاواﻧﯽ روﺑﻪ رو ﻣﯽ ﺷﺪ. در ﺑﯿﻦ ﻧﯿﺮوﻫﺎی ﭼﭗ ﻫﻢ اﻟﺒﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ وﺿﻌﯿﺘﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ اﻣﺎ در ﺷﮑﻠﯽ دﯾﮕﺮ و ﺑﺎ ﺷﺪت و ﻧﺴﺒﺘﯽ ﮐﻢ ﺗﺮ. درﻫﻢ ﺗﻨﯿﺪﮔﯽ، اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ ﺟﻤﻌﯽ و ﮔﺮوﻫﯽ ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎاﯾﻦ ل، ﺣﺎ در ﺑﯿﻦ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻮع ﻧﻈﺮی ﮐﻢ ﺗﺮ ﻣﺠﺎل ﻋﺮض اﻧﺪام ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ، ﺑﻪ ﭘﺲ راﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﮑﻮت واداﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﺮا ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻮﻫﺎ و دﯾﻮارﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺑﺮﺟﺎ ﺑﻮد. دﯾﻮارﻫﺎﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ، اﻣﺎ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان روﺷﻦ و اﺳﺘﻮار. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﻣﻘﺒﻮل ﻋﻤﻮم ﺑﻮد، ﻫﻢ آﻫﻨﮓ و ﻫﻢ رﻧﮓ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ از داﯾﺮه ی ﺗﻨﮓ ﺑ ﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﺗﺎب ﻧﺸﺪ. ﻣﻘﺒﻮل ﻋﻤﻮم ﭼﻪ ﺑﻮد؟ روﺷﻦ ﻧﺒﻮد. ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺮای ﻣﺎ. ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺤﺚ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد. ﺑﺎاﯾﻦ ﻫﻤﻪ آن ﻗﺪر وزﻧﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را در ﻣﺮﮐﺰ داﯾﺮه ﻗﺮار دﻫﺪ، دﯾﮕﺮاﻧﯽ را