Munireh Baradaran - Simple Truth

ﻧﻮروز ١٣٦٧ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﻻزم ﺑﺮای ﺟﺸﻦ ﻧﻮروز آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻦ و ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ر ا ﺟﻠﻮی راه رو ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺣﻀﻮر ﻋﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎدر و رﻗﯿﻪ در اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﺑﺘﮑﺎرﺷﺎن ﺟﺸﻦ ﺟﻨﺒﻪ ی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺗﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﻧﻮ ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ٢ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺑﻮد. ﺑﯿﺶ ﺗﺮﻣﺎن ﺣﻤﺎم رﻓﺘﻪ، ﻟﺒﺎﺳﯽ ﹰ ﻧﻮ ﺗﻤﯿﺰ و اﺣﯿﺎﻧﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺎ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﺎل ﺟﺪﯾﺪ، ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ راه رو رﯾﺨﺘﯿﻢ و ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺟﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﭘﺮوﯾﻦ را ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﯾﮏ اش ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و دﯾﮕﺮی ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ دﯾﺪه ﹰ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻮاﺧﻮری ﺑﻮﺳﯽ ﻧﺸﺪ. ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ در ﺑﺎز ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻃﺮف ﺣﯿﺎط دوﯾﺪﯾﻢ. دﯾﮕﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﻫﯿﺎﻫﻮ و آن ﺷﻠﻮﻏﯽ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻫﻮای آﻓﺘﺎﺑﯽ و ﻧﯿﻢ ﮔﺮم ﺑﻬﺎری ﻧﺸﺎط ﹺ ﺑﺴﮑﺘﺒﺎل آور ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺗﻮپ ﹰ در ﺣﯿﺎط ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ٢ ﺑﻮد. ﺑﺮداﺷﺘﻢ و در ﹺ ﻓﺮاﻣﻮش ﺗﻮر ﺷﺪه ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ زودی ﯾﮏ ﺑﺎزی ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﺧﻮدﺑﻪ ﺧﻮد دو ﮔﺮوه ﺷﺪﯾﻢ و رﻗﺎﺑﺖ ﺷﺎد و ﭘﺮﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺎن آﻏﺎز ﺷﺪ. ﭘﺲ از ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﺴﺘﻪ و ﻧﺎﺗﻮان از اﯾﻦ ﺑﺎزی ﭘﺮﺗﺤﺮک، ﺗﻮپ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری رﻫﺎ ﮐﺮدﯾﻢ. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن ﻓﺮوﮐﺶ ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. ﻋﺪه ﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزی ﺧﺮک ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺪادﺷﺎن اﻓﺰوده ﺷﺪ. در ﻃﻮل ﺣﯿﺎط ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ، ﺗﻌﺪادی ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و دﯾﮕﺮان از ﭘﺸﺘﺸﺎن ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ وارد ﺑﺎزی ﺷﺪم. ﮔﺎه از ﺷﺪت ﹺ ﺧﻢ ﺧﻨﺪه روی ﮐﻤﺮ ﺷﺪه ی دﯾﮕﺮی ﮔﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻧﻘﺶ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد از ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺎدی ﻫﺎ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد. ﻧﺸﺎط و ﻋﺸﻖ ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ از ﻣﯿﺎن ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ و ﻓﺮﺳﻮدﮔﯽ ﻫﺎی ﻓﺸﺮده ی درﻫﻢ، راه ﮔﺮﯾﺰی ﻣﯽ ﺟﺴﺖ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺗﻦ و روان ﺷﺎد و ﺑﯽ رﻣﻖ زﯾﺮ آﺧﺮﯾﻦ ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﯾﮑﯽ آواز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و دﯾﮕﺮان ﻫﻤﺮاﻫﯽ ا ش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﮔﻮش ﺑﻪ آواز دارﻧﺪ، ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ » ﺧﻮاﻧﺪﯾﺪ: ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻣﯽ رﻗﺼﺪ از ﺑﺎد ﺑ ﻬﺎری... « ﭼﻨﺪ آواز ﻗﺪﯾﻤﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ در