Munireh Baradaran - Simple Truth

374 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮآورده ﮐﻨﻢ، ﺑﻞ ﮐﻪ آراﻣﺸﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻤ ﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. و ﭼﻪ ﺧﻮب ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره آرام ﺑﻮد. دوﺳﺘﯽ ﺷﺎن ﭼﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد. آن ﺷﺐ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ درﮔﯿﺮﻣﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎ و ﺗﻌﺪادی از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﯿﻢ درﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻏﺬای ﻣﺎ را در ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺪﻫﻨﺪ، از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻏﺬای ﺳﺤﺮی ﺧﻮدداری ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﺎن دﻟﯿﻞ ی ﺳﺎده ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﮐﻪ روزه ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮه روزی ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺟﻮدﯾﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ رﺳﻤﯿﺖ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻋﻠﺖ را در ﻧﺎﻣﻪ ﯾﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادﯾﻢ و اﺳﻢ ﺧﻮدﻣﺎن را زﯾﺮش ﻧﻮﺷﺘﯿﻢ. اﯾﻦ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺌﻠﻪ ی ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﻏﺬای ﻣﺎ اﻋﺘﺼﺎﺑﯽ ﻫﺎ و وﺟﻮد ﭼﻨﺪ ﺳﻄﻞ و ﺑﺸﻘﺎب ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ، در ﻧﯿﺎزی ﻧﺒﻮد ﻏﺬای  ﻣﯿﺎن ﻧﺒﻮد. اﺻﻼ ﹺ در ﺑﮕﺬارﯾﻢ. آن ﺧﻮد را ﺑﯿﺮون ﻫﺎ ﺧﻮد ﺑﺎ اﻋﻼم اﻋﺘﺼﺎب ﻣﺎ، ﻣﯿﺰان ﻏﺬای ﻣﺎ را از ﮐﻞ ﻏﺬای ﺑﻨﺪ ﮐﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. آﻣﺪن زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ در روزﻫﺎی ﯾﮏ ﺷﮑﻞ و ﯾﮏ ﻧﻮاﺧﺘﻤﺎن ﺗﻨﻮع و ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آورده ﺑﻮد. دوﺳﺘﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ را دوﺑﺎره ﻣﯽ دﯾﺪﯾﻢ و دوﺳ ﺘﺎن ﺟﺪﯾﺪی در ﺑﯿﻦ ﺗﺎزه واردﻫﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ. در ﺑﯿﻦ آن ﻫﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از زﻧﺪان اﻫﻮاز ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺗﺒﻌﯿﺪش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎی اول ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺸﺎن داد. در ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه دوﺳﺘﺎن زﯾﺎدی دوروﺑﺮش داﺷﺖ. ﺧﻮش ﺻﺤﺒﺖ و ﺧﻨﺪه رو ﺑﻮد و ﺣﺮف ﻫﺎی زﯾﺎدی از زﻧﺪان اﻫﻮاز داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺗﺎزﮔﯽ داﺷﺖ. ﺷﺐ ﻫﺎ دورش ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و او ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد. از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن زﻧﺪان، ﺳﻠﻮل ﻫﺎ، ﺗﻮاب ﻫﺎ، ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻫﺎ، ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻫﺎ و ﻏﯿﺮه. ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺜﻞ ﺷﻬﺮزاد ﻗﺼﻪ ﻫﺎی ﻫﺰاروﯾﮏ ﺷﺐ، ﻣﺎﺟﺮا را در ﺟﺎﯾﯽ ﺣﺴﺎس ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺷﺐ ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ ﻣﯽ داد. اﻣﺎ در ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺗﯿﺰ، اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻮﺟﻪ ی ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺎﯾﯽ در رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎرش ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺪﺑﯿﻨﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ آدم ﻫﺎ در او ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﺑﺎ رﻓﺘﺎر ﺑﺎز و ﻣﺸﺮﺑﯽ ﺧﻮش اش در ﺗﻀﺎد ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ دوروﺑﺮش ﮐﻤﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪ و اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻗﺪری اﺣﺘﯿﺎط ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﻢ راه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه روﯾﯽ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯿﺶ ﮔﺎه رﻓﺘﺎری ﺑ ﻪ ﺷﺪت ﺗﻨﺪ و آزاردﻫﻨﺪه داﺷﺖ. ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ و ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺑﺤﺮان ﺑﯿﺎﻧﺠﺎﻣﺪ. اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرﮐﺎﻓﯽ ﻗﻮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﺎ در روزﻫﺎی ﹺ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آن ﺳﺨﺖ ﺳﺎل ٦٧ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺶ ﺑﺮ ﻣﺸﮑﻼت ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد. اﻣﺎ ازآن ﭘﺲ ﺟﺎی آن ﺷﺎداﺑﯽ اوﻟﯿﻪ اش را رﻓﺘﺎری ﻣﺄﯾﻮس و درﺧﻮدﻓﺮورﻓﺘﻪ ﮔﺮﻓﺖ. و ﻟ ﺒﺎس ﺑﻠﻨﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﯿﺎه او ﮐﻪ روزﻫﺎی اول ﺑﺎ روﺣﯿﻪ اش ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮ داﺷﺖ، ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺧﻮی و روﺣﯿﻪ اش ﻫﻢ آﻫﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﺑﻪ زﻧﺪان اﻫﻮاز ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﺒﺮ آزادﺷﺪﻧﺶ را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. وﻗﺘﯽ زﻫﺮا را آوردﻧﺪ، ﺧﻮش ﺣﺎل، اﻣﺎ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ دوﯾﺪﯾﻢ. از ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﯿﺶ او را ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﺗﻌﺎدل روﺣﯽ ا ش ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ