Munireh Baradaran - Simple Truth

375 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده اﺳﺖ و ﺳﺨﺖ ﻧﮕﺮان او ﺑﻮدﯾﻢ و از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺳﺮاﻏﺶ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﺣﺎﻻ ﺧﻮدش آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺷﻮق و ﻏﺮور زﯾﺎد ﻣﺎ را در ﺑﺎزوان ﻗﻮی ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ. ﻣﺒﻬﻮت ﯾﮏ دﯾﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ. ﮔﻔﺖ: ﺑﭽﻪ » ﻫﺎ! ﻣﮕ ﺮ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺪ اﻧﻘﻼب ﺷﺮوع ﺷﺪه. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﻣﺮدم ﺟﻠﻮی در اوﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه اﻧﺪ و ﺷﻌﺎر آزادی ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﻣﺮا از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ، دﯾﺪم ﺷﺎن. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯾﺸﺎن رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ داﺧﻞ ﻣﺤﻮﻃﻪ ی اوﯾﻦ. دارﻧﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﭽﻪ ﻫﺎ! ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ. آن« ﻗﺪر ﺟﺪی و ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎور ﮐﺮد ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻓﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم و در ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ اﺷﮏ ام را ﭘﺎ ک ﮐﺮدم. ﺷﺮاره ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. زﻫﺮا ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﯽ داﺷﺖ. ﺳﺎل ٦١ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ دوﺳﺎﻟﻪ اش ﭼﻮن ﺷﺮط آزادی را ﻧﭙ ﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﻢ ﭼﻨﺎن در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. دو ﺳﺎل ﻫﻢ در زﻣﺎن ﺷﺎه زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮد. ﺳﻪ ﺧﺼﻠﺖ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ داﺷﺖ: ﻣﻘﺎوﻣﺖ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازی ﺑﻪ ﺟﺎی واﻗﻊ ﻧﮕﺮی. ذﻫﻨﺶ ﻗﺎدر ﺑﻮد از ﮐﺎﻫﯽ، ﮐﻮﻫﯽ ﺑﺴﺎزد و ﺧﻮد ﺑﺎورش ﮐﻨﺪ. ﺻﺎدق و ﺑﯽ رﯾﺎ ﺑﻮد و ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮر ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﻗﺼﺪ ﻓﺮﯾﺐ ﯾﺎ ﺗﻬﯿ ﺞ ﯿ دﯾﮕ ﺮان را ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺎی ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ اش ﺑﺮای ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﯾﺎن و ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ را ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﮐﻮﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﺮزه اش ﻫﻢ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﻮد. ﻫﻤﺎن روز او را ﺑﺮدﻧﺪ اﻧﻔﺮادی. ﺧﺒﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎﯾﺶ را در ﺳﻠﻮل ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪ. ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺷﻌﺎر ﻣﯽ د ﻫﺪ و ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﺪام او را ﻣﯽ زﻧﻨﺪ ﯾﺎ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ی ﺳﻠﻮل ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ. ﺳﺮاﻧﺠﺎم آزادش ﮐﺮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﻧﯿﺎﻓﺖ. ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮔﺎه در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﹺ ﭘﺮرﻓﺖ ﻫﺎ و ﻣﻌﺎﺑﺮ وآﻣﺪ ﺷﻌﺎر ﻣﯽ دﻫﺪ و ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﻔﺘﺎرش ﺧﻮش و ﺳﻠﯿﺲ ﺑﻮد. ﻫﺮﺑﺎر ﮐﻪ او را ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻌﺒﻪ ﻫﺎی ﮐﻤﯿﺘﻪ ﯾﺎ اوﯾﻦ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ. ﺑﺮادرش ﻣﯽ آﯾﺪ و او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪ. ﺗﺎزه واردﻫﺎ ﺳﯿﮕﺎر ﻗﺎﭼﺎﻗﯽ ﺳﻮﻏﺎت آورده ﺑﻮدﻧﺪ. در ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ اﺟﺎزه داده ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﯿﮕﺎر ﺑﺨﺮﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﺸﯿﺪن ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻫﻤﺎن روزﻫﺎ ﺑﻪ اوﯾﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. در اوﯾﻦ ﺳﯿﮕﺎر ﺑﺮای زن ﻫﺎ ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد و آن ﻫﺎ ﻣﺨﻔﯽ اش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ از آن را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ، اﺳﺘﻘﺒﺎل زﯾﺎدی ﻧﮑﺮدم. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎل ﻫﺎ ﺗﺮک اﺟﺒﺎری دﯾﮕﺮ ﻫﻮس ﺳﯿﮕﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. واﻧﮕﻬﯽ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ آن ﻫﻢ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﺑ ﻪ دل ﻧﻤﯽ ﻧﺸﺴﺖ. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺳﯿﮕﺎر ﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢ آﻣﺪ، دﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺷﺐ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭼﺮاغ ﻫﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ، ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﻧﺦ ﺳﯿﮕﺎر را دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﯾﻢ. دﯾﮕﺮان ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و دود را ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻟﺬت ﻋﺠﯿﺒﯽ داﺷﺖ. ﭘﭻ ﭘﭻ ﮐﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮه ﻫﺎﯾﯽ از روز ﻫﺎی آزاد و