Munireh Baradaran - Simple Truth

376 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺳﯿﮕﺎر آزاد ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. روزﻫﺎ ﺑﺎ آراﻣﺶ و رﺿﺎﯾﺖ ﻧﺴﺒﯽ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. آراﻣﺸﯽ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮﻓﺎن. ﺗﻮﻓﺎن ﻓﺎﺟﻌﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ اش ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ از آن ﺣﺴﻦ زاده، ﻣﺪﯾﺮ زﻧﺪان، ﻫﻤﻪ اﻧﯽ ی زﻧﺪ ﻫﺎی ﻣﺮد و زن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه، ﻧﻈﺮ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ، ﻣﺬﻫﺐ و ﻣﺎرﮐﺴﯿﺴﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺶ اﻓﮑﺎر ﺑﻮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎی ﻣﺎ ﮐﻪ ﺻﺮﯾﺢ و ﺑﺎب ﻃﺒﻊ اش ﻧﺒﻮد، ﺑﻪ ﻃﻨﺰی آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺮت ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد: ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ » اوﺿﺎع دﻣﻮﮐﺮاﺗﯿﮏ اﺳﺖ.  ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﻓﻌﻼ ﺸﺎن ﻧ»ﯾﺎ « ﺧﻮاﻫﯿﻢ داد ﺑﺎاﯾﻦ «. ﻫﻤﻪ، ﺗﻬﺪﯾﺪﻫﺎ را ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ اﺑﻌﺎد ﻫﻮﻟﻨﺎ ک اش در ﺗﺼﻮر ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﯿﺪ. ﻧﯿﻤﯽ از روز را ﻫﻮاﺧﻮری داﺷﺘﯿﻢ. راﮐﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮔﯿﺮﻣﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ آن دﻧﺒﺎل ﺗﻮپ ﻫﺎی ﭘﺎرﭼﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎن درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ، ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ زﯾﺮ آﻓﺘﺎب ﺑﻬﺎری ﻣﯽ وﯾﺪﯾﻢ. د ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻣﯿﻮه و ﺟﻨﺲ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه زﻧﺪان ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﺨﺮﯾﻢ. ﯾﺨﭽﺎﻟﯽ ﻫﻢ داﺧﻞ ﺑﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن ﮔﻨﺠﺎﯾﺶ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﺮای اﺳﺘﻔﺎده ی ﺑﯿﻤﺎران ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻫﻔﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﯿﻤﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺮد ﻣﮑﺘﺒﯽ » ی ﺳﺨﺖ « ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﺶ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ی ﺑﯿﻤﺎرﻫﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ: » ﭼﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ ، ﻋﺼﺒﯽ اﺳﺖ. و « داروﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻮع ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻦ ﯾﺎ آرام ﺑﺨﺶ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی را ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﻫﺎی ﺣﺎدﺷﺎن ﺑﺮای زﻧﺪان ﻫﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻧﺰد ﭘﺰﺷﮑﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﺷﺎن ﻣﺘﺨﺼﺺ ﻫﺎی ﻗﺎﺑﻠﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﯾﺎ ﮔﻪ ﮔﺎه ﭘﺰﺷﮑﯽ از ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آوردﻧﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻤﺎن درد ﺷﺪﯾﺪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ. ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻦ آراﻣﻢ ﻧﮑﺮد و اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﯽ ﮐﺮدم. در را ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪار آﻣﺪ و ﺣﺎﻟﻢ را ﮐﻪ دﯾﺪ، ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ و ﭼﺎدر ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮوم. ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری داﺧﻠﯽ آن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺪودﺗﺮ و ﮐﻮﭼﮏ ز ﺗﺮ ا ﺑﻬﺪاری ﻣﺮﮐﺰی اوﯾﻦ ﺑﻮد و آﻣﭙﻮﻟﯽ ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ دردم آرام ﮔﺮﻓﺖ، ﺑﯿﺮوﻧﻢ آوردﻧﺪ. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮی دﻓﺘﺮ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم ﺗﺎ ﮐﻠﯿﺪداری ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. در اﯾﻦ اﺛﻨﺎ ﻋﺪه ﯾﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻮاﺧﻮری ﺷﺎن ﺑﻮد، از آن ﺷ ﺟﺎ رد ﻣﯽ ﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ ﺳﻼم ام دادﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ درد و اﺳﺘﻔﺮاغ و از ﺗﺨﺪﯾﺮ ﻣﺴﮑﻦ ﻗﻮی، ﺑﯽ ﺣﺎل و درﺧﻮدﮐﺰﮐﺮده، ﮔﻮﺷﻪ ﯾﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و ﺗﻮﺟﻪ ﯾﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺑﺎاﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺻﺪاﻫﺎی آﺷﻨﺎ ﺳﺮم را ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و ﺳﻼﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ. در ﻫﻤﯿﻦ ﺣﯿﻦ ﺳﺮوﮐﻠﻪ ی ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﻤﻨﯽ ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. ﭘﺎﺳﺪار ﻣﯿﺎن ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ژﺳﺖ « ﻣﺮدﻣﯽ » ﺑﻮدن اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت، او را ﻫﻢ ﮐﺎﻧﺪﯾﺪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺮده