Munireh Baradaran - Simple Truth

ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧ » و ﮔﻮرﺳﺘﺎﻧﯽ ﭼﻨﺎن ﺑﯽ ﻣﺮز ﺷﯿﺎر ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن را ﻫﻨﻮز از ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ روان اﺳﺖ. « اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﺧﺒﺮ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد. دوﻟﺖ اﯾﺮان ﻗﻄﻊ ﻧﺎﻣﻪ ی ٥٩٨ ﺷﻮرای اﻣﻨﯿﺖ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. آن روز ٢٧ ﺗﯿﺮ، در اﺧﺒﺎر ﺳﺎﻋﺖ ٢ رادﯾﻮ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎن ﻣﯽ ﺣﺎل ﺧﻮش ﮐﺮد. ﻧﮑﺮد اﻣﺎ. ﻫﻨﻮز ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻮد. ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد و ﻣﻀﻄﺮب در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﯿﺎﻣﺪﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻬﺎی « ﺟﺎم زﻫﺮ » را از ﺣﺴﺎب ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﺒﺮ از ﺟﻨﮓ ﺑﻮد. در ﻣﺮزﻫﺎ ﺟﻨﮓ ﺣﺘﺎ ﺷﺪت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آﻣﺎر ﮐﺸﺘﻪ ﻫﺎ و ﺗﻠﻔﺎت ﻣﺄﯾﻮس ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮد. ﺧﺒﺮی از آﺗﺶ ﺑﺲ ﻧﺒﻮد. در ﻻﺑﻪ ﻻی روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ و ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎی ﭘﻨﻬﺎن آن، ﺧﺒﺮﻫﺎی ﻣﺒﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﻣﺠﺎﻫﺪﯾﻦ ﺑﺎ » اﻣﮑﺎﻧﺎت ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺻﺪام « در ﻣﺮزﻫﺎ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﯽ را آﻏﺎز ﮐﺮده اﻧﺪ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ، ﺧﺒﺮ ﻗﻄﻊ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻪ ﻫﺎ دﻫﺎن دﻫﺎن ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. در ﺳﺎﻟﻦ ﻣﻼﻗﺎت ﻟﻮﻧﺎﭘﺎرک اﻋﻼن ﺷﺪه ﺑﻮد » ﺗﺎ اﻃﻼع ﺛﺎﻧﻮی ﮐﻠﯿﻪ ی ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ «. ﺷﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﺮدی، دﺳﺘﻪ ﯾﯽ ﯾﺎ ﺣﺘﺎ ﯾﮏ ﺑﻨﺪ از زﻧﺪان ﻣﻤﻨﻮع اﻟﻤﻼﻗﺎت ﺷﻮد. اﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻞ زﻧﺪان و ﻃﺒﻖ ﺷﻨﯿﺪه ﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﮐﻞ زﻧﺪان ﻫﺎی ﮐﺸﻮر ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد. ﭼﻪ ﭼﯿﺰی در اﻧﺘﻈﺎرﻣﺎن ﺑﻮد؟ دﯾﮕﺮ، روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﺪادﻧﺪ. ﺷﺒﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن را ﻫﻢ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﻤﺎم ارﺗﺒﺎط ﻫﺎی ﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﯿﺮون ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﺣﺘﺎ ﺑﯿﻤﺎران را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﻣﺮﮐﺰی، در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻗﺪﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. از ﯾﮑﯽ دو ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻋﺪه ﯾﯽ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی زن و ﻣﺮد را ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﯿﺶ از ﻗﻄﻊ ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﭼﭗ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺒﯽ ﺻﺪای ﺗﯿﺮاﻧﺪازی از دور ﻣﯽ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﺻﺪای ﺳﻪ ﺗﮏ ﺗﯿﺮ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم.