Munireh Baradaran - Simple Truth

380 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻫﻤﺎن ﺟﺎ رأی ﺻﺎدر ﻣﯽ ﺷﺪ. ا ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺧﻮد را ﻣﺠﺎﻫﺪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﮔﺮد، دﯾﮕﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺳﺆال ﻫﺎی ﺑﻌﺪی ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای اﻋﺪام ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ، واﻧﻤﻮد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﮔﻮﻫﺮدﺷﺖ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺮﮔﻪ ﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﺸﺎن ﻣﯽ دادﻧﺪ. آﯾﺎ از وا ﮐﻨﺶ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪﻧﺪ؟ ﮔﺎه ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﺷﺐ ﺻﺪای ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﻣﯽ آﻣﺪ. ﯾﮑﯽ ـ دو ﺑﺎر ﻫﻢ ﺻﺪای رژه ی ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﺎ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪﻧﺪ و ﺷﻌﺎر ﻣﯽ ﻣﺮگ » دادﻧﺪ: ﺑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻖ « ،» ﻣﺮگ ﺑﺮ ﮐﺎﻓﺮ .« دوﺑﺎر ﺧﻄﺒﻪ ﻫﺎی ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ را ﭘﺨﺶ ﮐﺮدﻧﺪ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰی از آن ﻧﺸﻨﻮم. ﺑﺎ دوﺳﺘﯽ در راه رو ﻗﺪم ﻣﯽ زدﯾﻢ و ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر دور ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ. ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺣﺮف ﻫﺎی آن ﻣﺜﻞ ﭘﺘﮏ ﺑﺮ در و دﯾﻮار و ﻓﻀﺎ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ و راه ﮔﺮ ﯾﺰی ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. رﻓﺴﻨﺠﺎﻧﯽ از ﻋﻤﻠﯿﺎت ﻣﺮﺻﺎد و ﻗﻠﻊ» وﻗﻤﻊ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻣﯽ« ﻫﺎ ﮔﻔﺖ، ﮐﻪ آن ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺎﻧﮏ و ﻣﺴﻠﺴﻞ از ﻣﺮز ﺷﺎه آﺑﺎد وارد ﺷﺪﻧﺪ و اﯾﻦ ﻫﺎ ﮐﻞ ﻣﻨﻄﻘﻪ را از ﻫﻮا ﺑﻤﺐ ﺑﺎران ﮐﺮدﻧﺪ. از ﭘﯿﺮوزی ﺑﺮ دﺷﻤﻦ داد ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﻫﻤﻪ » داد: ﺷﺎن ﺑﻪ درک واﺻﻞ ﺷﺪﻧﺪ « ،» زﻧﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﻬﺮه ی ﮐﺜﯿﻔﺶ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻧﺸﻮد ﻧﺎرﻧﺠﮏ را ﺗﻮی ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﺮد ﻧﻔﺮت «. اﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﭼﻪ ﺳﺎده و وﻗﯿﺢ ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺟﻤﻌﻪ ﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺳﻮی اردﺑﯿﻠﯽ از ﻧﺎﺑﻮدی دﺷﻤﻨﺎن » « ﺳﺨﻦ ﻣﯽ راﻧﺪ و ﺣﺎﺿﺮﯾﻦ ﻣﺪام ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ: » ﻣﺮگ ﺑﺮ... ﻣﺮگ... ﻣﺮگ و ﻣﺮگ .« اردﺑﯿﻠﯽ از ﻫﻢ دﺳﺘﯽ و راﺑﻄﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﯿﻦ »ی « ﺿﺪاﻧﻘﻼب »و « ﺑﺎ داﺧﻞ زﻧﺪان ﻣﯽ ﮔﻔﺖ و ﺷﻌﺎر » زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﻨﺎﻓﻖ اﻋﺪام ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺮدد « ﻓﻀﺎ را ﻣﯽ اﻧﺒﺎﺷﺖ. آﺧﺮﯾﻦ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻣﺠﺎﻫﺪ را ﻫﻢ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻋﺼﺮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. در ﺻﻒ دادﮔﺎه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. اﻣﺎ ﺗﻌﺪاد زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ آن ﻗﺪر زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﭘﯿﺶ از ﺑﻪ آن دادﮔﺎه ﻫﺎ ﻫﻢ ورﻗﻪ ﯾﯽ داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت آن ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺳﺆال ﻫﺎی ﻧﻈﺮی و ﻋﻘﯿﺪﺗﯽ، ﮔﺰارش از زﻧﺪان و اﻃﻼﻋﺎت. ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﯾﻦ ﺳﺆال ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮرﺳﯽ ﻋﻔﻮ زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﻧﻮﺑﺘﺸﺎن ﻧﺮﺳﯿﺪ. ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی در اﻧﺘ ﻈﺎرﺷﺎن اﺳﺖ اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮرﺳﻮی اﻣﯿﺪی ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺸﻨﻮم و ﻫﯿﭻ اﺳﻤﯽ را ﻧﺨﻮاﻧﻨﺪ. اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، دﻟﻢ ﻓﺮو ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮه آن ﻟﺤﻈﻪ ی ﺷﻮم ﻓﺮارﺳﯿﺪ. آن ﻫﺎ را ﺑﺮدﻧﺪ و دﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻨﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐﺪاﻣﺸﺎن. ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ آ ن ﻫﺎ وداع ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﻫﺎ، ﺟﻠﻮ ﻧﻤﯽ  اﺻﻼ آﻣﺪﻧﺪ. ﻣﻦ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ دﯾﺪار در راه رو ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ و ﺳﺨﺖ ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺗﺄﺛﺮ و اﻧﺪوه ﻣﺎن را ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎزﯾﻢ.