Munireh Baradaran - Simple Truth

381 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﻬﯿﻦ ١ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺠﺎﻫﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﻣﺶ را ﻧﺨﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و دﻟﻮاﭘﺲ آن ﮐﻪ از ﻗﻠﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ. از ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺎی زﻧﺪان ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم دوره ی ﺣﺒﺲ را در ﺗﻨﺒﯿﻬﯽ ﻫﺎ ﺳﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﻣﺠﺎﻫﺪ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ در ﯾﮑﯽ دو ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ دروﻧﺶ را آزار ﻣﯽ داد و رﻧﺞ ﻣﻀﺎﻋﻒ او ﺑﺮای ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. از ﻣﺠﺎﻫﺪﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﯿﺶ ﹺ وﻗﺖ ﺗﺮ ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﺗﺎ رﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﻣﻮﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب روﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﻮد و ﭼﯿﻦ ﻫﺎی زودرس ﭼﻬﺮه اش او را ﺳﺎل ﺧﻮرده ﺗﺮ از آن ﭼﻪ ﺑﻮد، ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد. دﯾﮕﺮ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪ. راﺑﻄﻪ اش ﺑﺎ ﭼﭗ ﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﯾﯽ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﺼﻮص آن روزﻫﺎ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮ ﻣﯽ« ﮔﻨﺎه » د ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﺴﺖ و او را ﻧﺒﺮده اﻧﺪ. آﺷﮑﺎرا ﺑﯽ ﺗﺎب ﺑﻮد و ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﺮس اش از رﻓﺘﻦ ﻧﺒﻮد از ﻣﺎﻧﺪن ﺑﻮد. ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ اﮔﺮ ﻧﺎﻣﺶ را ﻧﺨﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻮدش ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار اﻃﻼع دﻫﺪ. » ﻣﺎ، ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﺮگ را ﺳﺮودی ﮐﺮدﯾﻢ « )اﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺧﻮﺋﯽ( اﯾﻦ ﺷﺘﺎب ﺑﺮای ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺑﺮا ی رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎه؟ و ﻣﻬﯿﻦ ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯽ؟ وﻗﺘﯽ ﻧﺎﻣﺶ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪ آﺳﻮدﮔﯽ ﮐﺸﯿﺪ و دوان رﻓﺖ. ﻫﺮوﻗﺖ ﮐﺴﯽ از ﺳﻠﻮل ﻣﯽ آﻣﺪ، ﺳﺮاغ آن ﻫﺎ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺧﺒﺮی از آن ﹺ آن ﺳﺎل ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻣﺠﺪد ﻣﻼﻗﺎت ﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻫﺎ ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﻫﻤﮕﯽ ﺷﺎن را ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ. روزﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ و ﮔﺮم ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻇﺎﻫﺮی ﻋﺎدی داﺷﺖ. ﻫﻮاﺧﻮری ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد. ﻣﯿﻮه و دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮای ﻓﺮوش ﻣﯽ آﻣﺪ. زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ و روال ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ اداﻣﻪ داﺷﺖ. ﻧﻈﺎﻓﺖ و ﮐﺎرﮔﺮی ﻫﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ راﯾﺞ ﺑﻮد، ﮐﻢ ﺷﺪن از ﺗﻌﺪادﻣﺎن ﺗﻐﯿﯿﺮی در آن اﯾﺠﺎد ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. ﮐﻼس ﻫ ﺎی روزاﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺨﻮرده ﺑﻮد، از ﻫﺸﺖ ﺻﺒﺢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﯾﯽ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ ﮐﻼس را ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. زﺑﺎن، ﮐﺘﺎب ﯾﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻫﺎی روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ آرﺷﯿﻮ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ. ﺳﮑﻮت اﻟﺰاﻣﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻏﺬا ﻣﯽ آﻣﺪ. اﻣﺎ ﭘﺸﺖ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ آرام ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﻬﺎن ﺑﻮد. اﺿﻄﺮاب و وﺣ ﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ در ﮐﺎﺑﻮس ﺧﻮد را ﻣﯽ ﺑﺎز ﻧﻤﻮد. ﺑﺎ زوزه ی ﺧﻔﻪ ی ﮐﺴﯽ از ﺧﻮاب ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪﯾﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺻﺪا ﻫﺎج وواج ﻫﻢ دﯾﮕﺮ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. رد ﺻﺪا را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﺻﺎﺣﺒﺶ را ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و آب ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽ دادﯾﻢ. ﺑﺎز ﺧﻮاب ﺑﻮد و ١ . ﻣﻬﯿﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ، ﻣﺠﺎﻫﺪ، اﻋﺪام ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧ .