Munireh Baradaran - Simple Truth

382 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﺑﺎز ﮐﺎﺑﻮس. اﺣﺴﺎس دردﻧﺎ ک ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻫﯽ. در اﯾﻦ ﺳﻮی دﯾﻮار ﻣﺮگ ﺑﻮد. آﯾﺎ آن ﻃﺮف دﯾﻮارﻫﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ؟ ﻧﻪ. ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ی اﯾﻦ ﺳﻮی دﯾﻮار ﺑﺮ آب راﮐﺪ و آرام آن ﻃﺮﻓﯽ ﻫﺎ، ﺳﻨﮓ رﯾﺰه ﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد. ﯾﺎ، آب ﻫﺎی ﺧﺮوﺷﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺮون » « ﻫﻢ ﭼﻨﺎن در ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻨﯿﺪ و ﻣﯽ ﺗﺎﺧﺖ و ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﺘﺎر ﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﺎ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. ﻏﺮوب ﻫﺎ از ﺷﮑﺎف ﻣﯿ ﺎن دو ﻧﺮده ی آﻫﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی آن ﺳﻮی دﯾﻮار ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدﯾﻢ. ﺟﻮان، ﮐﺒﻮﺗﺮﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺮواز ﻣﯽ داد. آن ﻫﺎ در ﭘﯽ ﭘﺮوازﻫﺎی ﮐﻮﺗﺎه دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی ﺧﻮد ﺑﺎزﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﺳﯿﻞ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﻮه ﻫﺎ روان ﺑﻮد. در آن ﺷﺐ ﻫﺎی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺻﺪای ﺟﯿﻎ وداد ﺷﺎد ﮐﻮدﮐﺎن و ﺑﺰرگ ﺗﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﺮﺳﺮوﺻﺪای ﻟﻮﻧﺎﭘﺎرک در ﻫﻢ ﻣﯽ آﻣﯿﺨﺖ، ﭼﻨﺪان دور از ﻣﺎ ﻧﺒﻮد. ﺷﻬﺮﯾﻮر آن ﹺ ﺳﺎل ٦٧ ﹺ ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﻣﺠﺪد ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﯿﻦ ، وﺟﻮد ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻟﻮن ﺑﺮ آﺳﻤﺎن، ﻧﺸﺎن اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﻮد. ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻨﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ، ﭘﺮﭼﻢ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﹺ ﺗﺠﺎرت را ﻏﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻨﻄﻖ ﺟﻬﺎن ﻣﺎ، ﺑﯽ رﺣﻤﯽ ﻃﻨﺎب دار و درد ﺷﻼق ﮐﻪ ﺑﯽ اﻧﺘﻬﺎ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد، ﺑﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ زد. در دﻧﯿﺎی ﮐﻮﭼﮏ زﻧﺪان ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ وﻃﻦ ﺑﺰرگ ﺗﺮی دارم. در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎی داﺧﻠﯽ اﻋﺘﻤﺎدی ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﺮد، از دﻧﯿﺎﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﺧﺒﺎر و ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻫﺎی ﺑﯿﺶ ﺗﺮی ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم و در اروﭘﺎی ﭘﯿﺸ ﺮﻓﺘﻪ ﮐﻨﺎر ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ، ﮐﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺮﺳﺎم آورش ﮔﺎه ﻣﺄﯾﻮﺳﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺧﻮدم را ﻫﻢ راه ﻣﻌﺪﻧﭽﯿﺎن اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﻣﯽ دﯾﺪم، در آﻣﺮﯾﮑﺎی ﻻﺗﯿﻦ اﺳﺮارآﻣﯿﺰ، ﺧﻮدم را در ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺪﻧﯿﺴﺖ ﻫﺎی ﺻﻠﺢ ﺟﻮ و ﻫﻢ درد ﺑﺎ ﺟﺒﻬﻪ ی ﻓﺎراﺑﻮﻧﺪوﻣﺎرﺗﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم. در ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ، ﻫﻢ دل ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﺑﯽ دﻓﺎﻋﯽ ﻓ ﻠﺴﻄﯿﻨﯽ ﻫﺎ و... آن روزﻫﺎ، اﻣﺎ ﺧﻮدم و ﻣﺎ را ﻓﺮاﻣﻮ ﺷﺪﮔﺎن ﻋﺼﺮ ش ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﯽ دﯾﺪم. ﻫﯿﺎﻫﻮ و ﺑﻮق و ﮐﺮﻧﺎﯾﺶ را ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﺎری ﻧﺒﻮد. ﻓﺎﺟﻌﻪ ﯾﯽ ﺑﺰرگ و ﻋﺮﯾﺎن در ﺳﮑﻮت » آزادﻣﺮدﻣﺎن « ﺟﻬﺎن و ﻫﻠﻬﻠﻪ ی دوﻟﺖ ﻣﺮدان ﺑﻪ ﭘﺎداش ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻨﮓ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ رخ ﻣﯽ داد. اﻣﺎ ﻓﺮض را ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﯽ م، راﮔﺬ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﮕﺬارﯾﻢ، ﮐﻪ آن زﻧﺪاﻧﯽ در ﻟﺤﻈﻪ ﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻃﻨﺎب را ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺧﻮﯾﺶ ﺣﺲ ﮐﺮد، اﺣﺴﺎس ﺗﻠﺦ ﻣﺮا ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮودﻫﺎﯾﯽ را زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ه ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺿﻤﯿﺮ « ﻣﺎ» ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺗﺎ وﺟﺪان ﻫﺎی « آزاد» ﻣﺎن از ﯾﺄس و ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺤﺎر ﻧﺰﻧﺪ. وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ از ﻃﺮف ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻗﻀﺎﯾﯽ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ و ﺳﺆال ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ آری» ﻣﯽ« ﻧﻪ»ﯾﺎ « ﻃﻠﺒﯿﺪ. ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﺮ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ: ﻧﻤﺎز ﻣﯽ » »، « ﺧﻮاﻧﯽ؟ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﯽ « ﮐﻨﯽ؟ ﻗﺎﺷﻖ ﻫﺎ را زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ و ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻔﺘﯿﻢ « ﻧﻪ» و در ﺻﻒ ﻣﻨﺘﻈﺮان ﻣﺮگ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. دو ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ آری» « دادﻧﺪ، ﻟﺤﻦ ﺷﺎن ﭼﻨﺎن ﺗﻠﺦ و ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻘﺎم ﻗﻀﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﺎی ﺧﻮد ﺷﮏ ﮐﺮد. ﻋﺼﺮ روز دﯾﮕﺮی آﻣﺪﻧﺪ و ﺧﻮد را