Munireh Baradaran - Simple Truth

384 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﻮﺳﻔﯽ، زن ﭘﯿﺮی ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ آورده ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ، ﺷﻼق دادﻧﺪ. اﺑﺘﺪا ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﻣﯽ زﻧﻨﺪ. زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺗﺎزه دﺳﺖ ﮔﯿﺮﺷﺪه ﯾﺎ از ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺎ؟ ﺧﺒﺮ ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ ﻫﻢ رﺳﯿﺪ. از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﻠﯽ ﮐﺶ ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در دو ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﯾﮑ ﯽ ـ دو ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از آن ﻫﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ٢ . ﺧﺒﺮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮق وﺑﺎد ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﺟﺴﺘﯿﻢ ﺑﺎﻻی ﻗﻔﺴﻪ و از ﺷﮑﺎف ﭘﻨﺠﺮه دﯾﺪﯾﻢ ﺷﺎن. ﻻﻏﺮ و ﺗﮑﯿﺪه، و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻗﺪم ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﮔﻮﯾﯽ اﺣﺴﺎس ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﺮای دﯾﺪن ﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﺒﺮ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﺎزﺧﻮاﻧﺪن را ﻗﺒ ﻮل ﮐﺮده اﻧﺪ؛ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪ. در دادﮔﺎه ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺠﺎزات زن ﮐﺎﻓﺮ ﻣﺮگ زﯾﺮ ﺷﻼق اﺳﺖ ﯾﺎ ﺗﻮﺑﻪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﺎش ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺮگ ﺗﺪرﯾﺠﯽ ﺣﮑﻢ اﻋﺪام داده ﺑﻮدﻧﺪ. زﯾﺮ ﺷﻼق اﻣﯿﺪی ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن آن ﻧﻤﯽ دﯾﺪﻧﺪ. ﭼﻪ ﻗﺪر ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﻣﺄﯾﻮس ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺗﺎزه، ﺗ ﺤﻠﯿﻞ ﻫﺎ و ﻗﻀﺎوت ﻫﺎ درﺑﺎره ی ﻋﻤﻞ آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺷﻼق ﻧﻤﺎزﺧﻮاﻧﺪن را ﭘﺪﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎ اﻓﺘﺎد. ﻣﻨﺘﻈﺮش ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﻔﺖ ـ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮی را ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﺎن ﮐﺮدﯾﻢ. ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ آن ﻫﺎ را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺒﺮ دﻗﯿﻖ را ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪﺷﺎن و ﺳﺆال ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ: » ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻫﺴﺘﯽ؟ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ »، « « ﺧﻮاﻧﯽ؟ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﯽ داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع ﻫﻢ ﺣﮑﻢ ﻣﺮگ زﯾﺮ ﺷﻼق ﯾﺎ ﺗﻮﺑﻪ را ﺻﺎدر ﮐﺮده ﺑﻮد. آن ﻫﺎ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ اﻋﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از آن ﻟﺤﻈﻪ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﮑﻢ اﻋﺘﺼﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬای ﺧﺸﮏ. ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد، ﺑﻪ وﯾﮋه در آن اوﺿﺎع واﺣﻮال. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺼﻤﯿﻤﺸﺎن آﻣﺎدﮔﯽ دارﻧﺪ. از زﻧﺪاﻧﯽ ﻫﺎی ﺷﻌﺒﻪ ی ٥ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺣﺰب ﺗﻮده و ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﺪاﯾﯿﺎن ا ﮐﺜﺮﯾﺖ دﺳﺖ ﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﺻﺪای اذان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، آن ﹺ ﻫﺎ را ﺑﺮدﻧﺪ، ﺣﺎ ﮐﻢ ﺷﺮع ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻇﻬﺮ رو آن ز ﺷﻼق ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﻮد. ﭘﺲ از آن ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺻﺪای اذان درﺟﺎ ﻣﯿﺦ ﮐﻮب ﻣﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺳﮑﻮت ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ. در ذﻫﻦ ﺧﻮد ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﹺ ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺑﻪ ﻫﺎ ﯾﮏ ﺳﻠﻮل ﯾﮏ ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد. آن ﻫﺎ را ﺑﯿﺮون ﻣﯽ آورﻧﺪ. روی ﺗﺨﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﺎﻧﻨﺪ. ﺻﻔﯿﺮ ﺷﻼق در راه روﻫﺎی دراز ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ، ﺑﻪ ﺳﻠﻮل ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮ داﻧﻨﺪ. اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺮای ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻌﺪی. ا ﮔﺮ ﺑﯿﺴﺖ وﭘﻨﺞ ﺷﻼق را ﯾﮏ ﺟﺎ ﻣﯽ زدﻧﺪ، ﮐﻢ ﺗﺮ دردﻧﺎ ک ﺑﻮد. ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪ ﹺ ﺷﻼق ﺑﻮد. ﺷﺐ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺪﺗﺮ از ﺧﻮد ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ی آﺧﺮﯾﻦ ﺷﻼق ﮐﻪ ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ١٢ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺖ روز ﺑﻌﺪ، ﺳﺎﻋﺖ ٥/٣ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﺻﺒﺢ، ﮐ ﻮﺗﺎه ﺑﻮد. ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻋﺎدت ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﹺ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ی ﺷﻼق ﺗﺮ ﺑﻮد، ﻗﺪری ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ.