Munireh Baradaran - Simple Truth

385 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﯾﮑﯽ ـ دو ﻫﻔﺘﻪ ی ﺑﻌﺪ ﮔﺮوه دﯾﮕﺮی را ﺑﺮدﻧﺪ. دﯾﮕﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﺮای ﭼﯿﺴﺖ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﻧﻮﺑﺖ دادﮔﺎه آن ﻫﺎ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﻓﺮدای آن روز ﺣﺎﺿﺮ و آﻣﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻧﺎﻣﺸﺎن ﺧ ﻮاﻧﺪه ﺷﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﭼﻨﺪ روز دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﯾﮑﯽ از آن ﻫﺎ ﮐﻪ ﺟﻮان ﭘﺮﺷﺮوﺷﻮری ﺑﻮد، ﻫﺮ ﺻﺒﺢ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪ، ﺟﻠﻮی در ﻗﺪم ﻣﯽ زد و ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ و ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ » ﮔﻔﺖ: ﭘﺎﺳﺪار ﺑﻨﺪ! ﭘﺲ اﯾﻦ ﺷﻼق ﻣﺎ ﭼﻪ «ﺷﺪ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮدﻧﺸﺎن. دوﺷﻨﺒﻪ اول ﯾﺎ دو ﻣﻬﺮ. ﺑﺎزﮔﺸﺎﯾﯽ ﻣﺪارس. ﺑ ﺎز آن ﺟﻮان ﺷﻮخ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺪرﻗﻪ ﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮔﻔﺖ: ﻣﯽ» روﯾﻢ ﻣﺪرﺳﻪ، ﯾﺎ ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﯾﺎ رد .« آن ﻫﺎ ﻫﻢ در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺧﻮد، اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬا ﮐﺮدﻧﺪ. اﻋﺘﺼﺎب ﻏﺬای ﺧﺸﮏ. آب ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ، ﺗﺸﻨﮕﯽ و ﺷﻼق. دﯾﮕﺮ ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ روزﻫﺎﯾﯽ دادﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ا ﮔﺮ درﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ، دوﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ و ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد. روزﻫﺎی اﻧﺘﻈﺎر و دﻟﻬﺮه ﺗﺮ. ی ﺑﯿﺶ دوﻣﯿﻦ ﮔﺮوه ﻫﻢ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﯾﮏ ﻧﻔﺮ، از ﻫﻮاداران ﺣﺰب ﺗﻮده و اﮐﺜﺮﯾﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻋﺘﺼﺎب ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻫﻤﻪ ی آن ﻫﺎ. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﺮا آن ﻫﺎ را ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. دﻟﯿﻞ ﹰ ﻧﻪ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ؟ ﻇﺎﻫﺮا . دﺳﺘﻪ ﻫﺎی ﻗﺒﻠﯽ ﮐﻪ از ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، از واﺑﺴﺘﮕﺎن ﮔﺮوه ﻫﺎی ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﯿﻬﻮده ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﻠﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﯿﻢ. اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر ذﻫﻦ آدم را ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺷﺮاره ﮐﻪ داﯾﺮه اﻟﻤﻌﺎرف و ﺣﺎﻓﻆ دﻗﯿﻖ وﻗﺎﯾﻊ زﻧﺪان ﺑﻮد و ارزﯾﺎﺑﯽ  ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﺎﯾﺶ درﺳﺖ درﻣﯽ آﻣﺪ، ﻧﻈﺮش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮔﺮوه ﯾﺎ ﺳﺎزﻣﺎن ﺧﺎﺻﯽ در ﻣﯿﺎن ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ در روز ﺗﻬﯿﻪ ی ﻟﯿﺴﺖ ﻫﺎ، ﻧﺎم آن ﻫﺎ اﺑﺘﺪای ﻟﯿﺴﺖ و ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﹸﻨﺪ و روزﻫﺎی ﺳﺨﺖ اﻧﺘﻈﺎر، ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺳﺮﮔﺮم در ﺳﺎﻋﺎت ﮐ ﻣﯽ ﺑﻪ  ﮐﺮد و ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ. ﯾﮑﯽ ﺑﯿﻦ دو ﻣﯿﻠﻪ ﺗﺨﺖ، دار ﻗﺎﻟ ﯽ زده ﺑﻮد و دﯾﮕﺮی ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ی ﺗﻤﺎم ﻃﺮﺣﯽ را ﺑﺮای ﺑﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ روی ﮐﺎﻏﺬ ﻧﻘﻄﻪ ﮔﺬاری ﻣﯽ ﮐﺮد. در آن روزﻫﺎ دو ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ی ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺒﺎ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ. دو ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ دوﺧﺘﻦ ﻟﺒﺎس ﺑﺮای ﻣﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ، از ﭘﺎرﭼﻪ ی ﺷﻠﻮاری ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺗﺪﺑﯿﺮی ﺑﺮای ﯾﮏ ﻟﺒﺎس ﮐﻔﺎﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﻫﺮ روز ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﯽ ﺖ ﻣﯽ ﺣﺮﮐ اﯾﺴﺘﺎدم و آن ﻫﺎ ﭘﺎرﭼﻪ را ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﻦ، اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﯿﺰی دوﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ ﻧﺮﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﺦ ﺟﻮراﺑﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ رﻧﮓ ﭘﺎرﭼﻪ ﺑﻮد، ﺗﮑﻪ ﯾﯽ ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ آن وﺻﻠﻪ زدﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻟﺒﺎس ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ، ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﺑﻮد. آﺧﺮ ﺳﺮ ﭼﯿﺰی از آب درآﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺟﺮأت ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ. در آن روزﻫﺎ ﮐﺘﺎب ﺑﯿﻨﻮاﯾﺎن ﺗﻨﻬﺎ رﻣﺎن ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد. ﯾﺎدﮔﺎری از دوران زﻧﮓ » ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻗﺰل« ﺣﺼﺎر. ﻣﺎه ﻫﺎ در ﻗﻔﺴﻪ ﺧﺎ ک ﻣﯽ ﺧﻮرد ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮏ ﺑﺎر آن را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. آن روزﻫﺎ دوﺑﺎره در ﺑﻮرس اﻓﺘﺎد و دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ.