Munireh Baradaran - Simple Truth

388 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﺧﺎﻣﻮش آن ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای اذان از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم، ﺻﺪای ﮔﺮﯾﻪ ی زﻧﯽ ﻣﯽ آﻣﺪ. از ﺑﻨﺪ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد. ﺻﺪا از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﺑﻮد. ﺳﻮز و درد ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺖ. ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺒﻮد، ﻫﻤﻪ درد ﺑﻮد. دل آدﻣﯽ را ﭼﻨﺎن ﻣﯽ ﻓﺸﺮد ﮐﻪ او از ﺷﺮوع روزی دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺰار ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺻﺪا از ﺑﻨﺪ ٢ اﺳﺖ. ﺷﺎﯾﺪ زﻧﯽ ﺧﺒﺮ اﻋﺪام ﺷﻮﻫﺮش را ﺷﻨﯿﺪه ﯾﺎ ﮐﺎﺑﻮس دﯾﺪه اﺳﺖ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎزی ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ او را از ﺳﻠﻮل آورده ﺑﻮدﻧﺪ. روزﻫﺎ ﺷﻼق ﺧﻮرده و اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. دﺳﺖ آﺧﺮ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﯿﺎورده و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد. او را ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺷﻼق ﺗﻦ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪن داده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﹺ اﺗﺎق را ﻫﺎی ﺑﻨﺪ ﯾﮏ ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺎﺳﺪار ﺳﺮ ﻫﺮ وﻋﺪه ﻧﻤﺎز در ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺗﺎ آن ﻫﺎ ﻧﻤﺎز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، ﻧﻤﯽ رﻓﺖ. آن ﺳﻮز ﮔﺮﯾﻪ ی ﻏﺮﯾﺐ در آن ﺳﺤ ﺮ، درد ﻓﺮوﺷﮑﺴﺘﻦ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﻮد. ﻧﺎزی ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ دﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﯿﺮ ﺷﺪ، ﻧﻮزده ﺳﺎل ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻧﺪاﺷﺖ. زﯾﺎد ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪه و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد. در دوره ی زﻧﺪان ﻫﻢ ﮔﺮدن ﺧﻢ ﻧﮑﺮده و ﺑﺎ ﻏﺮور، اﺳﺘﻮار اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖ آﻣﯿﺰش ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﭘﺮﯾﺪه ی رﻧﮓ اش ﺟﻠﻮه ﯾﯽ ﺧﺎص ﻣﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ . ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺘﺶ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﺮوط آزادی ﺗﻦ ﻧﺪاده ﺑﻮد، ﻫﻢ ﭼﻨﺎن در زﻧﺪان ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪﻫﺎ، ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺸﺘﺎرﻫﺎی ٦٧ ، او را ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ٢ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ از دوﺳﺘﺎن ﺳﺎﺑﻘﺶ دور ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﻮاﺧﻮری ﮐﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ، از ﭘﻨﺠﺮه ﻣﯽ ﯾ دﯾﺪ ﻤﺶ. ﺗﮑﯿﺪه و ﺳﺨﺖ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد. اواﺧﺮ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل آزاد ﺷﺪ. ﻋﺬرا ﺳﯿﺰده روز ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮد و ﺷﻼق ﺧﻮرد. روز ﺳﯿﺰدﻫﻢ رگ دﺳﺘﺶ را ﺑﺮﯾﺪ. ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ، او را ﺑﻪ ﺑﻬﺪاری ﺑﺮدﻧﺪ و ﻣﭻ اش را ﺑﺨﯿﻪ زدﻧﺪ. ﻓﺮدای آن روز دوﺑﺎره ﺷﻼﻗﺶ زدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ روزی او ﻫﻢ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ. از ﯾﮑﯽ ـ دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ، از ﺑﺨﺖ ﺑﺪ، ﻋﺬرا ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ و زﯾﺮ ﻓﺸﺎر ، « زﻣﺎﻧﯽ » ﻣﺴﺌﻮل اﻣﻨﯿﺘﯽ زﻧﺪان ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﻋﺬرا داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ ﹰ اﯾﻦ آﻗﺎ او را دﯾﺪه ﺑﻮد و ﺟﻮاب او را ﺑﻪ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﺼﺎدﻓﺎ ﻫﺎی ﺻﺮﯾﺢ و ﻟﺤﻦ ﺳﺎزش ﻧﺎﭘﺬﯾﺮش، او را ﺑﺮ آن داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ــ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺷﺮط ﮐﺮده ﺑﻮد ــ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻣﻐﺮور را ﻓﺮو ﺑﺸﮑﻨﺪ. ﻋﺬرا زﯾﺒﺎﯾﯽ ﭼﺸﻢ ﮔﯿﺮی ﻫﻢ داﺷﺖ.