Munireh Baradaran - Simple Truth

389 ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎده زﻣﺎﻧﯽ » « ﻣﺮﺗﺐ او را ﺻﺪا ﻣﯽ زد و ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ. اﯾﻦ ﺷﯿﻮه در ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺴﺘﻪ ی زﻧﺪان ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﯾﮏ دام ﺑﺎﺷﺪ. ﻋﺬرای ﺟﻮان ﺑﻪ زودی ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه و دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دام ﺑﺤﺚ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺎد. اﻣﺎ زﻣﺎﻧﯽ » « ﺑﺎز او را ﺻﺪا ﻣﯽ زد و ﮔﺎه ﺗﻬﺪﯾﺪﻫﺎ و ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺶ را از ﻃﺮﯾﻖ ﻋﺬرا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ. ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﺬرا ﮐﻮﺗﺎه ﺧﻮاﻫﺪ ﹺ آﺧﺮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ. او را ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﻔﺮادی ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻼﻗﺶ زده ﺑﻮدﻧﺪ. دﺳﺖ ٢ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ دور ﺑﺎﺷﺪ. او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ دﯾﮕﺮان ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از آن روزﻫﺎی ﺳﯿﺎه ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن، دﯾﮕﺮ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪ. اواﯾﻞ ﺳﺎل ٦٨ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ دوره ی اﻧﻔﺮادی، آزادش ﮐﺮدﻧﺪ. ﺳﺎل ه  ﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻬﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻌﺪ از آن د ﻣﺎﻫﻪ ﻫﺎ. ده «ﺟﻌﺒﻪ » ی ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺎه ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زدن ﺑﯿﻦ دو ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﭼﺎدر و ﭼﺸﻢ ﺑﻨﺪ و ﺑﺪون ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ و ﺳﺨﻨﯽ. ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﺸﺪه ﺑ ﻮد. ﭘﺲ از اﯾﻦ ﮐﻪ رﺋﯿﺲ زﻧﺪان ﻗﺰل ﺣﺼﺎر ﻋﻮض ﺷﺪ، او را از آن ﺗﺎﺑﻮت ﻫﺎ ﺑﯿﺮون آورده ﺑﻮدﻧﺪ. از آن ﺑﻪ ﺑﻌ ﺪ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺗﻨﻬﺎ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرد، ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺪم ﻣﯽ زد، ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ، ﺗﻨﻬﺎ و ﺣﺮف ﻧﻤﯽ  ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎل، دﯾﮕﺮ اﺻﻼ زد. اﺗﺎﻗﺶ ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻫﺮوﻗﺖ آن ﺟﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ، ﺣﻀﻮر ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﺮا از ﭘﺮﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎ و ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﻢ ﺷﺮﻣﻨﺪه ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ. اﻋﺘﺮاض، اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ. ﻧﻪ از ﭼﯿﺰی ﺧﻮش ﺣﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﯿﻦ. ﻣﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر ﻣﯽ دﯾﺪم. ﮔﺎه ﺷﮏ ﻣﯽ  ﮐﺮدم ﮐﻪ اﺻﻼ ﺣﻮادث ﺑﯿﺮون از ﺧﻮد را ﺑﺒﯿﻨﺪ. اﻣﺎ ﻣﯽ دﯾﺪ و ﻣﯽ ﺑ ﻮﯾﯿﺪ. در آن ﹺ روزﻫﺎی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ٦٧ ﺳﺨﺖ ﮐﻼﻓﻪ ﺑﻮد. در درﯾﺎی آرام ﻧﮕﺎه و ﺻﻮرﺗﺶ، اﺿﻄﺮاب و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﻮج ﻣﯽ زد و ﺑﻌﯿﺪ ﻧﺒﻮد دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﺰﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﺑﯽ آن ﮐﻪ او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد، دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ و او را زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. در دﺳﺖ ﺷﻮﯾﯽ و ﺣﻤﺎم، ﭘﺸﺖ در ﻣﻨﺘﻈﺮش ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و اﮔ ﺮ ﮐﺎر ﺑﻪ درازا ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯾﯽ در را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮐﻪ در را از داﺧﻞ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، از دﯾﻮار ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ و ﺟﻠﻮی ﺧﻮدﮐﺸﯽ اش را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ رگ دﺳﺘﺶ را ﺑﺰﻧﺪ. ﺑﺎر آﺧﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و رگ ﺑﺮﯾﺪه ی دﺳﺘﺶ را ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﻧﺎﭼ ﺎر ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪار ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ. ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، اﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺟﻠﻮدارش ﻧﺒﻮد. ﻓﺮدای آن روز ﯾﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﺑﻬﺪاری ﺑﺮای آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر رگ ﺧﻮد را ﺑﺮﯾﺪ و ﺧﻮد را ﮐﺸﺖ. ﮐﺸﺘﻨﺪش. زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧ ﺎن ﮐﻪ رواﻧﺶ را ﺳﺎﯾﯿﺪه و ﺑﯿﻤﺎرش ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺮای ﻧﺠﺎﺗﺶ ﮐﺎری ﻫﻢ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ﻬﺮهﭼ ی زﯾﺒﺎی ﻣﻬﯿﻦ ﺑﺪوﯾﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﻮد. ﻓﺮﯾﺎدی ﺧﺎﻣﻮش. ﺻﺒﺢ روزی از روزﻫﺎی ﺷﻬﺮﯾﻮر ﮐﻪ آﻏﺎزش ﺑﺎ ﻃﻠﯿﻌﻪ ی ﻫﯿﭻ اﻣﯿﺪی ﻫﻢ راه ﻧﺒﻮد، در ﻧﺎ ﮔﺰﯾﺮی ا ش اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﺟﺎ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﺎﺳﺘﯿﻢ، اﺗﺎق را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ، ﺑﻪ ﺳﻼم ﻫﺎی